Με ένα φίλο καλό από τα παλιά, κουβεντιάζουμε κατά καιρούς, αν και έχουν χωρίσει οι δρόμοι μας. Χωρικά, εργασιακά, ιδεολογικά. Παραμένει όμως πάντα ζωντανή και θερμή η αμοιβαία εκτίμηση και φιλία των νεανικών μας χρόνων, ξέρετε αυτό το πηγαίο συναίσθημα που έχει εγκαθιδρυθεί από το μοίρασμα των πρώτων αγαθών εμπειριών κατά την «πενταετία της καμπής», από τα δεκάξι στα εικοσιένα... από τις πρώτες αταξίες, τη συνενοχή περί τους πρώτους έρωτες έως την αυθάδεια ότι τάχα κατέχεις και μοιράζεσαι την ίδια απόλυτη «αλήθεια»...

Στη διάσπαση του «Ρήγα», το 1978, με είχε διαγράψει από φίλο του «ως δεξιό»· τον είχα προειδοποιήσει ότι την ημέρα που θα αναρωτιόταν «σαν αριστερός» πού οδηγεί η μείξη ιδιοτέλειας, εξουσιομανίας και άκρατου βερμπαλισμού, θα είχε προβλήματα λογικής, αν όχι ηθικής, τάξης. Η συζήτηση τότε μεταξύ μας, είχε κλείσει με θυμό· γνωρίζαμε όμως, στο διάβα των σαράντα χρόνων, ότι εκκρεμούσε πάντα η απάντηση του στην ανώριμη τότε «προφητεία». Στο μεταξύ, είχαμε μείνει στις εορταστικές ευχές και τα «πειράγματα»...

Προ ημερών με πήρε τηλέφωνο... «Πού είσαι, ρε μ..., στη Μυτιλήνη ή τη Λέσβο»; «Έφτασε η στιγμή», σκέφθηκα αστραπιαία και του απάντησα «όχι, ρε, σε μιαν ακριτική περιοχή και βιώνω αυτό που εσύ βλέπεις μόνο στην τηλεόραση... όπως λέει και ο υπουργός σου» -σημειωτέον ότι γεννήθηκε και κατοικεί ανέκαθεν σε μιαν παλαιά αστική πολυκατοικία του '50, στην οδό Αριστοτέλους, κάτω από την Πλατεία Βικτωρίας. «Εντάξει, αλλά τα καταφέραμε, σας κάναμε το κέντρο του Κόσμου...». «Αστειεύεσαι;», του απαντώ, «βεβαίως!

Άλλωστε, όπως είπε κι ο αρχηγός σου, επειδή το πρόβλημα είναι καθολικό, γι’ αυτό ήλθε και ο προκαθήμενος της Καθολικής Εκκλησίας. Άσε που επειδή είναι οικουμενικό, ήλθε ο Οικουμενικός Πατριάρχης και επειδή δεν είναι ελληνικό, ο Αρχιεπίσκοπος είχε δευτερεύοντα ρόλο, έτσι δεν είναι;» «Τα ‘δες», μου λέει, «τα ‘δες;». «Προφανώς, τα ‘δα, στο εύοσμο κανάλι της Αγίας Παρασκευής, μεγάλη η χάρη της...».

Κάπως έτσι κύλησε ο περιπαικτικός διάλογος, με κρυφές σημειολογικές ατάκες όταν ξέφευγε η κουβέντα προς κορυφαίες στιγμές του πρόσφατου δημόσιου λόγου, όπως η απίστευτη καταγγελία του Γ. Κατρούγκαλου κατά του κινήματος της «γραβάτας», όταν είπε το απερίγραπτο «να πληρώσουν αυτοί με το μαντηλάκι στο πέτο»!!

Ο Κατρούγκαλος καταγγέλλει τους γραβατοφόρους/μαντηλακοφόρους δικηγόρους! Σημειωτέον, ότι ο φίλος είναι αυτό που ονομάζεται «μάχιμος δικηγόρος», δηλαδή ο θησαυρίσας επί της μεταπολιτευτικής δικονομίας με ιδεολογική σως.

«Χαίρομαι, που η κριτική σκέψη του χώρου σου, ανέδειξε ως σημαντικό θέμα διακρίσεων τη διαφήμιση της Άντζελας...», του είπα κάποια στιγμή. «Τα ‘δες», μου ξαναλέει, «τα ‘δες;». «Κι αυτά και πολλά άλλα, όπως την κα υπουργό με τα “γεμιστά”, που για να υπερασπισθεί τον Πολλάκη είπε ότι “δεν είμαι καμιά νοικοκυρούλα, είμαι καθηγήτρια του ΕΜΠ”! Υποθέτω ότι αυτή η διατύπωση δεν περικλείει καμιά κοινωνική διάκριση, τί λες;»! Σιωπή...
Έχουμε μεγαλώσει κι οι δυο μας, έχουμε διαδρομές ζωής για να τίθεται θέμα τελικής «επικράτησης» θέσεων και απόψεων. Είναι άνευ σημασίας η απόδειξη του ποιός είχε δίκιο, κάποτε. Αντιθέτως, ελλοχεύει συλλογικός κίνδυνος από τα απόνερα της δικαίωσης του: τί νόημα έχει να αποδειχθεί αληθής ο «χρησμός» περί του καταστροφικού εκπασοκισμού της χώρας, όχι ως πολιτικού αλλά ως πολιτισμικού και διαδικαστικού γνωρίσματος;

Η χρήση δηλαδή του εθνικο-λαϊκισμού ως ιδεολογικής επικάλυψης του παγχρωματικού νταραβερισμού; Από τη γαλάζια έως τη «ροζουλί» εκδοχή του φάσματος;
Ο φίλος μου είπε: «Κάτσε, θα σου στείλω μια συνέντευξη του Μαρωνίτη, να δεις». Και την έστειλε. Η τεχνολογία είναι ταχύτατη και διάβασα ενώ συνομιλούσαμε στο skype: « ... Χάθηκαν τα πάντα. Αλλά έμεινε το όνομά της [Αριστεράς].

Κι εγώ θέλω να μην το χάσω το όνομα αυτό. Να το σεβαστώ. Αν θες, στο κάτω-κάτω της γραφής, τώρα πια ξέρουμε ότι η Ιστορία -ή αυτό που λέμε Ιστορία- δεν δέχεται τυμπανοκρουσίες αυτού του είδους σε ό,τι αφορά την Αριστερά ως Αριστερά. Ωστόσο, δεν μπορώ να αρνηθώ καταγωγικού τύπου αισθήσεις, όπως είναι, λόγου χάρη, η αίσθηση όταν με πήρε για πρώτη φορά ο πατέρας μου, αυτός ο περίεργος άνθρωπος, σ’ ένα συλλαλητήριο καπνεργατών στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης και μ’ άφησε ν' ακούσω και να δω όλο αυτό τον κόσμο τον καπνεργατικό. Αυτό με σφράγισε γενικότερα.

Επομένως, δεν έχω πρόβλημα ότι έχασα την πολύτιμη Αριστερά. Η Αριστερά ήτανε κι αυτή ένα κομμάτι της Ιστορίας που φαίνεται ότι άρχισε όπως άρχισε, στράβωσε όπως στράβωσε και τινάχτηκε στον αέρα, όπως την έχουνε τινάξει αυτοί που τους χρειάζεται να στιγματιστούν ως εγκληματίες».

Ένας φίλος δεν «καρφώνει» το φίλο του, όταν αυτός κάμπτεται. Κι έτσι, δεν ανέφερα αντίστοιχα σημαίνοντα αποσπάσματα/σκέψεις, όπως αυτό του Δ. Ραυτόπουλου για την ηθική της «Αριστεράς»: «... Πρόκειται για τη γνωστή ηθική υπεραξίωση μιας Αριστεράς που αυτοαναγορεύεται σε τιμητή των πάντων και ιδιοκτήτη των αξιών, παρά τις παταγώδεις διαψεύσεις και τις συμφορές που έχει επιφέρει παντού στον πλανήτη, όπου δοκιμάστηκε...».

Κάπως έτσι έκλεισε η απρογραμμάτιστη συζήτηση μας, «χωρίς μια πετσούλα αρνί» που λέει και το ...σεξιστικό «τραγούδι» της Λαίδης. Σημειωτέον, βέβαια, ότι το εν λόγω viral το κατασκεύασε η ίδια διαφημιστική εταιρεία που επιμελήθηκε, δις, την προεκλογική εκστρατεία των ΑΝΕΛ, ξέρετε... το τραινάκι του Αλέξη και το αριστερό κάταγμα του παιδός... «άτιμος κενωνία», κατά Τσιφόρον!
«Και τί θα πούμε, μεταξύ μας φέτος, ρε φίλε», τον ρώτησα, μετά από όλα αυτά!
«... Καλή Ανάσταση, Φίλε»!
Καλή Ανάσταση και σε Εσάς!