Αν και είναι -ή όφειλε να είναι- θέμα αποκλειστικής δικανικής κρίσης της Ελληνικής Δικαιοσύνης -και των υπηρεσιών ασύλου- οι -πολιτικώς και επιχειρησιακώς εσφαλμένες- παρεμβάσεις εκπροσώπων της Κυβέρνησης και του Κοινοβουλίου επί της έκδοσης των 8 Τούρκων «πραξικοπηματιών», δεν ανακλούν απλώς σφάλματα χειρισμού· εκφράζουν αντιλήψεις επί της λειτουργίας του Κράτους Δικαίου στο προηγμένο ευρωπαϊκό επίπεδο.

Αναδεικνύουν και υπογραμμίζουν φόβο, έλλειψη εμπιστοσύνης στο διεθνές σύστημα σταθερότητας και αποδοχή στερεοτύπων.

Πριν χρόνια, με είχε εντυπωσιάσει ο ορισμός ενός εισηγητού σε συνέδριο για το Διεθνές Δίκαιο και τη Γεωπολιτική -αν θυμάμαι καλά, ήταν ο καθηγητής Γ. Μάζης του ΕΚΠΑ: είχε υποστηρίξει ότι η διαφορά μεταξύ τους είναι η επίκληση του Δικαίου με την υποστήριξη Στρατού, Ναυτικού και Αεροπορίας...

Οι νομικοί σύνεδροι είχαν πάθει ένα είδος επιστημονικής «υστερίας», διαδηλώνοντας το αυτοτελές του Δικαίου απορρίπτοντας τον «κυνισμό» της άποψης αυτής. Άποψη μου ήταν και επαυξάνεται ότι ο «κυνισμός» του καθηγητή είναι μορφή «ρεαλισμού»· μόνο που ο «ρεαλισμός» έχει ένα κουσούρι: συχνά, συνδέεται άμεσα με την υποκειμενική πρόσληψη της πραγματικότητας. Κι εδώ τα κάναμε σαλάτα, ως γνωστόν!

Ο τρέχων δημόσιος λόγος ενσωματώνει τρεις αμφίσημες ή αμφισβητήσιμες παραδοχές. Παραδοχή πρώτη, «ο Ερντογάν είναι εκλεγμένος», άλλως το επιχείρημα της δημοκρατικής νομιμοποίησης. Και ο Χίτλερ ήταν νόμιμα εκλεγμένος και ο Μουσολίνι και ..., στο παρελθόν. Και οι διάφοροι «περίεργων δημοκρατικών αντιλήψεων» πρόεδροι και πρωθυπουργοί στην Ευρώπη σήμερα, Ούγγροι, Σλοβάκοι, Τσέχοι, Πολωνοί, εκλεγμένοι είναι.

Αρκεί αυτή η εθελοτυφλία; Ή αλλάζουμε την αξιολογική αποτίμηση τους όταν θυμόμαστε ότι συγκροτούν την περιβόητη Ομάδα του Βίζεγκραντ, η οποία μας έχει πιέσει -και ως χώρα και ως Ευρώπη- τόσο αισχρά και αναιδώς με το προσφυγικό ζήτημα;

Ο νομιμοποιούμενος ως «αιρετός», κατά κάποιους, σφράγισε ακόμα και κλινική εξωσωματικής γονιμοποίησης επικαλούμενος σχέσεις με τον «προδότη» Γκιουλέν: ποιούς φοβάται ο «αιρετός»; τους γυναικολόγους, τις εγκύους ή τα έμβρυα ως φορείς μελλοντικών προδοτικών έξεων;

Όλα αυτά συναιρούνται σε έναν κίνδυνο για τη Δημοκρατία: το λαϊκισμό που προβάλλεται από πρακτικές δήθεν κοινωνικής πρόνοιας και παροχών σε συνδυασμό με κάποια αναντίρρητη πίστη σε παραδείσους, εθνικούς, κοινωνικούς, επίγειους ή μεταθανάτιους.

Παραδοχή δεύτερη, «είμαστε ο Μεγάλος Ασθενής της Ευρώπης, δεν πρέπει να προκαλούμε το δεύτερο ισχυρότερο στρατό του ΝΑΤΟ». Η παραδοχή αυτή δεν εκφέρεται ρητά, υφέρπει όμως εμφανώς όση η μοιρολατρία, η ηττοπάθεια και η ιστορική άγνοια όσων την αποδέχονται.

Μία απλή υπόμνηση: η έκφραση «Μεγάλος Ασθενής» την οποία νομίζουμε ότι μας αποδίδουν οι «ανθέλληνες κακοί» κατά την εποχή των Μνημονίων, χρησιμοποιείται ιστορικά στη γλώσσα των διπλωματών για την Οθωμανική Αυτοκρατορία -και την Τουρκία- μετά τη Ναυμαχία του Ναβαρίνου (1827), τη στρατιωτική επέμβαση των Τριών Δυνάμεων που διέσωσαν την Επανάσταση και καθόρισαν την ανεξαρτησία του τότε νέου Ελληνικού Κράτους αλλά και την έννοια της διεθνούς δράσης και πολιτικής στα ευρωπαϊκά όρια.

Η Ελλάδα σήμερα, εκ των συγκυριών, διαθέτει/απέκτησε γεωπολιτικό κεφάλαιο ως όριο του Δυτικού Κόσμου, ανάλογο του πολιτισμικού κεφαλαίου που διαμόρφωσε το φιλελληνικό κίνημα του 19ου αιώνα.

Παραδοχή τρίτη, «υπάρχει κενό νομολογίας για τις εκδόσεις σε σύμμαχο/εταίρο χώρα που θεωρείται ασφαλής». Η δικαιοσύνη της Σουηδίας απέρριψε το αίτημα έκδοσης 11 «πραξικοπηματιών», η Γερμανία έστειλε το αίτημα έκδοσης «πραξικοπηματιών εισαγγελέων» στο Συνταγματικό Δικαστήριο, οι ΗΠΑ απαιτούν συγκεκριμένη στοιχειοθέτηση ώστε μελλοντικά να δικασθεί το αίτημα έκδοσης του Γκιουλέν, η Ιταλία διεξάγει έρευνες -με τη συνεργασία των ΗΠΑ- για ενδεχόμενα οικονομικά εγκλήματα της οικογένειας Ερντογάν... Και στην Ελλάδα;

Στην Ελλάδα, προ-δικάζει ο κ. Κοτζιάς και ο κ. Βίτσας... Κολοσσιαία η ευθύνη τους έναντι των κρατουμένων και της Ιστορίας της χώρας!