Φίλοι και «φίλοι» παραξενεύτηκαν -ο ευγενέστερος ίσως χαρακτηρισμός- με την άποψη που διατύπωσα την περασμένη εβδομάδα, σ’ αυτήν εδώ τη στήλη, με τον τίτλο «Ο βίαιος μήνας της “αιρετής” δικτατορίας»...

«Μα καλά, υποστηρίζεις πραξικοπηματίες;», ήταν η επωδός τους, με τη θέση μου ότι μου προκαλεί αλγεινή εντύπωση, η σπουδή κορυφαίων και συναφών κυβερνητικών παραγόντων -π.χ. κ. Βίτσας, αν. ΥΠΕΘΑ ή κ. Κοτζιάς, ΥΠΕΞ- και αναρμοδίων βουλευτών -π.χ. η αναπόφευκτη για τα νεύρα μας κα Αυλωνίτου- να υποκαταστήσουν τη δικαστική Αρχή και να εκδώσουν τηλεοπτικό «φιρμάνι» παράδοσης των 8 Τούρκων στρατιωτικών στα νύχια του Ερντογάν.

Φαίνεται ότι διασαλευθείσας της όποιας σταθεράς βάσης συνεννόησης στην απλή ελληνική, πρέπει να αρχίζουμε κάθε φορά από τα στοιχειώδη, τα αυτονόητα!

Ως πρώτο βήμα, «Ομολογώ εις άφεσιν αμαρτιών», επομένως, ότι κάθε πραξικόπημα εναντίον της Δημοκρατίας είναι απεχθές, καταδικαστέο και άξιο παντοίας αποστροφής, ηθικής, πολιτικής και διοικητικής!

Σιδερόφρακτες δυνάμεις εναντίον του αόπλου λαού, ως εικόνα και μόνον είναι πολιτισμικά αποκρουστική και πολιτικά απορριπτέα. Αλλά να, μεγάλωσα πια, ώστε να προσπαθώ να πάω ένα βήμα παραπέρα από τις πρωτόλειες ερμηνείες των ρεπορτάζ και τις συνταγές των κομματικών εγχειριδίων δημοκρατίας.

Και να μπορώ -ή να προσπαθώ- να ορώ τα «βλήματα» παντού: από τις κάννες των όπλων προς την άοπλη σάρκα έως τις διατρητικές βολές κοινών ηλιθίων εναντίον του νου και των Αξιών μας.

Βαριά κληρονομία η Δημοκρατία και βαρύτερο έργο η προάσπιση της, κυρίως εναντίον των αφανών εχθρών της! Κι αυτοί δε χρειάζεται να έχουν γεμιστήρες όπλων, μπορεί ενίοτε να αρκούν οι πειθήνιες ψήφοι αρμοσμένες εν σειρά σε «λεβέντικες» φυσιγγιοθήκες...

Ως δεύτερο βήμα, θεωρώ ότι είναι απολύτως συνταυτισμένα σε επίπεδο εννοιών και περιεχομένου, το τρομοκρατικό χτύπημα της Νίκαιας (14/7/2016) με τους 84 νεκρούς και το αποτυχημένο πραξικόπημα της Τουρκίας (15/7/2016) με τους υπερδιακόσιους νεκρούς. Τα μεταγενέστερα χτυπήματα στη Γαλλία και τη Γερμανία ενδυναμώνουν την πεποίθηση μου.

Το αυθεντικό ερώτημα που τίθεται είναι ποιός ο πυρήνας, ποιός ο συνδετικός κρίκος μεταξύ των δύο φαινομενικά διαφορετικών γεγονότων; Γιατί οι φανατικοί που απομακρύνονται από το δημοκρατικό πρότυπο, δεν εστιάζουν στο βασικό εχθρό τους, τις ΗΠΑ, ως φερόμενη πηγή εκμετάλλευσης του πλούτου των, ως πεδίο ηθικής κατάπτωσης, ως φυσικό αυτουργό τεράστιου αριθμού θυμάτων; Γιατί η Γαλλία;

Γιατί και ποιά η ταυτότητα των πραξικοπηματιών στην Τουρκία; Το κοινό ζήτημα ανάμεσα στις δύο περιπτώσεις είναι το κοσμικό, το λαϊκό Κράτος κατά τα δυτικά πρότυπα.

Η Γαλλία είναι μισητή στους ισλαμιστές τρομοκράτες ως κοιτίδα του κρατικού αθεϊσμού και της ανεξιθρησκείας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της ελευθερίας έκφρασης και της δημοκρατίας στην καθημερινή πράξη, ό,τι δηλαδή μισούν περισσότερο. Οι πραξικοπηματίες στην Τουρκία ήταν ένα μείγμα παραδοσιακών κεμαλιστών, οπαδών του μετριοπαθούς δημοκρατικού Ισλάμ του Γκιουλέν και τυχοδιωκτών αξιωματικών.

Αξίζει όμως να θυμηθούμε ότι οι πραξικοπηματίες στο επίσημο διάγγελμα τους δήλωσαν ότι «... ο στρατός ανέλαβε την εξουσία και επέβαλε στρατιωτικό νόμο και απαγόρευση κυκλοφορίας σε όλη τη χώρα... η πολιτική εξουσία κατάργησε το λαϊκό δημοκρατικό κράτος δικαίου και τις θεμελιώδεις ελευθερίες και τα δικαιώματα... οι ένοπλες δυνάμεις θα ανοίξουν το δρόμο για τη σύνταξη συντάγματος που θα εγγυάται τη δικαιοσύνη για όλους τους πολίτες, ανεξαρτήτως φυλετικών, θρησκευτικών ή γλωσσικών διαφορών...».

Είναι προφανώς άγνωστο το τί πρέσβευε καθένας ή επιμέρους ομάδες των πραξικοπηματιών, πόσο αληθής και ειλικρινής ήταν η πίστη τους στο «διάγγελμα» τους. Η ρητορική όμως που επέλεξαν, μάλλον συντείνει στην πρόθεση απόκρουσης της παρεκτροπής ενός σουνιτικού προσωποπαγούς πολιτεύματος Ερντογάν και της παταγώδους στρατηγικής αποτυχίας του νεο-Οθωμανικού προτύπου που ευαγγελιζόταν -και πλέον θα γίνει πράξη υπό την συνεστραμμένη επίκληση της «δημοκρατίας» και της επιθυμίας του «λαού» Του.

Ως τρίτο βήμα, τίθεται το ζήτημα της αυταξίας της προστασίας των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Ευρισκόμεθα ως Ελλάδα, όπως οι ΗΠΑ με τον Γκιουλέν και η Γαλλία με τους τρομοκράτες, ενώπιον ομοειδών εκδοχών προάσπισης θεμελιωδών πολιτειακών και δικαιακών αρχών.

Αρχές που πηγάζουν πολιτικά από την Αθήνα του Περικλή και μετουσιώνονται λειτουργικά από τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του 1789, ως κορυφαίο απότοκο της Γαλλικής Επανάστασης. Νομικά δε, στη σύγχρονη εποχή, συνθέτουν την Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και τη συνεχή νομική ερμηνεία του Δικαστηρίου του Στρασβούργου.

Ας μη γελιόμαστε, το πογκρόμ του Ερντογάν στην Τουρκία κατά των πραγματικών και υποθετικών αντιπάλων του, θέτει ως ύψιστη πρόσκληση στο ζήτημα σχέσεων της Ευρώπης με τρίτους, όχι την κατάκτηση των Αρχών αυτών στο εσωτερικό όλων των χωρών της, αλλά κυρίως εκτός Ευρώπης.

Όσον δεν επιτρέπεται η Ευρώπη να γίνει «φρούριο» με περιορισμό των δικαιωμάτων των πολιτών της προς απόκρουση της τρομοκρατίας, πολύ περισσότερο απαιτεί ένα ακριβό πολιτικό και ηθικό κεφάλαιο για τις σχέσεις της με τρίτες χώρες, όπως η Τουρκία. Εντέλει, ας μη γελιόμαστε, για εμάς τους Έλληνες, το κεφάλαιο αυτό είναι ιστορικής σημασίας.

Αυτό το κεφάλαιο είναι πολιτισμικό, αυτό γέννησε το φιλλεληνισμό του 19ου αιώνα, αυτό πρωτίστως επέτρεψε την παρέμβαση των Τριών Δυνάμεων στο Ναβαρίνο που απέδωσε την ανεξαρτησία μας. Μιας και πορευόμαστε προς το 2021, τα 200 χρόνια του Νέου Ελληνικού Κράτους, αν κάτι μας απομένει είναι το πολιτισμικό κεφάλαιο, μιας και οικονομικά, πολιτικά, στρατιωτικά είμαστε απογυμνωμένοι και ηττοπαθείς.

Το κεφάλαιο αυτό είναι στρατηγικά κρίσιμο ώστε να «παίζουν» με αυτό θεσμικά αν-αρμόδιοι επιπέδου Βίτσα, Κοτζιά και Αυλωνίτου, προς Θεού! Αν οι 8 Τούρκοι στρατιωτικοί μετείχαν του στρατιωτικού πραξικοπήματος και κυρίως των αξιόποινων πράξεων της φονικής επίθεσης κατά του αόπλου πλήθους, πρέπει να παραδοθούν χωρίς περιστροφές στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης για εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας, όπως ο Κάραζιτς ή κάποιοι αφρικανοί φύλαρχοι.

Σε καμία περίπτωση, όμως, στον Ερντογάν, που το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν η αναστολή της Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, με τις εικόνες βασανισμένων κρατουμένων να κάνουν το γύρο του κόσμου και το πλήθος των ταγμάτων εφόδου του ΑΚΡ να ζητά θανατώσεις! Και μόνον η κατάσταση των εμφανώς «τρελαμένων» από το ξύλο και τον εξευτελισμό φαντάρων -που εκτελούσαν τις εντολές των ανωτέρων τους- ορίζει το πλαίσιο των ενεργειών της Ελληνικής Πολιτείας.

Σε όσους φίλους έσπευσαν να δικαιολογήσουν την ανόητη πρόθεση κάποιων κυβερνητικών παραγόντων να «εκδώσουν» τους 8 Τούρκους στρατιωτικούς με το «οριζόντιο επιχείρημα» ότι είναι πραξικοπηματίες, θα ήθελα να θυμίσω ότι τους χαρακτηρισμούς αποδίδει πάντα η κυριαρχούσα δύναμη.

«Πραξικοπηματίες» κατά την κρατούσα ορολογία, ήταν οι Πορτογάλοι στρατιωτικοί που απεδίωξαν τη Χούντα, «πραξικόπημα του Ναυτικού» ονομάσθηκε το «Βέλος», «συνωμότες» βαπτίσθηκαν οι αξιωματικοί του ΑΣΠΙΔΑ. Όσον αφορά δε στο «άσυλο», υπάρχει χρεία υπόμνησης του ιερού χαρακτήρα της προσφυγής καταδιωκομένων σε Ναούς και Θεούς στην Αρχαία Ελλάδα και που πάντα συνοδευόταν από την Ικεσία; Θέτις, Παυσανίας, Θηραμένης, οι πέντε Ολιγαρχικοί του Πειθία...;

Η Ελλάς θα παραμείνει Ναός της Δημοκρατίας! Ακόμα κι αν είναι προσωπικά ένοχοι εγκλημάτων -ουδείς το γνωρίζει, ούτε οι επισπεύδοντες πολιτικοί μας- ο καλύτερος τρόπος να πενθήσουμε τους νεκρούς είναι η επίδειξη της ανωτερότητας της Δημοκρατίας.

Η Δημοκρατία τιμωρεί τους παραβάτες, δεν εκδικείται...