Η Ιστορία γράφεται από Μεγάλους πλην συχνά άγνωστους -στο ευρύ κοινό- Ανθρώπους. Ο Καραθεοδωρή είναι το κατ’ εξοχήν παράδειγμα, όπως είδαμε. Δεν είναι όμως το μόνο. Ο Robert Barbault, ο διεθνής Διανοούμενος, ο καταξιωμένος Επιστήμων, ο Καθηγητής, ο πρωτεργάτης της ευρωπαϊκής επιστήμης της Οικολογίας, ο μέγας Φιλέλλην, ο άγνωστος -στους πολλούς- λάτρης της Λέσβου και του Αιγαίου, ο εθελούσιος υποστηρικτής του Πανεπιστημίου Αιγαίου διεθνώς, απεβίωσε.

Δεν μπόρεσε να αντέξει το βάρος της αυτοκτονίας του γιού του κι είπε να πάει να τον βρει, «για να μην κρυώνει μόνος του εκεί» -όπως έγραψε: όταν διαγνώσθηκε η νόσος του από το βαθύ καημό, τη θεώρησε ως δώρο Θεού κι αρνήθηκε τη θεραπεία για να κάνει το μεγάλο ταξίδι προς το γιό του, γρήγορα… Μεγαλείο!

Είναι άραγε παρεκτροπή η μικρή ιστορία του Robert Barbault στην ιστορία του Πανεπιστημίου μας; Υπό μιαν έννοια, ναι. Όμως, ο αναγνώστης ας αναλογισθεί τη μακρά σειρά των πράξεων του Καθηγητή σε σχέση με το Αιγαίο κι ας κρίνει:

- Ο Robert ήλθε στη Λέσβο και το Τμήμα Περιβάλλοντος πάμπολλες φορές, να κάνει μάθημα σε νεαρούς φοιτητές, να συμμετάσχει σε συνέδρια και δραστηριότητες, να δείξει τη συμπαράσταση του στο τότε εκκολαπτόμενο Τμήμα μας, να υποστηρίξει κορυφαίες πρωτοβουλίες διεθνούς εμβελείας: ας μη ξεχνάμε ότι η Ερευνητική Στρατηγική της Ευρώπης για τη Βιοποικιλότητα και το Κλίμα γεννήθηκε εδώ στη Μυτιλήνη, στα τέλη της δεκαετίας του 1990, στο Παλαιό Δημαρχείο, όταν μαζί του και με άλλους κορυφαίους επιστήμονες ιδρύθηκε η μεγαλουργούσα σήμερα Ευρωπαϊκή Σύμπραξη για τη Στρατηγική Έρευνα!

- Ο Robert ήλθε πλείστες φορές στην Αθήνα -μέσω Αιγαίου- για να πείσει ώτα με κώφωση για τη σημασία της βιοποικιλότητας στο Αιγαίο ως αναπτυξιακού υπόβαθρου για τη Χώρα!

- Ο Robert παρενέβη πλείστες φορές ώστε να γίνουν δεκτοί και να λάβουν διεθνή υποτροφία απόφοιτοί μας, που τώρα μεγαλουργούν διεθνώς!

- Και κάτι ακόμα: καλύτερα να μην έπεφτες πάνω του, αναγνώστη, όταν άρχιζε να μιλά για τον Ηράκλειτο, τον Πλάτωνα, τον Επίκουρο, τον Παρμενίδη, τον Πυθαγόρα ή τον Αριστοτέλη… γιατί υπήρχαν και χειρότερα για την αμάθεια μας: ο Χρεμωνίδης, η Υπατία, ο Ζήνων, οι Κυνικοί, ο Διογένης ο Λαέρτιος…: στιγμές εντροπής μου/μας ενώπιον της νέο-ελληνικής αδαημοσύνη της! Γνήσιο τέκνο της Ευρωπαϊκής Παιδείας και Επιστήμης γνώριζε σε βάθος τα ερείσματα της και θεωρούσε δεδομένο ότι εμείς, ως Έλληνες, τα παίζαμε στα δάκτυλα αυτά τα «στοιχειώδη». Έλα μου όμως που το σύστημα παιδείας μας, τα αγνοεί… Στιγμές αμηχανίας όταν μίλαγες μαζί του! Ιδιαίτερα εάν γνώριζες ότι ήταν ο Ιδρυτής της περιβόητης ερευνητικής ομάδας Ηρακλείτειας Βιολογίας, στο Παρίσι, που ξαναγράφει τη μέθοδο της βιολογίας και ιατρικής, με έμφαση στη θεραπεία του AIDS!

Το παράδειγμα του Robert Barbault θέτει ένα δίλημμα για όλους εμάς που πνιγόμαστε στα βλακώδη στερεότυπα του «ανάδελφου έθνους»: έδωσε απλόχερα, δεν απέβλεπε σε τίποτα, έφυγε σιωπηλά! Άραγε, αναγνώστη, έχεις διερωτηθεί πόσοι είναι αυτοί οι κρίσιμοι άνθρωποι που αγαπούν και αγάπησαν το Αιγαίο και τη Λέσβο, λόγω της γνωριμίας τους μ’ αυτήν μέσω του Πανεπιστημίου μας; Όχι μόνο βιολόγοι, αλλά και ιστορικοί, κοινωνικοί και πολιτικοί επιστήμονες, μαθηματικοί… Πόσοι έρχονται και ξανάρχονται, πόσοι απέκτησαν σπίτι εδώ, πόσοι έγραψαν, πόσοι μελέτησαν; Πολλοί… κι άγνωστοι!

Αγαπημένε Δάσκαλε μου/μας Robert Barbault, σ’ ευχαριστώ, σ’ ευχαριστούμε για μιαν ολόκληρη Ζωή, που μας έδωσες! Σ’ ευχαριστώ, σ’ ευχαριστούμε για την αυθεντική, τη δίκαια και απόλυτη αγάπη σου για την Ελλάδα, τη Λέσβο και το Πανεπιστήμιο Αιγαίου! Ήσουν γέννημα της μεγάλης πορείας του δυτικού πολιτισμού και ορθολογισμού και αυτόν, στα χρόνια της Ζωής σου, προσπάθησες να προαγάγεις, με απόλυτη προσήλωση σε διαχρονικά ιδεώδη. Δε θα ξεχάσω ποτέ ούτε τη ρήση σου «Μπράβο σας, εδώ, τα πράγματα κουνιούνται» προ της κρίσης, όταν έβλεπες το Πανεπιστήμιο μας να εκτοξεύεται στο διεθνές επιστημονικό στερέωμα, ούτε τη ρήση σου «Ανδρέα, μη φοβάσαι, σας αγαπάμε, θα τα καταφέρετε», κατά την κρίση!

Ο Καθηγητής και Φίλος μου ταξίδεψε να βρει το χαμένο γιό του! Είμαι βέβαιος ότι και οι δύο τους μας σκεπάζουν με την αγάπη τους!

Στο Καλό Δάσκαλε μου,

Ο μαθητής σου

Ανδρέας