Λέγεται -και το πιστεύουμε εν πολλοίς- ότι κατά το θέρος, η δράση στο πολιτικό πεδίο επιβραδύνεται, καθότι οι ηγεσίες πάνε διακοπές κι όλοι ονειρεύονται την εμπλοκή τους σε παραθαλάσσιες ηδονές· μάλιστα, στον τρέχοντα λόγο έχουμε αποδώσει το χαρακτηρισμό «θερινή ραστώνη», δηλαδή έλλειψη δραστηριότητας, μαλθακότητα ή τεμπελιά, στο υποτιθέμενο φαινόμενο περαιτέρω επιβράδυνσης των ήδη νωθρών διεργασιών και αντιδράσεων.

Αν όμως το σκεφτούμε καλύτερα, ίσως συμπεράνουμε ότι εάν κάτι επιβραδύνεται από τη ζέστη, είναι λειτουργίες του «πολιτικού» εγκεφάλου, όπως η ανάλυση και η μνήμη! Φευ, ο Ιούλιος -και ειδικότερα η 15η ημέρα του- είναι φορτισμένη συγκυρία για την ιστορία μας, ευθέως ή εμμέσως, με συνέπειες που διαχέονται ακόμα και σήμερα...

«Αλωνάρη» ονοματίζει η δημώδης γλώσσα τον Ιούλιο -ή και Αϊ-Λιάτη, από τον Προφήτη που έφερνε το «πυρ» εξ Ουρανού. Βίαιος μήνας, οπόταν δια του συστηματικού ραβδισμού προέκυπτε η καθαρότητα της σποράς στα σιτηρά. Ομοίως, Αλωνάρης - ραβδιστής είναι μεταφορικά και στην πολιτική ιστορία.

Ενδεικτικά: τον Ιούλιο του 1934, ο Χίτλερ, πιέζοντας πρακτικώς αφόρητα το γηραιό και θνήσκοντα Καγκελάριο Φον Χίντενμπουργκ, ανέλαβε «δημοκρατικά» την Ηγεσία της Γερμανίας, με ό,τι επακολούθησε, στην Ελλάδα δε ενεργοποίησε διαδοχή γεγονότων με αιματηρή κοινωνική διάσχιση δεκαετιών.

Στις 15 Ιουλίου 1965, στην Ελλάδα, επισυνέβη το «δημοκρατικό βασιλικό πραξικόπημα» που οδήγησε στη δικτατορία. Στις 15 Ιουλίου 1974, έγινε το χουντικό πραξικόπημα της Ελληνικής «Δημοκρατίας» στην Κύπρο που οδήγησε στην τραγωδία. Για τους ευαίσθητους ρέκτες της σημειολογίας των ανατροπών, τέτοιες ημέρες, επετεύχθη και ο πανωλεθρίαμβος του ανοήτου δημοψηφίσματος και του 3ου Μνημονίου...

Κατά άσχετη μεν, πλην μοιραία ίσως, χρονική σύμπτωση, 15 Ιουλίου επισυνέβη και το αποτυχημένο πραξικόπημα στην Τουρκία και ακολούθως η απολύτως επιτυχημένη επιβολή μιας «αιρετής» δικτατορίας.

Απολύτως ενδιαφέρον είναι ότι, σε όλες τις περιπτώσεις, εμφανιζόταν κάποιας μορφής ψευδο-επιχείρημα «λαϊκής»/θεσμικής νομιμοποίησης και συνταγματικής τάξης: αιρετός ήταν ο Χίτλερ, συνταγματικός ήταν ο «Βασιλεύς» Κωνσταντίνος, με το δημοψήφισμα του Παπαδόπουλου απεμακρύνθη, εκλεγμένος «Δημοκράτης» είναι και ο Ερντογάν.

Οι συμπτώσεις αυτές έρχονται κάθε τόσο ώστε «να θυμίζουν στους παλιότερους και να μαθαίνουν στους νεώτερους» ότι η Δημοκρατία είναι τόσον ισχυρή όσον η ανάγκη να την επικαλούνται οι καταπατητές της· τόσον εύθραυστη όσον η απόσταση μεταξύ σιωπηρού Λαού και αφιονισμένου όχλου· ότι εξελίσσεται και γεννά διαρκώς ευκαιρίες αλλά και πιέσεις στο διεθνές πλαίσιο της· κι ότι η επιβίωση της στηρίζεται στο κεφάλαιο Ηθικών Αξιών που προάγει και στο ότι δεν επιτρέπονται «παιχνίδια» επ’ αυτών.

Φοβούμαι, πολύ, ότι στη χώρα που τη γέννησε, δε χάνουμε την ευκαιρία να χάνουμε τις ευκαιρίες που οφείλει να γεννά η ενεργός πολιτική ωριμότητα των πολιτών και των ηγεσιών. Ωριμότητα σημαίνει αταλάντευτη προσήλωση επί οικουμενικών Αρχών, Ορθός Λόγος, προβάδισμα του συλλογικού έναντι του ιδιωτικού συμφέροντος, ικανότητα και δυνατότητα συνομιλίας και σύνθεσης!

Ατυχώς, θεμελιώδεις προϋποθέσεις προς τούτο είναι η μνήμη και η ανάλυση· ό,τι ακριβώς, δηλαδή, θεωρούμε ότι κάμπτεται ή διακόπτεται λόγω της «ραστώνης» του ελληνικού καλοκαιριού. Με τη μεταπολιτευτική δάνεια ευημερία και αισθητική μοντέλου «Μύκονοοοος...», της δημοκρατικής αναίδειας σε συνδυασμό με τη στατικότητα των «κεκτημένων», της χλιαρής σοσιαλδημοκρατίας και του νωθρού φιλελευθερισμού, καταλήξαμε να δεχόμαστε τη λειτουργία της Πολιτικής ως ανάλογο του τρέχοντος «ντολμαδοπαρασκευαστή»: ταχεία και τυποποιημένη αναδίπλωση ενός ακαθόριστου κιμά απόψεων και ιδεολογιών.

Κι όταν δείχνει τα κοφτερά δόντια του ο βίαιος Ιούλιος, μας βρίσκει με τα «νοητικά σώβρακα» να μην καταλαβαίνουμε τί λένε και τί πράττουν οι ηγεσίες μας.

Η αντίδραση της ελληνικής κυβέρνησης σε όσα δραματικά συμβαίνουν στη σημερινή ιουλιανή Τουρκία, ίσως αποδειχθεί χειρότερη από όσα έπραξε πέρυσι ενδοχωρίως... Καθότι τέσσερα κραυγαλέα γνωρίσματα της στάσης της προκαλούν απορία, τουλάχιστον:

- Έσπευσε να πάρει θέση μεταξύ δύο αντιμαχομένων παρατάξεων σε μιαν απρόβλεπτη χώρα και διχασμένη προ-εμφυλιακή κοινωνία, μεταξύ κοσμικών νεο-Τούρκων κεμαλικής ιδεολογίας και θρησκόληπτων νεο-Οθωμανών, εξ ίσου αυταρχικών και επιρρεπών στη βία και το μεγαλο-ιδεατισμό. Γιατί; Πόσο επαρκές είναι το επιχείρημα της «δήθεν συνταγματικότητας» καθαυτό, ιδιαίτερα όταν είναι γνωστό ότι από καιρού πολλού το ζήτημα είναι η δια της Εθνοσυνέλευσης «εκτροπή» της; Τί δε θυμόταν ή δεν κατάλαβε από την τουρκική πολιτική ιστορία και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις κατά τη μεταπολεμική περίοδο;

- Τί δεν κατάλαβε ή δε θυμόταν από τη σύγκριση και τις τρομακτικές αναλογίες της πολιτικής πορείας και ρητορικής αιρετών δικτατόρων, όπως ο Χίτλερ ή ο Ερντογάν; Π.χ. παγγερμανισμός ο ένας, παντουρκισμός ο άλλος: παρόμοια η φιλοδοξία να δημιουργηθεί μια Μεγάλη Χώρα που θα ενώσει όλους τους συγγενείς λαούς και φυλές. Ή, φυσική μονάδα του ανθρώπινου είδους είναι ο Λαός και σπουδαιότερος από όλους τους Λαούς ο δικός τους. Ή, εχθρός είναι κάποια στοχευμένη αντίπαλη κοσμοθεωρία ή θρησκευτική κοινότητα, της οποίας όμως στοιχεία υιοθετούν: μαρξισμός και Εβραίοι vs. μετριοπαθές Ισλάμ και Γκιουλενιστές. Ακόμα, η αναζήτηση ομοταγών συμμάχων, Μουσολίνι ο ένας, Πούτιν ο άλλος... Μακρύς ο κατάλογος των παραλληλισμών, με πρωτεύοντες ότι εκμεταλλεύτηκαν ή έστησαν πραξικοπήματα και προβοκάτσιες, οργάνωσαν και χρησιμοποίησαν τάγματα εφόδου...

- Τί δεν κατάλαβαν ή δε θυμόνταν όσοι έσπευσαν, χωρίς σκέψη και αξιολόγηση των συνεπειών για τη χώρα, να «εκδώσουν» τους 8 αξιωματικούς, σε ένα καθεστώς όπου η βαρβαρότητα κυριαρχεί και η «παράνοια» οδηγεί τον Κυβερνήτη να κάνει το μουεζίνη; Πώς γίνεται να ξεσηκώνεται -ορθώς- όταν τίθεται θέμα έκδοσης Κούρδων στο ίδιο περίπου καθεστώς ή κάποιων Ιταλών φοιτητών στην Ιταλία (!) και να προ-δικάζει ή να παλεύει να βρει προσχήματα ώστε να παρακαμφθεί το θεμέλιο της Δημοκρατίας και του Δυτικού Πολιτισμού, η α-προϋπόθετη προστασία των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων; Πώς παρεμβαίνει αναρμοδίως η Εκτελεστική ή η Νομοθετική Εξουσία στο αυστηρώς περιχαρακωμένο πεδίο της Δικαιοσύνης; Αλλά κι αυτή η τελευταία, αντιλαμβάνεται άραγε τις μακροπρόθεσμες συνέπειες των αποφάσεων της; Το Δικαστήριο τους καταδίκασε -με αναστολή- για παράνομη είσοδο στη χώρα -άρα είναι λαθρομετανάστες με τη βούλα κι εμπίπτουν στη συμφωνία επανεισδοχής με την Τουρκία- και τους αθώωσε για παραβίαση με στρατιωτικό μέσο του εθνικού εναέριου χώρου -άρα ο χαμός στο Αιγαίο τόσα χρόνια είναι... νόμιμος!

- Τί δεν κατάλαβαν ή δεν θυμόνταν σχετικά με το ότι η Ελλάδα δεν έχει κανένα λόγο να πράττει εκτός του ενιαίου πλαισίου της Ευρώπης, των Αρχών και των πρακτικών της; Γιατί επιτρέπεται να μετατραπεί ένα Ενωσιακό και διεθνές θέμα σε διμερές πρόβλημα; Γιατί εκποιεί τόσο εύκολα και άσκεφτα την προοπτική η Ελλάδα -αν υπερασπιστεί τα ανθρώπινα δικαιώματα- να τύχει εκτίμησης διεθνώς και να έχει την ευκαιρία να επιβεβαιώσει τη θέση της ως νησίδα Δημοκρατίας και σταθερότητας στην πιο ταραγμένη ζώνη του πλανήτη; Μια προοπτική που ενδυναμώνει εντυπωσιακά, μετά από πολλά χρόνια, το γεω-στρατηγικό και πολιτικό επιχείρημα της χώρας.

Φοβούμαι ότι το επίπεδο κυβερνητικών ικανοτήτων που επεδείχθη στους χειρισμούς του Ιουλίου 2015, επαναλαμβάνεται επί τα χείρω σήμερα! Κι αν ντρεπόμασταν για την κατάντια μας πέρυσι, θα ξεφτιλίσουμε και την τελευταία εικόνα μας ως κοιτίδα της Δημοκρατίας!