Ξεμύτισαν πολύ δειλά, σηκώνοντας βαριά στρώματα από χιόνι και πολλούς βοριάδες, ήρθαν να λιώσουν τον πάγο μέσα και δίπλα μας, να θερμάνουν την ψυχή μας, παράλληλα με το φυσικό αέριο και να μας θυμίσουν να χαμογελάμε. Γιατί σε μια χώρα ηλιόλουστη δύσκολα χαμογελάς, όταν ο καιρός τρίζει τα δόντια του.

Καλό μήνα λοιπόν! Στο τέλος του οποίου μάς περιμένει η άνοιξη. Τουλάχιστον τυπικά. Ένας ακόμη χειμώνας γέρνει προς τη δύση του κι εμείς μαζεύουμε ήλιο και φως, απλώνουμε μπουγάδες, προσπαθούμε να βολέψουμε τις υποχρεώσεις, μαθαίνουμε για το νέο ΕΝΦΙΑ και βλέπουμε πολύ θέατρο. Μοιάζουμε σχεδόν αθώοι μέσα στην καταιγίδα της ιστορίας που μας χτυπά. Όλα γύρω μας πια είναι δύσκολα: η καθημερινή επιβίωση, οι ανθρώπινες σχέσεις, η ανταπόκριση στις υποχρεώσεις, ο έρωτας. Τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται, ούτε κι εμείς είμαστε ό,τι δείχνουμε προφανώς! Εσωστρέφεια, αποξένωση, εργασιοθεραπεία. Η εποχή μας, μου θυμίζει τον Μπρεχτ: «Τρώγε το φαΐ σου, αγάπα το κελί σου και διάβαζε πολύ». Στο τέλος αυτού του τούνελ, μας περιμένουν άραγε καλύτερες μέρες;

Οι μαθητές μου είναι κουρασμένοι. Ειδικά της τρίτης Λυκείου. Με ρωτάνε αν πληροφορήθηκα ότι ειδικά για φέτος… θα καταργηθούν οι ενδοσχολικές! Αθώοι, ευσεβείς πόθοι μιας γενιάς, που εύχομαι να μην μεγαλώνει πολλές Ιφιγένειες. Που θα δει τα όνειρά της να γίνονται πραγματικότητα. Το γράφω, αλλά κάτι μέσα μου, με φοβίζει… φοβάμαι να ελπίζω κι ας χρειάζεται… στην καρδιά των αλκυονίδων. Συνειδητοποιώ ότι πια ούτε ο ήλιος είναι αρκετός, για να ζεσταθείς. Περπατώ στους δρόμους και αρχίζω να καταλαβαίνω ότι υπάρχει βουβαμάρα. Τα αυτοκίνητα δεν κορνάρουν όπως παλιά, οι άνθρωποι δεν είναι όσο ηχηροί ήταν στις αντιδράσεις και στις εκδηλώσεις τους. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, αν δεν υποψιάζεσαι μία δόση κατάθλιψης να τους κυριεύει.

Ξαφνικά, στα κάγκελα του μπαλκονιού ήρθαν δυο περιστέρια. Ένα μπαλκόνι γεμάτο φυτά στο κέντρο της Αθήνας, είναι μια καλή ευκαιρία να μάθεις ότι ενδημούν ακόμη πουλιά στο κλεινόν άστυ. Κάθομαι ώρα τώρα και τα παρατηρώ να τσιμπολογάνε τους καρπούς από τις ελιές, άφοβα, άνετα, να πετάνε από γλάστρα σε γλάστρα, να περιεργάζονται το χώρο. Ίσως κι αυτά να παραξενεύονται. Πού βρέθηκαν τόσα φυτά σε ένα τόσο μικρό παραλληλόγραμμο; Πήρα τηλέφωνο μία φίλη να της το ανακοινώσω. «Το άγιο πνεύμα σε επισκέπτεται» με κορόιδεψε. « Εις διπλούν μάλιστα». «Θα πας καλά στην εξεταστική σου».

Ξαναδιαβάζω το ημερολόγιο του προηγούμενου μήνα. Δεν έχω ακόμη συνειδητοποιήσει πότε πρόλαβε και έφυγε. Ένας ολόκληρος μήνας, που μας παρέλαβε μπουκωμένους βασιλόπιτα, μας πάγωσε, μας χιόνισε, μας στρίμωξε οικονομικά και ξαφνικά έγινε καπνός, αυτός, μαζί του και τριάντα μία ημέρες από τη ζωούλα μας. «Δεν κάνουν έτσι τα καλά παιδιά» σκέφτομαι. Προειδοποιούν: «Είμαι ο χρόνος και περνάω γρήγορα». Γυρίζω αμήχανα τις σελίδες. Εκεί που ανταλλάσσαμε ευχές, να σου ο πρώτος μήνας παρελθόν! Συγγνώμη, πώς να προλάβω να κάνω ανασκόπηση! Αναρωτιέμαι βέβαια αν πράγματι χρειάζεται! Έχω κακή σχέση με το χρόνο που περνά, με ό,τι τελειώνει. Προτιμώ να βαδίζουμε παράλληλα και να μην κοιτάζω πίσω την απόσταση που διανύεται. Στρουθοκαμηλισμό το λένε αυτό νομίζω, ας μην το συζητήσουμε ούτε αυτό καλύτερα. Αλήθεια, πόσες κόκκινες γραμμές μπορεί να περιέχει ένα σύντομο κείμενο;

Τα περιστέρια χτυπάνε με το ράμφος τους το τζάμι. Είναι μύθος ότι φοβούνται τους ανθρώπους. Στο μυαλό μου γυρίζει η πεταλούδα του Εμπειρίκου, που σπαρταράει στο ράμφος της αυγής. Ανοίγω τη μπαλκονόπορτα, για να τους ρίξω λίγη τριμμένη φρυγανιά, αλλά δεν την αντέχουν τόση οικειότητα και γίνονται καπνός. Τα κοιτάζω να πετούν και τα ζηλεύω. Είναι ελεύθερα, ανεξάρτητα. Στην τηλεόραση προβάλλονται ρεπορτάζ για τα αμερικανικά αεροδρόμια που δεν δέχονται μουσουλμάνους. Κοιτάζω τα περιστέρια μου λίγο πριν χαθούν στο τέλος του δρόμου. Θα είχαν ελπίδες να δουν τη νήσο Έλις; Για την ορθοδοξία αλλόθρησκα περιστέρια είναι σχήμα οξύμωρο, για τον Τραμπ όμως; Καλό μήνα σας εύχομαι. Να αποφεύγετε τις κακοτοπιές!

Καλυψώ Λάζου