Και ξαφνικά λέει έτρεχαν από πίσω μου ο Κολοκοτρώνης με τον Καραϊσκάκη, ώσπου φτάσαμε στην Καράβα και εκεί μας περίμεναν ο Ιμπραήμ αντάμα με τον Κιουταχή, εν κλειστώ και παραβύστω (κλειστό, κλειστό, θεόκλειστο, μια χαρά ξέρω τι γράφω, έτοιμοι και εσείς να διορθώσετε) και όταν τους ρώτησα τι κάνουν ακριβώς εκεί μου απάντησαν ότι είχαν έρθει να βάλλουν υποψηφιότητα για τοπικοί άρχοντες, επειδή είχαν μαζευτεί πολλοί δικοί τους στην περιοχή. Εγώ πάλι τον Κανάρη συμπαθούσα ανέκαθεν, και το μυαλό μου με ταξίδευε πάνω στη γαλάζια κορδέλα του ’21, σαν να έπλεα μεσοπέλαγα σε θάλασσα σκοτεινή που γιορτάζει διακόσια χρόνια ελευθερίας και ξαφνικά ναυαγώ πάνω στον άσσο φίλτρο το πακέτο, σε μια ξέρα που του μοιάζει τέλος πάντων και εκεί περνώ τη νύχτα, ώσπου έρχεται ο Άγιος Βαλεντίνος το πρωί να με ελευθερώσει και να μου φέρει να φάω και σουβλάκια καλοψημένα, ένεκα που γιορτάζει κάπως νωρίτερα την Τσικνοπέμπτη.

Ήταν που είχα από βραδύς φάει στιφάδο ή μήπως όχι; Στις ειδήσεις είπαν ότι ο Πρωθυπουργός έκανε Υπουργό Μεταναστευτικής Πολιτικής τον Λάκη Γαβαλά, ο οποίος διοργάνωσε ένα τεράστιο πάρτι, μέθυσε δύο εφοπλιστές και τους έπεισε να στείλουν τα καράβια τους να αποσυμφορήσουν τη Μόρια και να μεταφέρουν τον κόσμο στη Μύκονο, να γεμίσουν τον χειμώνα τα πεντάστερα, να ανάψουν τα τζάκια, να μην παλιώνουν άκαπνα. Μόνον τον Πέτρο τον πελεκάνο να κρύψουν διέταξε ο νέος Υπουργός, γιατί όσο να ‘ναι οι μετανάστες δεν είναι πολύ φιλικοί με τα pets. «Δεν τους έπεισα, ανόητο πλάσμα!» άκουσα τη φωνή του Λάκη άγρια. Ίσιωσε το ημίψηλο καπέλο του, έβγαλε τα μανικετόκουμπα από το λινό του πουκάμισο, φύσηξε τη σκόνη από τα κεντημένα σκαρπίνια του «Επιτακτικά το ζήτησα» ύψωσε τον τόνο της φωνής του και γύρισε στον μπάτλερ: «Κλείσε το σολάριουμ!» πρόσταξε. «Πρέπει να σκουρύνω! Να μοιάζω στον πληθυσμό!»

Τι μου συμβαίνει; Μήπως χτύπησα το κεφάλι μου στον τοίχο και δεν το θυμάμαι; Μήπως αυτό το συναίσθημα της ασφυξίας δεν οφείλεται σε ιατρικούς λόγους αλλά σε συναισθηματικούς; Μήπως συνδέεται το πρόβλημα με τον Βαλεντίνο; Ή μήπως και όχι; Και αν όχι, μήπως μεγαλώνω και με απασχολούν όσα νεότερη ούτε που τα λογάριαζα ή μήπως όταν ήμουν νεότερη εν κατακλείδι δεν υπήρχαν προβλήματα;

Μήπως ονειρεύομαι; Μήπως ζω εφιάλτη και θα ξυπνήσω, μόλις η βαρυστομαχιά μου περάσει; Τι ώρα επιτέλους χτυπά το ξυπνητήρι; Γιατί δε χτυπά; Γιατί η Στέλλα δε φεύγει και ας της το φωνάζει ο Μίλτος; Με τον Ταξιάρχη είχαμε εδώ και χρόνια εγκαινιάσει μία σιωπηρή επικοινωνία. Έλεγα εγώ, άκουγε εκείνος και τελικά μου έκανε διάφορα χατίρια. Πίστευα ότι τον καταλάβαινα. Προσπαθώ να ανοίξω μια καινούργια συζήτηση μαζί του, έστω και εξ αποστάσεως. Η κλήσις μου προωθείται!

Παρακολουθώ από το διαδίκτυο τις συνελεύσεις των τοπικών αρχόντων. Ελπίζω ότι και όσα ακούω είναι μέρος από το ίδιο κακό όνειρο. Φταίει, είπαμε, η βαρυστομαχιά από το στιφάδο! Αλλά στιφάδο, η αλήθεια είναι, δεν έφαγα. Ούτε κοιμάμαι, συνεπώς δεν ονειρεύομαι. Ζω μια παράνοια, μια παρωδία. Όταν ο Υπερρεαλισμός φεύγει από τα κάδρα και εισβάλλει στη ζωή, τα πράγματα είναι ζόρικα. Αγριεύουν. Αυτή η ανατροπή της καθημερινής ζωής είναι όμως αλήθεια. Αλήθεια που ακόμη δεν έγινε ευτυχώς πραγματικότητα. Παραμένει ακόμη μια σοβαρή στρέβλωση. Που επιτρέπει -επιτέλους - να ειπωθούν δημόσια σκληρές αλήθειες και μάλιστα ακόμη και από στόματα που δεν μπορούσαν καν να το διανοηθούν πριν από λίγο καιρό. Πικρές αλήθειες! Λίγες είναι οι αλήθειες που δεν είναι πικρές! Ουδέν κακόν!

Το προσφυγικό είναι ένα σοβαρό πρόβλημα που ατυχώς φορτωθήκαμε μόνον τα νησιά που υποφέρουμε, δυσανάλογα με την υπόλοιπη Ελλάδα και την Ευρώπη. Μαζί μας υποφέρουν όσοι «φιλοξενούμε». Όχι γιατί είμαστε αφιλόξενοι. Το σίριαλ αυτό έχει συνέχεια. Φοβάμαι να κοιμηθώ, τρέμω και να ξυπνήσω. Ούτε περιμένω ανυπόμονα τη συνέχεια! Τη φοβάμαι!