Όσο μεγαλώνεις, αντιλαμβάνεσαι ως ύβρη κάθε σπατάλη του χρόνου που περνά. Του χρόνου που σου χαρίζεται, για να κάνεις όσα σου αρέσουν, για να απολαύσεις. Ειδικά στη διάρκεια αυτού του ευλογημένου χρόνου των διακοπών, κάθε λεπτό που περνά είναι ένας ύμνος στη χαρά της ζωής, στο μυστήριο της Δημιουργίας.

Ανακαλώ μιαν ατάκα από παλιότερο κείμενό μου, ότι είναι χίλιες φορές προτιμότερο να γράφεις ποίηση παρά να παίζεις τάβλι. Αυτό βέβαια γράφτηκε στο πλαίσιο της ανάπτυξης μιας επιχειρηματολογίας υπέρ της καλλιτεχνικής δημιουργίας, της έστω και άτεχνης και ακατέργαστης. Πριν μια εβδομάδα περίπου, το μάτι μου έπεσε σε μια παρέα ταβλαδόρων και προς στιγμήν θυμήθηκα ότι έχω τουλάχιστον δύο χρόνια να παίξω τάβλι. Και τότε αισθάνθηκα ένα μεγάλο κενό να με πλημμυρίζει για όλα εκείνα τα δήθεν «ασήμαντα», που όμως έχουν τη μαγική ιδιότητα να μας κάνουν ευτυχισμένους. Θυμήθηκα με πραγματική νοσταλγία ότι ποτέ μου δεν κέρδισα ούτε μισή παρτίδα από κανέναν συμπαίκτη μου, μολονότι γνώριζα όλες τις δυνατές κινήσεις και τους συνδυασμούς. Δεν έχω αξιωθεί κέρασμα στη μακρόχρονη θητεία μου στο «άθλημα». Και τότε σκέφτηκα λιγάκι ότι στη διάρκεια της ζωής του ο άνθρωπος κάνει συχνά πολλές θυσίες, για να υπηρετήσει τα επαγγελματικά του ιδανικά. Τις περισσότερες σε βάρος της κοινωνικότητάς του.

Δε θα μιλήσω για την… «καλλιτεχνική μου» πορεία. Απαξιώ. Γενικά πιστεύω ότι ο άνθρωπος δικαιούται, αν το αισθάνεται, να εκφράζεται λογοτεχνικά, χρειάζεται ωστόσο να συνδυάζει επιτυχώς την αυτοέκφραση με τη σιωπή. Όποιος φιλοδοξεί να εξελιχτεί σε δημιουργό, πρέπει να δημοσιεύει με τεράστια φειδώ, για να μην εκτίθεται. Ή να μη δημοσιεύει τίποτα. Αυτή είναι η δική μου περίπτωση. Αν εξαιρέσει κανείς ένα μικρό διήγημα, που δημοσιεύτηκε κάποτε σε συλλογικό τόμο, ευτυχώς με ανδρικό ψευδώνυμο. Όσο το ξαναδιαβάζω και εντοπίζω με τον αέρα μιας παρελθούσας εικοσαετίας τις αισθητικές ατέλειες, τόσο περισσότερο βεβαιώνομαι ότι ο αυθορμητισμός και το συναίσθημα προδίδουν, όχι μόνον σε συνθήκες πραγματικής ζωής, αλλά και στην απόπειρα της καλλιτεχνικής δημιουργίας.

Έτσι, τον τελευταίο καιρό, αρνούμαι σταθερά να παραβρεθώ σε πολιτιστικές εκδηλώσεις, που διαισθάνομαι ότι θα είναι κάτω του μετρίου, ή τις οποίες, λόγω απουσίας ειδικών γνώσεων, αδυνατώ να κατανοήσω. Έχοντας υπηρετήσει το πολιτιστικό ρεπορτάζ για περίπου έξι ωραία χρόνια, καταλαβαίνω από την πρόσκληση ακόμη τον κίνδυνο της σπατάλης του χρόνου και τον αποφεύγω. Πριν από δυο χρόνια, εξαφανίστηκα να δω μια φίλη μου, στο νοτιοδυτικό άκρο του νησιού, έχασα «σοβαρά καλλιτεχνικά δρώμενα» αλλά κέρδισα ένα δημιουργικό διήμερο, που περιλάμβανε μπάνιο σε μια από τις ωραιότερες παραλίες του νησιού, βουτιές στις αγαπημένες μου ιαματικές πηγές, και ελεύθερη περιήγηση στις γειτονιές ενός όμορφου χωριού.

Τα ίδια έκανα και πέρσι, το ίδιο προσπαθώ να κάνω και φέτος. Αλλά η κακή μου η τύχη δε με αφήνει να απολαύσω την αυτοσυνειδητοποίησή μου. Δυστυχώς πολλοί από τους φίλους μου είναι λάτρεις του πνεύματος και άλλοτε με σέρνουν στις πιο απίθανες παράτες, άλλοτε με κράζουν, επειδή αρνούμαι να τους ακολουθήσω. Αυτό δε σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι δε γίνονται και πολύ ωραίες εκδηλώσεις, τις οποίες αξίζει πάντα να τις παρακολουθείς. Δεν θέλω να παρεξηγηθώ. Απλώς η περίοδος που διανύω, η ανάγκη μου να ξεκουραστώ και να είμαι απόλυτα ειλικρινής με τον εαυτό μου, με κάνει να θέλω να απέχω. Από πράγματα, στα οποία, υπό άλλες συνθήκες, θα δήλωνα την παρουσία μου πρώτη και καλύτερη.

Έτσι φέτος πηγαίνω μόνον εκεί που ξέρω ότι θα περάσω καλά. Εκεί που θα καμαρώσω φίλους και μερακλήδες γνωστούς. Παρακολουθώ επιλεγμένες ταινίες στον θερινό κινηματογράφο, στον Μόλυβο. Αν και από εκεί κάνω συχνά κοπάνα, για να απολαύσω άλλο ένα ηλιοβασίλεμα, στην άδεια παραλία, στην Άναξο, με τον φίλο μου τον Βασίλη, ή για μια νυχτερινή βαρκάδα στο νησί με τη Βάνα, τη νύχτα της Πανσελήνου._