ΚΛΕΙΣΤΟΝ! Η λέξη/έννοια της τρέχουσας Ζωής μας! Λέξη/έκφραση που βλέπουμε στο περίπτερο/mini market της γειτονιάς μας, όταν ο ιδιοκτήτης, μικρομεσαίος/αυτο-απασχολούμενος «επιχειρηματίας», έχει πάει προς ανακούφιση του...

Λέξη/έκφραση που συνοδεύει, συχνότατα, το «Ξεπουλάμε, λόγω διάλυσης» σε προθήκες εμπορικών καταστημάτων που θνήσκουν... Λέξη/έκφραση που φαίνεται να αρμόζει και στο Κράτος/Έθνος/Οικονομία μας, ό,τι σας βολεύει νοητικά τέλος πάντων, μετά την πρόσφατη φαντασιακή «αναβάθμιση» τους σε παράγοντα ανατροπής του παγκόσμιου status quo... με νταούλια και ζουρνάδες... ωιμέ!

Κλειστές οι Τράπεζες, Κλειστά τα Σύνορα, Κλειστό το Κύπελλο... Απόν το Κράτος, απούσα η Διοίκηση: Ειδομένη, Πειραιάς, Πλατεία Βικτωρίας, το εθνικό μας όνειδος... ΜΚΟ και «ψυχάρες» πολίτες αντιπαλεύουν την απουσία σχεδίου και ελέγχου... και τη μαυραγορίτικη επιχειρηματικότητα... χωρίς συντονισμό και χωρίς καν αίσθηση της πρόθεσης καθενός... «σαν κάπως» να διαχειριζόμαστε το προσφυγικό και την εξαθλίωση των ανθρώπων... ως Τασίες...

Έχουμε μάθει, τα τελευταία χρόνια, να ενσωματώνουμε χωρίς σκέψη και ενδιαφέρον, πέραν της πρόσκαιρης θυμηδίας, την έκφραση «έκλεισα/τελείωσα» ως άνθρωπος, σαν «γυναίκα», ως Κράτος, σαν επιστήμων, ως πολίτης... Κι αίφνης, ανάβλυσε από μέσα μου, η αίσθηση ότι το εθνικό πρόβλημα μας είναι, λειτουργικά, η νοητική διάσταση μεταξύ των γλωσσικών μορίων «ως» και «σαν».

Η συνταύτιση του «ως» και του «σαν», ένα σύμμεικτο, θολό γλωσσικό κατασκεύασμα μεταξύ επιρρήματος, πρόθεσης και παρομοίωσης, είναι κορυφαίο θύμα της θεληματικής μεταβάσεως μας από την «καθαρεύουσα» στη «δημοτική».

Το αρχικό «ωσάν», δια της επιβληθείσας αγλωσσίας, απέδωσε μια νοηματική συνταύτιση μεταξύ των επιμέρους εκδοχών του. Επειδή η γλώσσα και οι αριθμοί είναι η έδρα του ορθολογισμού και συγκροτούν Πολιτική, μετεωρίζονται αμφότερα ανάμεσα στην ανάγκη της τεκμηρίωσης της μεταπολιτευτικής α-πολιτικής ορθότητας και της αναγκαστικής επίδειξης «δημοκρατικότητας» κι αδιαφορούμε για το εάν έχουμε κάτι «σαν» Κυβέρνηση ή εάν είμαστε κάτι «σαν» Χώρα.

Εάν, ψηφίζει ο λαός κάτι ακατάληπτο ως ΟΧΙ που μοιάζει σαν ΝΑΙ!  
Το λαϊκό γλωσσικό ένστικτο καταλαβαίνει αμέσως, χωρίς παρερμηνείες, την έκφραση «η κόρη μου κολυμπά σαν ψάρι» ή «ο τάδε τρέμει σαν λαγός». Καταλαβαίνει, δηλαδή, αμέσως την ομοιωματική φύση του μορίου «σαν»: καταλαβαίνει την πρόθεση να δοθεί έμφαση σε ένα γνώρισμα, να παρομοιασθεί κάτι με κάτι άλλο, αδιαμφισβήτητα, αναφορικό. Το ερώτημα είναι εάν το ίδιο ένστικτο καταλαβαίνει ή όχι την ουσία της πρωθυπουργικής έκφρασης «Εμείς, σαν κυβέρνηση, θα... κ.λπ.», ή «η Ελλάδα σαν χώρα, θα... κ.λπ.».

Εάν την καταλαβαίνει, συνειδητοποιεί ότι Κυβέρνηση ΔΕΝ έχουμε, ότι χώρα ΔΕΝ είμαστε πλέον.
Ψηφίζονται με την ψυχή στο στόμα κάτι κείμενα σαν νομοθετήματα -ώστε να μην εφαρμοσθούν από πονηρούς πολιτευτάδες- ο Κατρούγκαλος σαν κομμουνιστής «μάχεται» για το ασφαλιστικό, στα Πανεπιστήμια -και τα Νοσοκομεία- υπάρχει κάτι σαν χρηματοδότηση και αρκετοί διδάσκουν σαν καθηγητές, οι φαντάροι στο στρατό κάνουν κάτι σαν εκπαίδευση, στηριζόμαστε σε θεσμούς σαν τη Δικαιοσύνη ή τη Βουλή, στα γήπεδα παίζεται κάτι σαν ποδόσφαιρο που το παρακολουθούν κάποιοι φίλαθλοι σαν οπαδοί, διάγουμε βίο σαν πλούσιοι και όχι ως χρεωκοπημένοι...

Η διαφορά μεταξύ του ως και του σαν είναι η διαφορά μεταξύ της αλήθειας και του ψεύδους ή της επίφασης. Η διαφορά αυτή μας σκοτώνει, μας βυθίζει, γίνεται πλέον άγρια επικίνδυνη...
Στιγμιότυπα: ο Αλέξης Τσίπρας πήγε στη Σμύρνη, με δέκα σαν Υπουργούς.

Χαριεντιζόμενος με τον Αχμέτ, μοίρασε τριαντάφυλλα σε γυναίκες δημοσιογράφους που εόρταζαν το φύλο τους -ως ή σαν αυτές, άγνωστον, που την προηγούμενη ημέρα περιποιήθηκε η τουρκική αστυνομία με πλαστικές σφαίρες-, υπέγραψε «Μνημόνιο» επί ζητημάτων ελευθερίας του Τύπου (!), και έχοντας, μάλλον, ξεχάσει σπίτι του τη νέα «πατριωτική ταυτότητα» του, τα έκανε διεθνώς «μαντάρα» με την ανιστόρητη απάντηση του περί casus belli, παραβιάσεων και κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο!

Κι ύστερα, κι ύστερα... που λέει και το τραγούδι, αναγορεύθηκε Επίτιμος Διδάκτωρ Πολιτικής Οικονομίας, στο ιδιωτικό Πανεπιστήμιο της Σμύρνης! Κι απέναντι σ’ αυτόν τον ιδεολογικό και εννοιολογικό αχταρμά, βρήκε να πει κάτι σαν απορία: «Μου έκανε έκπληξη, πώς έκαναν διδάκτορα έναν αριστερό»!

Καταλάβατε τί είπε; Κι επειδή είμαι βέβαιος ότι καταλαβαίνει τί θα πει το φανταχτερό «ανατολίτικο παζάρι» που του επεφύλαξαν, είμαι ταυτόχρονα βέβαιος ότι μας εκλαμβάνει ως ηλιθίους! Αν έχει κάποια ουσιώδη σημασία η έκπληξη του Τσίπρα, αυτή δεν αξιολογείται ούτε ως προς την Τιμή της αναγόρευσης, ούτε ότι προέρχεται από βέβηλο «ιδιωτικό πανεπιστήμιο», ούτε η πασίδηλος -έως σκανδάλου- αναντιστοιχία μεταξύ έργου/ προσόντων και απονεμηθέντος τίτλου!

Αντίθετα, έχει σημασία η αδυναμία του να καταλάβει τη σχέση μεταξύ «αριστερού» και «πολιτικής οικονομίας»! Αν είναι δυνατόν...!

Υπάρχουν συμβολισμοί που υπερβαίνουν το ως και το σαν. Το 1982, ο Ανδρέας Παπανδρέου ανήρτησε στο Μέγαρο Μαξίμου -καθιστώντας το Πρωθυπουργικό Μέγαρο, ορθώς- ένα ζωγραφικό πίνακα του Βρυζάκη: «Η Ελλάς Ευγνωμονούσα». Μια απεικόνιση, μορφολογικά απολύτως ενταγμένη στη Σχολή του Ντε λα Κρουά και της «Μαριάνας» του: μια άμεση υπενθύμιση ή υπογράμμιση της άρρηκτης σύνδεσης της Αλλαγής με τη Γαλλική Επανάσταση.

Ο πίνακας αυτός παρέμεινε ως συμβολικό γνώρισμα της Πρωθυπουργίας, από όλους τους ενδιάμεσους ηγέτες, έως ότου ανέλαβε ο γιός του, λεγόμενος ΓΑΠ, που την αντικατέστησε με έναν ακατάληπτο πίνακα, υπό τον τίτλο «Ατέρμονο Πεδίο - Δελφοί» του Ελληνοαμερικάνου εικαστικού Θεόδωρου Στάμου, ο οποίος θεωρείται από τους κορυφαίους εκπροσώπους του αφηρημένου εξπρεσιονισμού. Και βεβαίως, ο Τσίπρας τον αντικατέστησε με το «γνωστό» κόκκινο κατιτίς, κατηγορίας γκράφιτι...

Το συμβολικό πέρασμα από το «Η Ελλάς Ευγνωμονούσα» στον αφηρημένο εξπρεσιονισμό και στο κάτι ακατανόητο street art, σήμερα, υπογραμμίζει πλήρως το πώς καταλήξαμε στην «Ατέρμονο Διαπραγμάτευση - δημιουργική ασάφεια» και στο πώς πήγαμε από το «Ελλάς Ευγνωμονούσα» στο «Ελλάς Ψυχορραγούσα»...

Ο Γκόγια, ο μεγάλος Ισπανός ζωγράφος, που από τις αρχικές προσωπογραφίες κατέληξε να απεικονίζει τους δαίμονες της ψυχής μας, είναι ο ερμηνευτής αυτού που μας συμβαίνει:
ΚΛΕΙΣΑΜΕ σαν Κράτος... και σας περιμένουμε!