Περί Συλλαλητηρίου το ανάγνωσμα. Το πρώτιστο ζήτημα ήταν και είναι η εθνική συνείδηση· να καταλάβουμε δηλαδή τί σημαίνει υπό τις σημερινές κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες, να δούμε πώς και εάν εντάσσεται λειτουργικά στην πολιτική πράξη και τις μεγάλες αποφάσεις. Να διακρίνουμε καθαρά τα όρια μεταξύ μιας μακραίωνης επεξεργασίας της κοινωνικής κατασκευής εννοιών ως η εθνική «συνείδηση» ή η «ιδεολογία», να χειρισθούμε με τη δέουσα επιφύλαξη τις όποιες σχέσεις τους με τη νοητική κατάπτωση της δημαγωγίας του εθνικισμού, του λαϊκισμού και όλων των συμπλεγμάτων τους. Να θυμηθούμε ότι η εθνική συνείδηση επέφερε τη μετατόπιση από την «πολιτειακή» οργάνωση της φεουδαρχίας στη συγκρότηση του αστικού κράτους και των σχετικών δομικών επαναστάσεων -που μαζί με το Διαφωτισμό- συγκρότησαν το σημερινό Κόσμο. Έναντι αυτών των μειζόνων, κατέληξε, στο «τρελό πανηγύρι του ανερμήνευτου δήθεν», να είναι διαμάχη επί τοπογραφικών διαγραμμάτων και χαλασμένων καμερών, σε μια γελοία λογιστική του πλήθους. Η δεκαετής πανωλεθρία μας αποδεικνύεται μαθησιακά ανεπαρκής για Ηγεσίες και Πολίτες ως παρακίνηση σεβασμού και σοβαρότητας απέναντι στα υπόγεια ρεύματα και ρήγματα που διατρέχουν μιαν αλαλιασμένη κοινωνία. Βαπτίσαμε την πανωλεθρία, Κρίση· αλλά δε θελήσαμε να την κατανοήσουμε ώστε τουλάχιστον να είναι οδηγός μας για το μέλλον. Εντός, εκτός και επί τα αυτά, με τον «Ερίδματο» κερασάκι στην τούρτα του υπερηφάνως αγράμματου μακρυγιαννισμού!

Συμπολίτες που δεν κινητοποιήθηκαν για τις περικοπές μισθών και συντάξεων, για τη σαρωτική φορολόγηση του Είναι τους, για την κατάρρευση των υπαρξιακών υπηρεσιών ενός κατ’ επίφαση αναπτυγμένου Κράτους -Παιδεία, Υγεία και Ασφάλεια, για τη βίαιη προσβολή της στοιχειώδους λογικής στο Δημόσιο Λόγο και την αποδόμηση θεμελιωδών εννοιών ως το Ήθος, αίφνης συναθροίσθηκαν επί ενός ζητήματος που ουσιαστικά ορίζεται στο πεδίο του φαντασιακού. Πρώιμες κοινωνικές έρευνες φαίνεται να στρέφονται προς ό,τι προβληματικότερο -κατ’ εμέ: πρόκειται για επανέκδοση ενός λαϊκού αντι-συστημισμού, μιαν μεταμόρφωση των Άνω και Κάτω Πλατειαστών προς κατευθύνσεις τιμωρίας των Αναιδών που τους χρησιμοποίησαν χωρίς ντροπή για να Παίζουν τους Ηγέτες σήμερα. Η Αναιδής Παρέα της Ηρώδου Αττικού δεν είχε βέβαια κανένα πρόβλημα να βωμολοχήσει, επισήμως ή μέσω των φτηνιάρικων «αριστερόστροφων φασιστών» της ψηφιακής εποχής, εναντίον Όσων κάποτε προσκυνούσαν, προς λαϊκή κατανάλωση.

Η λογική προσεβλήθη βάναυσα για μια ακόμα φορά από το «αριστερό (;) τσούρμο» -κατά τον κ. Καθηγητή “Asset”. Παρακαλώ σε, φίλε αναγνώστη, να σκεφθείς μαζί μου το κορυφαίο νοητικό σχήμα των τελευταίων ημερών: ο κ. Κοτζιάς, ΥΠΕΞ, διαπραγματεύεται «λύση» του Μακεδονικού. Ορθώς και Μπράβο του! Αφού λογικώς κατέπεσε η ΣΥΡΙΖΑική «συλ-αλητεία» περί των «φασιστοειδών τραμπούκων» της Θεσσαλονίκης και μεταλλάχθηκε επ’ ολίγον σε «πατριωτική λαϊκή έκφραση αγωνίας», η Συνιστώσα-Κίνημα «Πράττω» των Κοτζιά-Τόσκα (Παναγιά μου) δήλωσε υποστήριξη και συμμετοχή στο Συλλαλητήριο της Αθήνας. Εύγε (;;;;!!!!). Μετά τη λήξη του Συλλαλητηρίου, ο κ. Κοτζιάς -που είχε καλέσει σε συμμετοχή σ’ αυτό, δηλαδή εναντίον της ίδιας της πολιτικής που ασκεί (!)- διαπίστωσε -ομού μετά του κ. Πολάκη- ότι οι προσελθόντες είναι «έρμαια της διαπλοκής», ότι ήταν επίσης λιγότεροι του αναμενομένου (βλέπε χαλασμένη κάμερα της Αστυνομίας), άρα ήσυχος πλέον μπορεί να συνεχίσει την πολιτική διαπραγμάτευση, την οποία ΔΕΝ θέλει. Όποιος μπορεί να μου εξηγήσει τη λογική συνοχή αυτού του σχήματος, θα με βοηθήσει ιδιαίτερα να καταπολεμήσω το νοητικό ίλιγγο που με έχει καταλάβει προσφάτως!

Για να είμαστε σοβαροί, τα Σκόπια αντικειμενικά δεν δύνανται να απειλούν την Ελλάδα. Η κωμικού επιπέδου πολιτική τους συνίσταται στο να τσιγκλίζουν τα νεύρα μας με καρναβαλικές μασκαράτες· κι εμείς να «τσιμπάμε» σε επίπεδο εθνικής ιδεολογίας. Ο «αλυτρωτισμός» τους είναι της πλάκας, ιστορικά, οικονομικά, στρατιωτικά, λειτουργικά. Σε αντιδιαστολή όμως με την πραγματική απειλή από τη «φίλη και γείτονα», Όλοι μας οφείλουμε να διερωτηθούμε γιατί ΔΕΝ γίνεται Συλλαλητήριο για τα Ίμια, την Παναγιά, το Αγαθονήσι και τα λοιπά «γκρίζα» νησιά του Αιγαίου. Δε σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας για την ευρωπαϊκή ένταξη του κρατικού τσικό των Σκοπίων κι είμαστε οι πρωτεργάτες της ένταξης της Τουρκίας. Η όποια απάντηση στο ερώτημα αυτό απαιτεί βαθειές αναμοχλεύσεις του ψυχισμού και των ανασφαλειών μας! Σταματώ εδώ.

Κάποιο, πολλοί ή λίγοι, εξ Ημών, δέχονται να απαντήσουν στο ερώτημα αυτό. Θυμάμαι ως μικρό παιδί τα Συλλαλητήρια για την Κύπρο το 1964 («Ελλάς-Κύπρος Ένωσις» ήταν το σύνθημα), θυμάμαι τον Πατέρα επίστρατο Λοκατζή το 1974 («δε θα περάσουνε ποτέ» μου είπε όταν τον αποχαιρετούσα έφηβος σε μια προκυμαία, υπό την εντολή Του: «Αντρέα, τις γυναίκες μας»), θυμάμαι τις διαδοχικές κρίσεις, σε μία εκ των οποίων μετείχα ως Δόκιμος επικεφαλής Διμοιρίας Κρούσεως, στον Έβρο. Εκεί και γι’ αυτό, που είναι το πραγματικό ερώτημα, δε διαβλέπω διάθεση Συλλαλητηρίου. Η αυτογνωσία της απάντησης θα είναι λυτρωτική για όλους μας.

Εντέλει, ο «Ύμνος εις την Ελευθερίαν», αυτός που τραγουδάμε σε γήπεδα και στάδια για ψυχικώς ζωογονητικά επιτεύγματα - υπό Γερμανό προπονητή όμως - έχει νόημα στις στροφές που αγνοούμε:

«Εκεί μέσα εκατοικούσες, πικραμένη, ντροπαλή/κι ένα στόμα ακαρτερούσες, έλα πάλι να σου πεί//Άργειε να’λθει εκείνη η μέρα κι ήταν όλα σιωπηλά/γιατί τα’σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά//…».

Κι όποιος κατάλαβε!