Μια φορά και έναν καιρό ένας φακίρης αγάπησε μια κόμπρα. Ο φακίρης έπαιζε μουσική μόνο και μόνο, για να βλέπει την κόμπρα να βγαίνει από το καλάθι της, να τεντώνει το φιδίσιο της κορμί και να λικνίζεται στον ρυθμό του. Κάθε φορά που η κόμπρα έφτανε στο ύψος του προσώπου του, τον κάρφωνε με το βλέμμα της. Ο φακίρης μαγεμένος της το ανταπέδιδε. Μόλις σταματούσε η μουσική, η κόμπρα κουλουριαζόταν στη γωνιά της, έκλεινε ερμητικά το σκέπασμα του καλαθιού και ξανάβγαινε μόνον με τις πρώτες νότες της μουσικής. Έτσι ο φακίρης άρχισε να παίζει όλο και πιο συχνά, για να τη βλέπει όσο περισσότερο γίνεται.

Ήταν ένας έρωτας καταδικασμένος: ο φακίρης ήταν άνθρωπος, η κόμπρα ερπετό. Τα φίδια είναι επικίνδυνα λένε για τον άνθρωπο. Δηλητηριώδη ίσως και θανατηφόρα. Συνήθως τον πληγώνουν, τον κάνουν να πονά. «Γιατί ο έρωτας τι κάνει;» σκεφτόταν ο φακίρης και αγνοούσε τον κίνδυνο. Αλλά και η κόμπρα φοβόταν τους ανθρώπους. Οι πιο πολλοί ήξερε ότι σκοτώνουν τα φίδια, από φόβο. «Το ίδιο γίνεται και στον έρωτα» έλεγε μέσα της. Πώς όμως μπορούσαν οι δυο ερωτευμένοι να επικοινωνήσουν; Η επαφή με τα μάτια ενέχει πάντα τον κίνδυνο της πλάνης: ποτέ το βλέμμα δεν κατάφερε να πει όσα η γλώσσα και ας πιστεύουν μερικοί ότι μια ματιά είναι πιο ισχυρή από χίλιες λέξεις. Πιο έντονη ίσως, πιο ξεκάθαρη όμως σε καμιά περίπτωση.

Αν και καταδικασμένος από όλους, ο έρωτας αυτός κράτησε μια ζωή. Χρόνια ολόκληρα ο φακίρης έπαιζε τη μουσική του και η κόμπρα μόλις την άκουγε σήκωνε το καπάκι του καλαθιού της, ανέβαινε νωχελικά ως το ύψος του προσώπου του και τον κοίταζε για ώρα πολλή κατάματα με το φιδίσιο βλέμμα της. Εκείνος πάλι είχε γράψει ένα σωρό μελωδίες, για να μπορεί να καλεί κάθε φορά με διαφορετικό σκοπό την αγαπημένη του, για να της εκφράζει με διαφορετικό τρόπο αλλά με το ίδιο πάθος τον έρωτά του. Κάθε φορά που αντίκριζε το βλέμμα της, ο φακίρης χανόταν σ’ αυτό, ώσπου να τελειώσει το τραγούδι του και συνήθως το τραγούδι μεγάλωνε, γιατί ο δημιουργός πρόσθετε και άλλα αυτοσχέδια γυρίσματα, στην προσπάθειά του να μακρύνει τον χρόνο, που απολαμβάνει την αγαπημένη του. Όταν η κόμπρα θύμωνε μαζί του απέφευγε στρατηγικά να τον κοιτάξει. Έβγαινε από τη φωλιά της, κουνιστή και λυγιστή, άρχιζε τον χορό της, με το βλέμμα στραμμένο σταθερά στον αυλό του φακίρη, αποφεύγοντας πεισματικά να αντικρίσει τη ματιά του. Ο φακίρης συνέχιζε να παίζει με υπομονή, αποφεύγοντας και αυτός να συναντήσει τα μάτια της. Ήξερε όμως ότι η κόμπρα τον αγαπά. Όπως και αυτή ήξερε ότι εκείνος ό, τι και να έκανε θα την αγαπούσε. Είχαν περάσει τόσα χρόνια μαζί και χωριστά και καταλάβαινε ότι το πρωτόκολλο της δικής τους αγάπης διαβαζόταν και από την καλή και από την ανάποδη.

Ο κόσμος απορούσε με τον φακίρη γιατί δεν έβρισκε γυναίκα να παντρευτεί και να κάνει οικογένεια. Νόμιζαν ότι ήταν αφοσιωμένος μόνον στην τέχνη του. Τον έλεγαν απόμακρο, ψυχρό άνθρωπο, χωρίς συναισθήματα και ερωτικές επιθυμίες. Αλλά ο φακίρης δεν ήθελε, ούτε και κατάφερε ποτέ να αγαπήσει κανένα άλλο πλάσμα, εκτός από την κόμπρα του. Άντε να εξηγεί στον καθένα. Ο πραγματικός έρωτας έχει αντισυμβατικό χαρακτήρα. Η κόμπρα όμως αγάπησε ένα αρσενικό φίδι. Κάθε φορά που άκουγαν τη μελωδία τα δυο φίδια ζευγάρωναν σε ένα σφιχτό σφιχταγκάλιασμα, πλέκοντας τα κορμιά τους στον αέρα. Η κόμπρα πάντα κάρφωνε με το βλέμμα της τον φακίρη.

Ένα πρωί η μουσική σώπασε. «Μη με κοιτάς, μίλα» της είπε σοβαρά ο φακίρης. «Στη γλώσσα τη δική σου ή τη δική μου, δεν έχει σημασία. Δεν υπάρχει τίποτα αδύνατο για όποιον αγαπά». Δεν έμαθα τη συνέχεια. Στα παραμύθια πάντως τα ζώα μιλούν.

Καλυψώ Λάζου - Μπαλτά

Φιλόλογος