«Μ’ αρέσει πολύ» η χρήση της καθαρεύουσας στη χώρα του άκρατου σαχλο-δημοτικισμού ως μηχανισμός λεκτικής αποκάθαρσης και κρατικού εξωραϊσμού περί τα γεγονότα. Επακούμβησις: η Ελληνική Διοίκηση ως άλλη, σπουδαιοφανής Μαντάμ Σουσού αποστρέφεται μετά βδελυγμίας την απλή εικόνα ότι… μας τον ακούμπησαν… τον Αρματωλό μας. Όπως και τον Νικηφόρο μας και τη Γαύδο, πριν μόλις κάποιους μήνες. Το επίσημο λεξιλόγιο παραλληλίζει την κατάσταση στο Αιγαίο με την συνήθη εικόνα του εφαψία νεανικών οπισθίων σε φορτωμένο τρόλεϊ παρελθουσών δεκαετιών. Σκανδαλισμός και ενόχληση, πέραν αυτών ουδέν. Αν και καθόσον θυμάμαι, η τότε δεσποινίς αντιδρούσε, έπεφτε καμμιά τσαντιά ή φάπα από τους συνεπιβάτες. Εδώ, παλεύουμε να βρούμε πού και πόσο κοντά πέφτει η «κόκκινη γραμμή»: την περάσαμε, την πλησιάσαμε, την περάσαμε μεν αλλά πολύ λίγο δε… κ.ο.κ. Όλη αυτή η «υπερήφανη» παρλάτα σχηματοποίησε στο μυαλό μου το κορυφαίο -κατ’ εμέ- δίλημμα για την Ηγεσία μας: αυτοί οι άνθρωποι ενδιαφέρονται για την εικόνα τους στην τηλεόραση ή για την εικόνα που αντικρίζουν στον καθρέπτη τους; Η διάσπαση αυτή είναι καθοριστική για την ποιότητα και το επίπεδο των ηγετικών ελίτ στη χώρα. Αλλά είναι και το μέτρο των λαϊκών απαιτήσεων: έκφραση των ελαττωμάτων και όχι των προτερημάτων μας.

Το μεγάλο κακό με την υλική «επακούμβηση» είναι ότι ουδείς ενδιαφέρεται γιατί απομακρύνθηκε, με συνοπτικές διαδικασίες, ο Κυβερνήτης του Αρματωλού. Και το χειρότερο είναι ότι ουδείς ρωτά κάτι κρίσιμο γι’ αυτό το γεγονός. Υπάρχουν σοβαρά ζητήματα τα οποία φλέγουν την ανάγκη κατανόησης της κατάστασης του Πολεμικού Ναυτικού, σε επίπεδο πρωτίστως της ποιότητας ανθρώπινου δυναμικού και διαδικασιών του Όπλου. Μετά το ιστορικό φιάσκο με τις γαλλικές φρεγάτες, η κρατική μυθοπλασία υπεστήριζε ότι η «ναυτοσύνη» των Ελλήνων αντιρροπεί την υπεροπλία του «φιλικού γείτονα». Ο μέσος Έλληνας δικαίως τιμά την ναυτική παράδοση της χώρας. Πλην όμως, στις τρεις «επακουμβήσεις» προστίθεται η προσάραξη μιας φρεγάτας έξω από το Ναύσταθμο, προ μηνών, που την έθεσε εκτός επιχειρησιακής λειτουργίας. Τί συμβαίνει στο Στόλο; Μήπως όλα αυτά είναι η ναυτική έκδοση της εικόνας μεσηλίκων -ενίοτε υπερτροφικών στελεχών κατά την έκφραση του αρμόδιου Υπουργού- ΕΠΟΠ που βλέπουμε καθημερινά στο Στρατό Ξηράς; Μήπως είναι μια εκδοχή της δημοσιο-υπαλληλικής υποστροφής του στρατεύματος; Η Ελλάς, απομακρυνόμενη από το θεμελιώδες πρότυπο του στρατευμένου Πολίτη της Δημοκρατίας, άλλως το «Ελληνικόν Πυρ» της διεθνούς κλασσικής γραμματείας, μήπως κατάφερε να μετατρέψει ακόμα και στράτευμα της σε γραφειοκρατικό μηχανισμό;

Μικρός όταν ήμουν, ένας Κύριος έμπαινε στο σπίτι μας ως στενός Φίλος: το όνομα του, Μίλτος Ιατρίδης. Τότε, στη δεκαετία του ’60, ούτε καταλάβαινα, ούτε ήξερα… απλά, όταν έμπαινε ο κ. Μίλτος ετρίζαν τα πατώματα, χωρίς να πει ούτε μια λέξη! Απέπνεε την αίσθηση της Ηγεσίας, κουβαλούσε κάτι απερίγραπτα μοναδικό. Έκαναν τις κουβέντες τους με τη Μάνα και τον Πατέρα μου, έτρωγαν τα μεζεδάκια της Γιαγιάς μου, ήταν κι άλλοι πολλοί γονικοί φίλοι. Υπήρχε όμως κάτι μοναδικό στην ατμόσφαιρα: ένοιωθες ότι ο άνθρωπος αυτός ήταν από άλλο Κόσμο, κουβάλαγε μαζί του της Ιστορία και τις θυσίες της. Αργότερα, έμαθα ότι ήταν ο Κυβερνήτης του «Παπανικολή» κι έφερνε μαζί του τον… Θεμιστοκλή. Έλεγε τότε ονόματα -Σπανίδης, Ρουσσέν, Λάσκος… Εμείς ταλαιπωρούμαστε με το εάν το συνονόματο σκάφος «γέρνει»…

Η Ιστορία εκδικείται! Τις ημέρες της «επακούμβησης» ανακαλύφθηκε το λείψανο του «Κατσώνη», να κείται ο Θρύλος σε μεγάλο βάθος στα νερά του Αιγαίου. Αυτή η ακραία διάσταση, θέτει με άλλη μορφή το ίδιο δίλημμα που ανέφερα παραπάνω: ο καθρέπτης και η οθόνη.

Στις ημέρες που ζούμε, όλοι μας υποκείμεθα στο ερώτημα αυτό. Ήλθε η ώρα των μεγάλων επιλογών!