Παιδιά, χάνουμε… Δε χρειάζονται οι ιδιότητες του «μάντη» για να προβλέψει κάποιος το μέλλον της χώρας. Κι όμως δεν απαιτούνται παρά -μικρές έστω- δόσεις ρεαλισμού ώστε να ηττηθεί η κοντόθωρη κι αμέριμνη άσκηση πολιτικής και κοινωνικής ζωής, να γίνουν αναγκαίες επιλογές σοβαρότητας και να υιοθετηθούν συστηματικοί στόχοι δεκαετιών.

Στη χώρα που επικαλείται την άμεση καταγωγή της από την αρχαιότητα και τα επιτεύγματα της, δεν διαβάζουμε. Κι όμως, τρία βιβλία/κείμενα θα ήταν αποκαλυπτικά για όλους μας: Η άνοδος της Δύσης, του W.H. McNeill -o οποίος εν παρόδω ήταν στρατευμένος δίπλα στην εξόριστη Κυβέρνηση του Καϊρου κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο- εξηγεί απολύτως πώς αναπτύχθηκε ο Δυτικός Κόσμος, πολιτισμός και οικονομία, και κατ’ αντιστροφή παρήκμασε όταν απομακρύνθηκε από τις γενεσιουργές δυνάμεις του. Το Μνημόνιο, το επάρατο, που περιγράφει στόχους εκσυγχρονισμού Διοίκησης και οικονομίας, τους οποίους όλοι αναζητούμε στις καθημερινές συζητήσεις μας, αλλά απορρίπτουμε συλλήβδην κι αδιάβαστους στις Πλατείες των Δημαγωγών. Και, Το Στρατηγικό Βάθος, του Νταβούτογλου, ώστε να δούμε με ευθύ τρόπο πού πάει το παίγνιο με τον μόνο ιστορικό κίνδυνο της χώρας, τον εξ Ανατολών. Κι αν χαριεντιζόμενος έλεγα ότι πρέπει στο τέλος της περιόδου ανάγνωσης να περάσουμε -όλοι μας- από Πανελλαδικές επ’ αυτών, να δούμε πόσοι μετεξεταστέοι θα μας προκύψουν, δε θα ήμουν και ιδιαίτερα μακριά της αλήθειας.

Ως πληθυσμός, φθίνουμε, με δραματικούς ρυθμούς. Η δημογραφική κάμψη είναι ήδη εδώ, τρία χρόνια τώρα. Όλα τα δημογραφικά σενάρια δείχνουν ότι σε τρεις δεκαετίες ο πληθυσμός της χώρας θα είναι περίπου 7,5 εκατομμύρια άτομα. Επιπλέον δε, το ανθρώπινο κεφάλαιο που θα μπορούσε να δημιουργήσει προϋποθέσεις οικονομικής ανάπτυξης και ανάδειξης της χώρας μετανάστευσε. Οι ίδιοι και τα παιδιά τους θα παράγουν πια σε άλλες χώρες και σ’ άλλους ορίζοντες.

Ενοχλούμαστε ιδιαίτερα με απόψεις σχετικές με γενικεύσεις περί τη διαφθορά, το πελατειακό Κράτος, την ανομία, τις αργομισθίες ή την αναξιοκρατία, αλλά όλοι στο στενό περίγυρο τους καταγγέλλουν ακριβώς αυτά τα ιδιωτικά παραδείγματα. Ξέρουμε αλλά δεν ομολογούμε ότι αυτά τα γνωρίσματα επιβάλλουν το «κακό το ριζικό» μας. Και ψάχνουμε ιδεολογήματα φτηνιάρικα για να στρεβλώσουμε την πραγματικότητα προς μιαν πιο εύπεπτη προοπτική. Τα Πανεπιστήμια αγωνιούν κι ασφυκτιούν καθηλωμένα από μια ρητορική περί «κακού ελιτισμού» όταν δεν αφήνονται -όπως σε όλον τον πλανήτη- να επιλέγουν τους φοιτητές τους και να σχεδιάζουν τα αναπτυξιακά τους προγράμματα. Η Δικαιοσύνη; Ο κορυφαίος των Θεσμών της Δημοκρατίας πρέπει να μένει στο απυρόβλητο, υπό την προϋπόθεση βεβαίως της αυτοκριτικής και του εσωτερικού ελέγχου της. Ο Στρατός; Η Σουηδία, προ μηνών, επανέφερε 12μηνο υποχρεωτική θητεία εν όψει της πρόβλεψης μιας αυξανόμενης Ρωσικής απειλής! Εμείς, με τον «Τούρκο» να κάνει ναυτικές βόλτες στο Σούνιο, αγωνιούμε για τον «κανανάρη» της μέσης Ελληνίδας μαμάς - αφήνω στην άκρη, τις άθλιες εντυπώσεις μου για το σύζυγο της.

Αδιάβαστοι και λίγοι, υπεκφεύγουμε ευθυνών, αρεσκόμενοι στο χάιδεμα των αυτιών μας από μικρής εμβέλειας Ηγεσίες. Δείτε στην οικονομία, την οποία αντιλαμβανόμαστε στη διάσταση της τσέπης μας. Ψάχνουμε για μια «καθαρή έξοδο από το επάρατο», μέσω ενός «ολιστικού» προγράμματος. H «πολιτική» αυτή, εάν τα πράγματα δεν ήταν πολύ σοβαρά, θα ήταν άξια επιθεώρησης στο Δελφινάριο. Εάν καλά κατάλαβα, επιδιώκουμε την έξοδο από την επιτήρηση των «θεσμών» για να πάμε στην επιτήρηση των «αγορών». Να φύγουμε δηλαδή από τα «ληστρικά» επιτόκια του 1% -που επιπλέον τυγχάνουν και πολιτικής ρύθμισης- για να πάμε στα επιτόκια των «χορευτριών του Τσίπρα» -του 3,5% και άνω- που είναι ανεξέλεγκτα. Καταπίνουμε αμάσητη τη ρητορική του τέλους της επιτροπείας όταν έχουμε δεσμευθεί οικονομικά για διαδοχικά 5, 55 και 99 χρόνια, στα διάφορα στάδια «υπερήφανων διαπραγματεύσεων».

Απολύτως αντι-δημοφιλή όλα τα ανωτέρω! Κι εύκολα δύνανται να σωρεύσουν κριτική κι ειρωνεία, στη νοητική άπλα της Νέο-Ελλάδας. Άλλωστε, μάθαμε προσφάτως, ότι κοστίζει 60 λεπτά του Ευρώ, το μελάνι της ψηφιακής σουπιάς. Το δίλημμα είναι απλό όμως: θέλουμε να είμαστε/γίνουμε ισχυρό Κράτος ή απλή αναφορά στα μελλοντικά βιβλία Ιστορίας; Αυτό είναι το θέμα…