Είναι απόλαυση να συνομιλώ μ’ έναν καλό μου φίλο, από τα ‘70s. Δεν είναι μόνο το λαμπερό του πνεύμα και η πληρότητα της σκέψης του, ούτε η συνέπεια του στις ιδέες της ανανεωτικής Αριστεράς, που τον καθιστά αναπόφευκτα στιβαρό, καθαρό και δομικά «Αντι-Συριζαίο». Έχει κι ένα προσωπικό γνώρισμα που ενίοτε παράγει αναπάντεχα μαργαριτάρια στη συνομιλία: είναι έντονα ψευδός. Όταν με πήρε τηλέφωνο προ ημερών, έχοντας παρακολουθήσει τη συζήτηση στη Βουλή περί τις περιπέτειες του κ. ΥΠΕΘΑ, μου είπε: «Ρε θυ, τον είδεθ το Μόθχο το φυτεφθτό; Θτα έλεγα εγώ… ένα είναι το Κόμμα…». Η ταχεία αποκωδικοποίηση της λανθάνουσας γλώσσας του και οι αναμνήσεις από τις πρώιμες μεταπολιτευτικές διελκυστίνδες της διάσπασης του ΚΚΕ, με οδήγησε να τον ρωτήσω «ποιος είναι ο Μόσχος ο σιτευτός;», για να μου απαντήσει «όχι, ρε, ο φυτεφθτός… ο φυτεφθτός θου λέω…». Ο «φυτευτός», μου έλεγε, ώστε να καταλάβω ότι δεν έχουμε απλώς μιαν ιδεολογικά παρά φύση και κατ’ ανάγκη συγκυβέρνηση, «η άλλη μήτρα και κληρονομιά» κατά τον κ. Βούτση, αλλά ένα ενιαίο Κόμμα πλέον, το ΣΥΡΑΝΕΛ… Κλαυσίγελως εθνικο-λαϊκισμού!

Μεταξύ ιλαρότητας και αγχώδους διαταραχής, ασχολήθηκα με τα κρυφά μαργαριτάρια που δημιουργούνται από ονόματα, τίτλους και πράξεις που σηματοδοτούν την καθημερινότητα μας. Πέρασαν, έτσι, από το μυαλό μου διαδοχικές και επάλληλες αναπαραστάσεις του κυβερνητικού μωσαϊκού, μετά την υπερασπιστική παράσταση προς το «φυτευτό» του κ. Πρωθυπουργού στη Βουλή: από το τυπικό πλην παράδοξο σχήμα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, στο ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΞ.ΕΛ. -αναβλύζον όταν θυμηθούμε τις βεβαιότητες περί «ψεκασμών», ανθελληνικών συνομωσιών, Πούτιν, Τραμπ και πατριδοκαπηλείας, στο ΣΥΡΑΝΕΛ -που φωνητικά με παρέπεμψε στο Συρανό (ντε Μπερζεράκ), αυτό το υπαρκτό πρόσωπο που έγινε όμως ο θεατρικός ήρωας του Εντμοντ Ροστάν με τη μεγάλη μύτη -σαν τον Πινόκιο- που ερωτοτροπούσε με την καλλίπυγο Ρωξάνη, μέσω ενός τρίτου, εύμορφου πλην βλακός, ανίκανου να αρθρώσει συνεπή και συγκροτημένο λόγο. Όσο θα προχωράμε, τρομάρα μας, προς την ολοκλήρωση του αριστερού Μνημονίου, τόσον θα καθίσταται αναγκαία η ανάπτυξη ενδογενούς πολιτικής ώστε να χειρισθούμε τον επόμενο αιώνα επιτροπείας. Και τόσον θα αποκαλύπτεται η δέσμευση της ηγετικής παρέας Τσίπρα από τον κάθε κ. Κατσίκη ή κ. Δ. Καμμένο ή όποιον άλλον/ην σ’ αυτήν την ιδεολογική «πατισερί-κονφισερί»· με κερασάκι τη γνωμοδότηση του ΚΑΣ (!) προς την απούσα -λόγω εποχικής απασχόλησης στα ξένα- κα ΥΠΠΟ Κονιόρδου, με την άθελα της ατυχή συμβολική του επωνύμου όρου, «την παριστάνουσα τη σπουδαία στη συμπεριφορά, τη σνομπ» δηλαδή! Και τα συμβολικά ρήγματα στο Κόμμα πολλαπλασιάζονται: δίπλα στο «Καμμένο-Κατσίκη» δίδυμο, έρχεται η Γενιά -βουλεύτρια ΣΥΡΙΖΑ- στα χνάρια του Χρυσό-γονου να διερευνήσει τα ιδεολογικά όρια του εθνικολαϊκιστικού συνονθυλεύματος, του «αριστερού τσούρμου» by Baroufakis… Σκληρή γλώσσα η ελληνική όταν ωσάν Α. Σακελλάριος «παίζει» με τους ονοματολογικούς συμβολισμούς.

Από Καμμένο-Κατσίκη σε Πολάκη, ένα «Τσακν-άκι» -δηλαδή ένα αδύναμο παιδάκι ή ισχνό μέλος σώματος ή ξερό κλαδάκι- δρόμος! Να, τόσο μακριά όσο βαστά η πολιτική βαρβατάδα της «συρανο-αντρίλας», τόσο πολύ όσο απαιτείται ώστε να γίνει κατανοητό το ανυπόφορον του φλερτ με το «πιο άρρωστο τμήμα του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού», κε Καλλιτέχνα-Πρόεδρε. Μόνο που «η στερνή γνώση» σας -άλλως, σε γενίκευση, κοψοχεριά- δεν εκλαμβάνεται ως απολογία όποιου εδέχθη να παρίσταται στις τελετές του Μνημείου των Πεσόντων, «Οία Ηώ… κ.λπ.». Δεν είναι η γραμματολογική και συντακτική σαλάτα του «επιτύμβιου ρητού» που έκοψε κάτι κλήσεις και μπέρδεψε κάτι φωνές. Είναι η μπαγαμπόντικη επιτήδευση μιας ιδεολογίας που συναρτάται με τη μπούρδα ότι η ελληνική γλώσσα, μόνη στον Κόσμο, μπορεί να εκφρασθεί αποκλειστικά με φωνήεντα, ένδειξη της ανωτερότητας της! Όχι σαν κάτι κεντρο-ευρωπαίους παρακατιανούς, δηλαδή, που μπερδεύεται η γλώσσα τους από τα πολλά σύμφωνα και μας το παίζουν και αυστηροί δανειστές… Από αυτήν την ΣΥΡΑΝΕΛ πολιτισμική αθλιότητα, το μόνο που έμεινε ως διοικητικό έργο είναι ο σκυλοκαβγάς του «οψίμως πεφωτισθέντος» και της κας Ραχήλ Μακρή: «Σκάσε».

Οδηγεί κάπου η σκωπτική ενασχόληση με τη συμβολική της εθνικο-λαϊκιστικής καταιγίδας; Πιθανότατα πουθενά, αλλά ίσως είναι μια μορφή αναγνωστικής αντίδρασης στην «πλάκα» που μας κάνουν: Πλάκα στην πλάκα της Εξουσίας, δηλαδή. Έχει κάποιαν επίπτωση κάτι τόσο μικρό απέναντι στα ογκώδη που μας καταπλακώνουν, εν προκειμένω; Ίσως καμμία, εκτός κι αν θυμηθούμε κάποιες νύκτες όπου ένα κουνούπι δε μας άφηνε να κοιμηθούμε, ζουζουνίζοντας δίπλα στ’ αυτί μας…

Συμπερασματικά: είναι δεύτερη φορά στην πρόσφατη ιστορία μας που η «πατρίς» κρέμεται πολιτικά σ’ ένα Κατσίκη… δεν μπορεί να είναι σύμπτωση, κάτι δεν κάνουμε καλά, αγαπητοί συμπολίτες! Τί είναι αυτό, βρείτε το…