Όποιος δεν κάνει πολιτική, αρκείται στα deals. Κι όποιος δεν έχει στρατηγική αρχών και στόχους βάθους, περιορίζεται στο να κάνει συγκυριακά τον εξυπνάκια δημοσίως περί έωλων deals, ομολογώντας κρυφά -και αποδεχόμενος κυνικά- ότι ενορχηστρώνει και μετέχει ενός παιγνίου συμπεφωνημένης αλληλεξαπάτησης με το αλαλιασμένο, ενδεές και άρα χειραγωγήσιμο πόπολο. Δηλαδή, ο Ερίδματος…

Αν στραφούμε στην αυθεντική σημασία του αγγλικού όρου deal, θα δούμε ότι τόσο η κύρια ερμηνεία του -δηλαδή, επιχειρηματική συμφωνία- αλλά και οι δευτερεύουσες εκδοχές του -δηλαδή μοιρασιά, συμβιβασμός και μεταχείριση- υποδηλώνουν αμοιβαία υποχώρηση δύο ή περισσότερων συναλλασσομένων μερών προς επίτευξη κάποιας ισορροπίας κέρδους και συμφέροντος μεταξύ τους. Για το λόγο αυτό, ως dealing room στα χρηματιστήρια του Κόσμου και τις Τράπεζες, ονομάζεται ο χώρος συναλλαγών και αγοραπωλησιών. Ο συμβιβασμός καταυτόν δεν είναι «κακός»· ίσως μάλιστα είναι πρακτικά αναγκαίος, ως μια ιστορική και εξελικτική ανάγκη. Η δαιμονοποίησή του είναι όμως χείριστη, ειδικότερα όταν περιβάλλεται από ένα βλακώδες παραμύθι περί το «ασυμβίβαστο του συμβιβαζομένου». Δηλαδή, το Μαξι-μιαρό αφήγημα

Η μόνη περίπτωση που ο όρος χρησιμοποιήθηκε στην πολιτική ιστορία ήταν το New Deal του Ρούζβελτ προς αντιμετώπιση της Μεγάλης Ύφεσης του 1929-30· πλην όμως ο όρος εννοούσε «Συμβόλαιο» -και μάλιστα τιμής- μεταξύ Κράτους και Κοινωνίας για κοινή συμπεφωνημένη προσπάθεια προς ανάταξη μιας τότε ρημαγμένης χώρας.

Στην πεζή καθομιλουμένη, dealer είναι ο προμηθευτής των «αναγκαίων παραισθησιογόνων» που προσφέρουν παροδικά ταξίδια σε χώρους φαντασιακής ευδαιμονίας και προσδοκίας· άλλοτε σωματικής -οι ναρκέμποροι- κι άλλοτε ψυχο-κοινωνικής -οι δημαγωγοί. Άλλωστε, επί χρόνια τώρα, ψάχνουμε, ανά τρίμηνο και αξιολόγηση, τη «δόση» μας ως χώρα!

Είθισται τελευταίως να ομιλούμε δημοσίως -αλλά και στο διεθνή Τύπο- περί deals στην κυβερνητική πολιτική: Το deal των Πρεσπών είναι μια περίπτωση· το «ιερόν deal» με τον Ιερώνυμο είναι μια δεύτερη. Deal με τη Μέρκελ, deal με τον Καμμένο, deal εδώ, deal εκεί, τί γίνεται «ωρέ αδέλφια»; Χώρα-σαράφης καταγίναμε/-τε, με πολιτικούς αργυραμοιβούς και αργυρώνητους και συλλογικά κολλυβιστές. Ουδετερόθρησκα, ακόμα κι ο Χριστός τους έδιωξε όλους αυτούς από το Ναό. Εμείς, τα δικά μας: μήνες τώρα «συνταξιουλο»-λογούμε αποκλειστικώς και δε βρέθηκε ένας/μία να θέσει προτεραιότητες και προοπτική για τούτη τη χώρα και τους ανθρώπους της. Είναι κανονική χώρα αυτή; Είναι άραγε το deal, πολιτική; Είναι προβληματισμός για το μέλλον μας αυτός;

Κι ο Αρχηγός, προσπαθώντας να δραπετεύσει από τον Κήπο με τις Αυταπάτες που έσπειρε μέσω της καταστροφής, μετατρέπεται σε αγενέστατο κι επικίνδυνο πρότυπο bullying: «Θα σας φέρνω τις τροπολογίες, μία προς μία, και θα τις ψηφίζετε ονομαστικά», είπε στη Βουλή -και χειροκροτούσαν οι πολιτικές ορδές, ίσως να λείπει το «π»! «Θα πάω μέχρι την τελευταία ημέρα και θα πάρω και 20 ημέρες παραπάνω», είπε στην τηλεόραση και δεν τον ξ-έσκισε πολιτικά ο νάρκισσος δημοσιογράφος! Θέσεις εκφοβισμού και πείσματος, ένα μαθητούδι που κυριαρχεί σαν συνοικιακός τσαμπουκάς στα διαλείμματα του Δημοτικού· θυμίζει τόσο αναίσχυντα τη σκοτεινότερη πλευρά του πάλαι ποτέ ΚΚΕ Εσωτερικού: την προσκόλλησή του στον στυγνό Τσαουσέσκου και το αιρετικό ΚΚ Ρουμανίας έναντι του ΚΚΣΕ.

Προσπαθώντας να βάλω όλα τούτα τα σοβαρά -πλην εγγενώς γελοία- σε μιαν τάξη νόησης, μια ιδέα καθηλώθηκε στη σκέψη μου: το μέγα διακύβευμα των επόμενων πολιτικών εξελίξεων μπορεί να συνοψισθεί στην κορυφαία διαφωνία του πατρός και υιού Semprún, δύο σημαντικών διανοητών των τελευταίων δεκαετιών. Ο πατέρας, Jorge Semprún, πρότυπο του διεθνιστή-μαχητή-κοσμοπολίτη-στοχαστή κι ακτιβιστή από τον Ισπανικό Εμφύλιο έως τις πολιτικές μεταλλάξεις της Γαλλίας του τέλους του 20ου αιώνα, έγραψε πολλά και σημαντικά γύρω από το ερώτημα: «σε τί Κόσμο, θα αφήσουμε τα παιδιά μας;». Ο γιός του, Jaime Semprún, με άλλες εμπειρίες, έθεσε το ερώτημα που μας καταδιώκει όλους: «σε τί παιδιά θα αφήσουμε τον Κόσμο μας;». Η «πρακτική» συνέπεια αυτής της απλής διαφοράς είναι ότι με όρους πατρός Semprún, μπορούμε να αναρωτιόμαστε για το πολιτικό και οικονομικό μοντέλο και μέλλον της Ελλάδας την επόμενη δεκαετία· με όρους υιού Semprún, δικαιούμαστε να τρομάζουμε στην προοπτική ηγεσίας Τσίπρα, Παππά, Σπίρτζη, Τζανακόπουλου, Αχτσιόγλου και Νοτοπούλου, π.χ.! Άλλωστε, τα ένοχα γερόντια του Μπανιά έχουν προοπτική καθαρά αποτυπωμένη, ως πορεία επί Γης, από το dealing «μόλις-44-χρονών» βρέφος: «θα έχουν αποχωρήσει βιολογικώς από τις στατιστικές του ασφαλιστικού», έτσι δεν είναι;

Τώρα, θα μου πείτε -και δικαίως- πού διάολο μου ήλθαν οι Semprún στην Συριζανέλ Ελλάδα; Μιας και δεν μπορώ ευθέως να απαντήσω -πέραν της δικής μου θολούρας- επαφίεμαι στον ερμηνευτικό ογκόλιθο Καρανίκα… άλλωστε και dealer είναι -πολιτικά εννοώ- και ως θεωρητικός του Τσίπρα εμφανίζεται. Μπορεί να μπερδευτεί λιγάκι με το σόι Semprún, αλλά αφού ξέρει και από Πασκάλ και από… Μπρυκνέρ, θα τα φέρει βόλτα, δεν ανησυχώ! Αν ζοριστεί, υπάρχει κι ο Πολάκης…