Η τελευταία εργάσιμη του παλιού χρόνου, με βρήκε ανάμεσα στους πρώτους, που συνωστίστηκαν, χαράματα, έξω από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, για να προλάβουν τις προθεσμίες για την αναγνώριση χρόνου προϋπηρεσίας. Έξι το πρωί, μέσα στην παγωνιά, ενώ η ανάσα μου άχνιζε, όπως ο διπλός ελληνικός που κρατούσα, βρέθηκα να ανταλλάσσω αστεία, να κάνω επιτόπιο ελαφρό τροχαδάκι, για να ζεσταθώ, χωρίς να χάσω τη σειρά μου.

Η ιστορία απέδειξε ότι την Παρασκευή εκείνη φάνηκε απλώς η κορυφή του παγόβουνου: η προϊσταμένη του τμήματος, που είχε στρωθεί αυτοπροσώπως, λόγω φόρτου εργασίας, στα γκιζέ, παρέλαβε την αίτηση και μου έδωσε μια λίστα με δικαιολογητικά. «Πότε πρέπει να τα φέρω;» «Τα έχετε ετοιμάσει;» «Τα περισσότερα όχι». Χαμογέλασε σαρδόνια. «Θα αργήσετε, αλλά μην το βάλετε κάτω».

Με τη γραφειοκρατία του Δημοσίου τα πηγαίνω από παιδί περίφημα. Έχω συστήσει ένα ολόκληρο οικογενειακό αρχείο, που φτάνει μέχρι δύο γενιές πίσω μου, και κουβαλώ αντίγραφα για καθετί που με αφορά σε τρία ντοσιέ, κάθε φορά που επισκέπτομαι μία υπηρεσία. Σίγουρα κάτι επιπλέον θα χρειαστεί -αυτό είναι δεδομένο από την εμπειρία μου- οπότε, μόλις η υπάλληλος ζητήσει κάτι κουφό, χαμογελώ, ζητώ ένα μισάωρο περιθώριο, κατεβαίνω στο αμάξι κι επιστρέφω με το ποθητό πιστοποιητικό. Είναι λιγάκι κάτι σαν προσωπικό στοίχημα: να μη μου ζητηθεί κάτι που δεν το έχω! Συνήθως τα καταφέρνω.

Κάθε φορά που οι υπάλληλοι με κοιτάζουν με απόγνωση να γυρίζω με τα ξεχειλισμένα ντοσιέ μου, αισθάνομαι μια απίστευτη ικανοποίηση. Κουβαλώ μαζί μου πάντα από τη ληξιαρχική πράξη γεννήσεώς μου και το τελευταίο Ε9, μέχρι τη ρύθμιση στην εφορία, την προϋπηρεσία μου στην ΕΡΤ, το «Αν» του Κίπλινγκ, αφιερωμένο από τη γιαγιά μου στον πατέρα μου, όταν πήγε να σπουδάσει, ακόμη κι ένα γράμμα ενός παλιού έρωτα, που χρονολογείται από το 1990, δηλαδή από μία εποχή, που έχω ξεχάσει ότι υπήρξε. «Καλά όλα τα υπόλοιπα. Το ποίημα και το γράμμα τι γυρεύουν;» ρώτησε έκπληκτη μια φίλη από το παλιό μου σχολείο, με την οποία πήγαμε την πρώτη εργάσιμη του νέου χρόνου στο ΙΚΑ -ιδέα δική μου, για να μην πέσουμε σε ουρές. «Δεν ξέρω» της απαντώ «Μέσα στα υπόλοιπα χαρτιά τα βρήκα, εκεί μάλλον είναι η θέση τους». Είμαι ειλικρινής.

Ο καινούργιος χρόνος δοκίμασε από την αρχή την αυτοπεποίθησή μου στη διαχείριση της γραφειοκρατίας. Μου έθεσε άθλους. Μέσα σε δύο μέρες χρειάστηκε να επικοινωνήσω γραπτώς, τηλεφωνικώς και ηλεκτρονικά με τις μισές υπηρεσίες του Δημοσίου. Το γραφείο μου γέμισε ξαφνικά σχεδιαγράμματα. Μοιάζουν με τα κλαδιά ενός δέντρου, που απλώνονται στην επικράτεια κάθε υπουργείου κι όλα συναντούνται μεταξύ τους, μπερδεμένα, αδιέξοδα, περίεργα, σχολαστικά. Κι εγώ πρέπει να τα ξεμπλέξω. Να πάρω δύο πιστοποιητικά από την τάδε υπηρεσία, να τα προσθέσω στον φάκελο για τη δείνα, να τα ταχυδρομήσω, να πάρω ηλεκτρονικά πρωτόκολλα, να επικοινωνήσω με το πανεπιστήμιό μου στο εξωτερικό, να πληρώσω παράβολα στην Τράπεζα της Ελλάδος, να κλείσω παλιά μητρώα, να καταθέσω την από δεκαπενταετίας ταυτότητά μου σε όσες υπηρεσίες δεν την έχουν ήδη… για να γραφεί μία απόφαση με την προϋπηρεσία, πριν τον διορισμό μου… Για να την καταθέσω στο ΙΚΑ.

«Σε έναν-δύο μήνες υπολογίστε να είστε έτοιμη, αλλά γιατί να ανησυχείτε; Σήμερα μετρώνται τα ένσημα… όσων αιτήθηκαν το ίδιο με σας…. πριν τέσσερα χρόνια!!» μου λέει χαμογελαστά η υπάλληλος. «Δηλαδή το χαρτί για το Γενικό Λογιστήριο πότε θα το έχω;» «Ε, δεν είπαμε; Σε μερικά χρόνια! Αλλά γιατί μου ανησυχείτε; Οι περισσότεροι πρώτα συνταξιοδοτούνται κι ύστερα αποκτούν τη βεβαίωση».

«Είδες που βιάζεσαι;» λέει η Άννα και κατεβάζει μια γερή ρουφηξιά από τον καφέ της, δίπλα στη θάλασσα, νωρίς το μεσημέρι, όταν όλα αυτά έχουν τελειώσει! Βάζουμε τα γέλια! «Εξάλλου τι το θες, μωρέ; Για να ασφυκτιούν το ποίημα και το γράμμα;»…

Καλυψώ Λάζου