Άστραψε και βρόντηξε το διαδικτυακό «τρόλιο», άλλως το ανώνυμο τραμπούκιο -και είναι φαρδύ «πανάθεμά το» το γκρουπάκι, που εξάντλησε την ευφυΐα του στον ευτελισμό του ονόματος μου, μετά το προηγούμενο ομότιτλο αρθρίδιο: τί Τρόμπας, τί Τρούμπας, τί Τρουμπάκος, τί Τούρμπης, κι όποια άλλα ευφάνταστα λεκτικά παίγνια επί του επωνύμου μου έλαβα, μέτρο δεν έχει -ούτε λογαριασμό!

Οι παραλλαγές αυτές που κυμαίνονται από την «υποτιμητική» σημειολογία του «αυνάνος» έως την «υβριστική» παρομοίωση με την «επί χρήμασι εκδιδόμενη» -της Συγγρού υποθέτω, ένθα κείται και η ΝΔ παρεμπιπτόντως ώστε να «δέσει το γλυκό» της βαθυστόχαστης ερμηνείας...- είναι βαρέως μπαγιάτικες, ώστε να έχουν νόημα, έστω κι ως βλακώδες ευφυολόγημα! Όλα αυτά τα έχω πρωτακούσει τη δεκαετία του '60, ως μαθητής του Δημοτικού, από «κ...παίδια», ως πράξη ή συμπεριφορά που σήμερα αποκαλούμε «bullying», εν τη αγλωσσία μας.

Η ταύτιση λόγου ή επιχειρήματος, 50+ χρόνια μετά, δείχνει πολλά: κυρίως, νοητική ακινησία, άλλως ιδεολογική παραλυσία... Έρρωσο, Τρόλη μου, αν και το ανίατον της καταστάσεως είναι στοιχείο και πηγή θλίψεως! Φαντάσου, πόσο πίσω είσαι: οι νεότεροι με αποκαλούν «Ρόντυ»... από το «γερόντι»... είναι πιο «φρέσκο», δεν νομίζεις;
***
Στη γλώσσα των νέων τούτο λέγεται «τρολάρισμα»: Δόξα τω Θεώ, δε διατηρώ και δε μετέχω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Δεν επιχειρηματολογώ υπέρ αυτής της στάσης μου: αντιθέτως λέω, ίσως είναι ένδειξη τεχνικής μου αδυναμίας, ίσως παράγωγο ακραίας αντικοινωνικότητας. Ίσως, όμως, να είναι και μηχανισμός αυτοπροστασίας έναντι της δράσης των διαδικτυακών «τρολίων». Καθώς ο όρος «τρόλ» έχει ενδιαφέρουσα καταγωγή: λέγεται ότι προέρχεται από τα δαιμόνια πλάσματα της Σκανδιναβικής μυθολογίας, κάτι σαν τους δικούς μας Καλικάντζαρους.

Όμως, το πιθανότερο είναι ότι προέρχεται από την αγγλική λέξη που περιγράφει την αλιευτική πρακτική της συρτής: σέρνω ένα δόλωμα στο νερό και περιμένω να τσιμπήσει το «ψάρι». Σε κάθε περίπτωση, το «τρόλι» επιδιώκει να προκαλέσει αναστάτωση σε μια διαδικτυακή κοινότητα, να αναταράξει τη συζήτηση και να εκτρέψει την προσοχή των υπολοίπων υπέρ του σκοπού του. Αυτό το παιχνίδι, που θυμίζει τις μορφές του Game of Thrones, το τηλεοπτικό Παίγνιο του Θρόνου, του δυστοπικού γοτθικού αυτού «μύθου», αφορούσε σε άλλες περιόδους: τότε που προσέβλεπες ηθελημένα σε «ψαριές» αγελαίων «αυταπατημένων» -και λοιπών ψεκασμένων, Τρόλη μου... και συνεισέφερες σημαντικά στην οργανωμένη επιδημία της «αυταπάτης» ...
***
Εντέλει, είσαι τόσο ερωτευμένος με τον εαυτό σου, Τρόλη μου, που δεν έχεις χώρο να αγαπήσεις δια του σεβασμού τούς άλλους υπέρ των οποίων κόπτεσαι.

Απλά τους υποτιμάς και εγκιβωτίζεις την αγωνία τους... Μέγα το της «αυταπάτης» Κράτος, ως επισήμως ομολογείται πλέον· και θαυμαστά τα έργα των «εξυπνότερων» -ή μήπως εξυπνάκηδων- εκ του «εξυπνότερου λαού του Κόσμου». Προς αναζήτηση βέβαια πώς ετυμολογικά ονομάζονται αυτοί. Αυταπατεώνες, μήπως...;
***
Για να εξηγούμαστε: «Αθώοι» δεν υπάρχουν στην Ελλάδα των πελατών, κι όχι των πολιτών. Έβλεπα κι άκουγα, στην κυβερνητική τηλεόραση, τη μετάδοση της αφίξεως του Αγίου Φωτός από τα Ιεροσόλυμα, πριν την Ανάσταση. Η «κατανυκτική» περιγραφή για τα «Μαρτύρια του Θεανθρώπου», η περιπαθής χροιά του σχολιαστού, ήταν τόσο «γλυκερές» που κατέληγαν εμετικά αντιαισθητικές.

Επιτεινόμενα από ένα απίστευτο «ταρατατζούμ»: Αγήματα, Σημαίες, Υπουργοί, Παπάδες... γύρω από το εξής «επιχείρημα» εξωτερικής πολιτικής, κατά Κοτζιά: «Μόνον ο Έλλην-Ορθόδοξος Πατριάρχης Ιεροσολύμων έχει το “χάρισμα” να δέχεται το Ιερόν Φώς εκ του Θεού» -δε θυμάμαι επί λέξει το αφήγημα, αλλά αυτό ήταν... Και σκέφθηκα ότι εκεί εντοπίζεται η απαρχή του «πελατειακού Κράτους» στην Ελλάδα: ο Θεός φαίνεται ότι έχει διορίσει το «δικό» του επί Γης! Το υπόδειγμα «Καρανίκας» είναι απλή προέκταση της Θεϊκής/ιστορικής αυτής πραγματικότητας...
***
Να εξηγούμαστε: ο καθένας έχει τα όρια της πίστης του· ο καθένας διερευνά τα όρια της κοσμολογικής ερμηνείας ανάμεσα στα όσα εξηγεί η Επιστήμη και σε όσα «άγνωστα» αποθέτει στη Θρησκεία έναντι της υπαρξιακής αγωνίας του. Ένα είναι βέβαιο: αυτό το λεπτό όριο δεν επιτρέπεται να παραβιάζεται από «αγνωστικιστές πολιτευτές» ως πολυδιάστατη στρατηγική επί του Μεσανατολικού!
***
Σε καμία περίπτωση όμως, η απώλεια της «Αθωότητας» δεν είναι οριζόντια, ισότιμη και ισοδύναμη. Επειδή άλλο κοινωνικό υποκείμενο συγκροτεί ο κάθε «Λουράντος», όχι ως φυσικό πρόσωπο -αλίμονο- αλλά ως αρχέτυπο του ακραίου συντεχνιασμού του «κλειστού επαγγέλματος»· ή εκείνος ο «πρόεδρας» των ταξιτζήδων με το κομοδινί μαλλί· ή ο κ. Πρόεδρος του ΤΕΕ ή ο «Βάγγος που κοκκίνισε τον κάμπο»... Και άλλο η ριζοσπαστικοποιημένη μικροαστή γειτόνισσα πλην «συντηρητική νοικοκυρά» που της ήλθε κεραμίδα με τον ΕΝΦΙΑ. Κι άλλο ο άνεργος ή ο νέος ο οποίος υποβάλλεται στο χειρότερο των διλημμάτων: «να μείνω ή να φύγω»! Τώρα τι θα κάνουν αμφότεροι απέναντι στην «αυταπάτη»;
***
Τώρα, που η πραγματικότητα προκαλεί κοινωνικούς σεισμούς με τις «διαπραγματευτικές» τεκτονικές μετακινήσεις των «πλακών», το απατηλό ρήγμα «Μνημόνιο/Αντι-μνημόνιο» κατέρρευσε ως χάρτινος πύργος. Και η νέα πολιτική κυριαρχία θα κριθεί πάνω σε δύο «απλές», αλλά τόσο κρίσιμες έννοιες: «αλήθεια» και «αυταπάτη/πραγματικότητα».
***
Η τεχνική της αναζήτησης στο Google, όπως συνέστησε για την έννοια «αλήθεια» ο κ. Δραγασάκης, είναι ενδιαφέρουσα πρακτική για την έννοια που κρίνεται και θα κριθεί σκληρότερα πολιτικά, την επερχόμενη χρονική περίοδο: την «αυταπάτη» -κατά Τσίπρα. Διαβάζει κανείς: «αυταπάτη» είναι η κατάσταση τού να εξαπατά κάποιος τον εαυτό του πιστεύοντας ως πραγματικό ή πραγματοποιήσιμο κάτι που απλώς επιθυμεί.

Ως όρος/έννοια είναι νοητικά άμεσα συγγενής με τις έννοιες «ψευδαίσθηση» -δηλαδή την άρνηση της πραγματικότητας, την «εθελοτυφλία» -δηλαδή μια συμπεριφορά ηθελημένης ή προσποιητής άγνοιας κινδύνου, τον «στρουθοκαμηλισμό» - δηλαδή την αποφυγή της πραγματικότητας.
***
Το «κακό» με το Google είναι ότι οι προηγμένοι αλγόριθμοι αναζήτησης όρων και υλικού οδηγούν σε τεράστιους αριθμούς πηγών, εξ ου και η παρακμιακή ισχύς των «τρολίων». Αν παρ’ όλα αυτά κάποιος με σώας τας φρένας και κάποια στοιχειώδη κριτήρια επιλογής επιμείνει, θα ανεύρει πρόσθετες ενδιαφέρουσες ερμηνείες και εξηγήσεις. Για παράδειγμα, από την Ιατρική.

Αυταπάτη, λοιπόν, είναι η «...ψευδής πεποίθηση η οποία παρουσιάζεται χωρίς το ανάλογο εξωτερικό ερέθισμα, ενώ έρχεται σε αντίφαση με την κεκτημένη γνώση και εμπειρία του ατόμου. Συνήθως απαντάται στις ψυχώσεις, στις οποίες οι ασθενείς δεν μπορούν να ξεχωρίσουν την αυταπάτη από την πραγματικότητα... Οι πλέον σοβαρές αυταπάτες είναι εκείνες που έχουν ως αποτέλεσμα οι ασθενείς να βλάψουν άλλα άτομα ή και τους εαυτούς τους...

Οι αυταπάτες μπορεί να οδηγήσουν στην αυτοκτονία ή τον αυτοτραυματισμό... Μεταξύ των ψευδών πεποιθήσεων μπορεί να είναι η εντύπωση ότι καταδιώκονται ή ότι είναι ένοχοι για κάποιο ασυγχώρητο αμάρτημα...». Λέτε, τελικά να είναι ιατρικό το πρόβλημα της χώρας; Η ανάλυση του ορισμού αυτού εξηγεί πολλά και απαιτεί ειδικό προς τούτο αρθρίδιο... έπεται...
***
Έ λοιπόν, το πολιτικό διακύβευμα της επερχομένης περιόδου είναι απλό: το πόσο θα γίνει ευρέως κατανοητή η εννοιολογική και πολιτική διαφορά μεταξύ απλών λέξεων: απάτη, εξαπάτηση, αυταπάτη, αυτ-εξαπάτηση! Επ’ αυτών θα δούμε επεκτάσεις των μεγαλείων: π.χ. Ιεράρχη να διαρρηγνύει τα άμφια του από Άμβωνος για τα καμώματα «αιωνίου φοιτητού» που κάνει τον Υπουργό!

Τι να σας πω: να διακρίνω τις σωβρακοφανέλες κάτω από τα «κουρελιασμένα άμφια» όταν αφορίζει τον Αλλοπαρμένο γιατί ταλαιπωρεί τα «Θρησκευτικά», Αμήν! Καθότι είδα στην TV τον «αφορεσμένο» να λέει το εξής απίθανο: «Τα Θρησκευτικά δεν εξαφανίζονται, διότι, όπως ξέρετε, προστατεύονται από το ιερό πνεύμα του μαθήματος»!!!!
***
Θα είναι πράγματι η Αρχή του Τέλους του πολιτικού τραγέλαφου επί των εννοιών και του στρατηγικού ερμηνευτικού λάθους περί της δήθεν «ανικανότητας της παρέας του Μαξίμου», όπως απλοϊκά και επιφανειακά λέγουν πάμπολλοι. Όχι, δεν είναι «ανίκανοι»... αντιθέτως είναι «ικανοί για όλα»!