Οι αρχαίοι Έλληνες ασχολήθηκαν πρώτοι (ένας από αυτούς ήταν ο Πυθαγόρας ο Σάμιος) με τους αριθμούς, με τη φύση τους, με την αξία τους και το συμβολισμό τους. Έφτασαν στο σημείο να θεοποιήσουν τους αριθμούς, κι αυτοί με τη σειρά τους το ανταπέδωσαν: θεοποίησαν τους Έλληνες.

Διαβάζουμε λόγου χάριν στα συγγράμματα περί αριθμοσοφίας για τις χάρες και τις ιδιότητες του αριθμού τρία.

Τον είπαν πρώτο τέλειο αριθμό (Πρόκλος), λόγο, αναλογία, Δίκη, Θέτιδα.

Είναι ο τόκος της συνεύρεσης του πρώτου περιττού με τον πρώτο άρτιο.

Ο Ιάμβλιχος, στον οποίο κυρίως οφείλουμε την αριθμοσοφία, λέει ότι εκπροσωπεί τα τρία όρια της ύπαρξης, δηλαδή αρχή-ακμή-τέλος.

Επίσης λέει ότι δηλώνει την ευσέβεια, καθότι τον ετυμολογεί εκ του «τρέω» (απαρέμφατο τρειν) που σημαίνει φοβάμαι και σέβομαι.

Το ότι το τρία απεικονίζει τη σύνεση και τη σοφία δηλώνεται ρητά πάλι από τον Ιάμβλιχο: «οι άνθρωποι πράττουν ορθά και συνετά σήμερα, προβλέποντας τις μελλοντικές περιστάσεις και αποκτώντας την πείρα των παρωχημένων».

Αποσαφηνίζεται λοιπόν η μεγάλη και υπαρξιακή σημασία του αριθμού τρία όχι μόνο για την αριθμοσοφία και όλες γενικώς τις θρησκείες, αλλά για την ίδια τη ζωή για κύριο λόγο του ότι αναπαριστά τις τρεις διαιρέσεις του ρέοντος χρόνου: το παρελθόν το παρόν και το μέλλον.

Η πραγματική παιδεία του ανθρώπου συνίσταται στο να επιτυγχάνει τη σημερινή ευτυχία και αυτάρκεια, διδασκόμενος από το παρελθόν και αναπτερούμενος από τα όνειρα και τις προσδοκίες του αύριο. Έτσι με την κατάλληλη σύζευξη και των τριών αποκτάται η σύνεση.

Οι τρεις αυτοί χρονικοί χώροι είναι βέβαια συνεχείς και αλληλένδετοι, μάλιστα δε οι δύο ακριανοί είναι άπειροι, ο δε μεσαίος είναι μια απειροελάχιστη στιγμή, ένα μετείκασμα των αισθήσεων.

Γι αυτή τη στιγμή ο άνθρωπος κάνει όνειρα, πολέμους, παρεξηγήσεις. Χωρίς να παραγνωρίζουμε τις άλλες δύο διαστάσεις του χρόνου, αυτή η στιγμή είναι η σπουδαιότερη γιατί κουβαλάει το κρίσιμο βάρος της ζωής.

Ο σπουδαίος υπαρξιακός ψυχοθεραπευτής και συγγραφέας Irvin Yalom λέει κάπου στο πρώιμο έργο του «Ο δήμιος του έρωτα» (1989) ότι «η πιο συναρπαστική υπόθεση είναι να βιώνεις τη ζωή σου την ώρα που συμβαίνει. Ο,τιδήποτε άλλο, δηλαδή να ζεις μόνο για την προσδοκία (μέλλον) ή την ανάμνηση (παρελθόν) είναι εκτροπή από την πραγματικότητα».

Και αν αυτά συμβαίνουν σε έναν απλό, καθημερινό άνθρωπο, κατά μείζονα λόγο έχουν απόλυτη εφαρμογή στην πολιτική.

Η πολιτική είναι η κατεξοχήν ανθρώπινη δραστηριότητα η οποία πρέπει να εκφράζει και να υπηρετεί ρεαλιστικά το σήμερα και τις ανάγκες του. Ούτε το ωραιοποιημένο και νοσταλγικό χθες, ούτε κάποιο ειδυλλιακό και ουτοπικό αύριο.

Το αύριο περιέχει όνειρα και ελπίδες και έναν πήχη που λογικά πρέπει να ανεβαίνει.

Το χθες περιέχει την ιστορία και τη μνήμη που έχουν συνήθως μια περίεργη σχέση μεταξύ τους.

Ο ιστορικός και σοφός Άγγλος Tony Judt (1948-2010) σημειώνει στις «Σκέψεις για τον εικοστό αιώνα» ότι η ιστορία και η μνήμη είναι ετεροθαλείς αδελφές. Η μνήμη είναι η μικρή και η γοητευτική (η οποία μπορεί να μας παρασύρει ή να μας πληγώσει).

 Η ιστορία είναι η μεγάλη, ξερακιανή και σωφρωνέστερη (η οποία για να μας φανεί χρήσιμη στην παρούσα «στιγμή» πρέπει να στέκεται μακριά από τα ανθρώπινα πάθη και την εύκολη παρανάγνωση).

Ιστορία και όνειρα για το μέλλον είναι λοιπόν πολύτιμα εφόδια για έναν πολιτικό, ωστόσο υπερπολύτιμη και καθοριστική είναι η κρίση του για τη διαχείριση της παρούσας στιγμής επ’ ωφελεία του λαού και με τους όρους και τις προϋποθέσεις του «σήμερα».

Αλλιώς, η κυβερνητική αδυναμία να αντιμετωπίσει την παρούσα πραγματικότητα οδηγεί σε έναν επιζήμιο ποντιοπιλατισμό και σε ένα τεράστιο πλέγμα δικαιολογιών, που το περιέγραψε καλύτερα και επιγραμματικότερα -όπως συνήθως- η Τέχνη, με εκείνο το αξέχαστο του Δήμου Μούτση «Για όλα φταίνε οι (γκόμενοι) πρώην και οι επόμενοι...».