Θα μπορούσε να ήταν εφιαλτική ταινία του ελληνικού κινηματογράφου, βασισμένη στον ιδιαίτερο και μάλλον τρομακτικό μυθιστορηματικό χαρακτήρα του ομότιτλου βιβλίου του Βαγγέλη Ραπτόπουλου. Θα ήταν σίγουρα μια μάλλον κωμική φιγούρα στους 10 μικρούς Μήτσους ή ακόμη παλιότερα στις ηθογραφικές ελληνικές ταινίες της δεκαετίας τού ‘60, που όλοι αγαπήσαμε.

Δυστυχώς είναι ένας άνθρωπος με σάρκα και οστά, είναι άντρας, μεσήλικας, ζει ανάμεσά μας και μας κάνει τη ζωή δύσκολη.

Γιατί ο τυπικός εργένης απέχει εξίσου από τον Δον Κιχώτη και τον Ιβανόη: δεν καβαλά άσπρο άλογο, ούτε συνδιαλέγεται με τα σύννεφα και τα πουλιά, όπως στις παραλογές της λογοτεχνικής μας παράδοσης. Οδηγεί ένα πολυκαιρισμένο αυτοκίνητο, συνήθως ακατάστατο, μέσα από την παρατήρηση του οποίου μπορείς να μάθεις πολλά για την καθημερινή του πραγματικότητα: πήγε στο κέντρο;

Θα υπάρχουν ακόμη τα αποκόμματα από το χώρο στάθμευσης στο καντράν ή στους υαλοκαθαριστήρες. Πέρασε από το Κολωνάκι; Κάπου μέσα στο αμάξι είναι παραπεταμένες οι κάρτες σταθμεύσεως. Ψαρεύει; Στην πίσω θέση είναι ξεχασμένες πετονιές. Κυνηγάει; Αφήνει λαστιχένιες μπότες πίσω από τη θέση του οδηγού ή κρεμάει ρούχα παραλλαγής στο αυτί της πίσω πόρτας. Στο λεβιέ των ταχυτήτων υπάρχει πάντα προσαρμοσμένη μια σακούλα.. για τα σκουπίδια του αυτοκινήτου: άδεια χαρτιά από καπνό, το περιτύλιγμα από κουτιά με μπισκότα, άδεια πλαστικά μπουκαλάκια από εμφιαλωμένο νερό.

Στη θέση του συνοδηγού υπάρχουν βιβλία, κασκόλ, λογαριασμοί, παράβολα, σημειώσεις, ομπρέλες. Κι αυτό το κινούμενο βασίλειο του σύγχρονου ιππότη των ονείρων μας περιφέρεται ανάμεσά μας με άνεση, ζητώντας από κάθε ερωτευμένη δεσποσύνη να λειτουργήσει ως θηλυκός Ηρακλής και να ολοκληρώσει μεταξύ άλλων επιτυχώς και τον άθλο της: να καθαρίσει την κόπρο του Αυγεία!

Ο τυπικός εργένης δε μαγειρεύει. Τρώει πίτσα και σουβλάκια. Συχνά τρώει τυρόπιτες και μπισκότα σοκολάτα. Και - δεν το συζητώ - καταναλώνει απίστευτες ποσότητες Coca Cola. Επίσης πίνει κρασί. Κουβαλά ενίοτε στο άνωθεν περιφερόμενο κάρο της ανδρικής επάρκειας κι αυτονομίας, κιβώτια με αδειανά μπουκάλια. Όχι, φίλες μου! Ο τυπικός εργένης δεν κάνει πάρτυ με εξωτικές καλλονές. Είναι ενδοστρεφής, εσωστρεφής, κατά καιρούς μισογύνης, λίγο καταθλιπτικός και βαθιά αφοσιωμένος σε μία και μοναδική δεξιότητα που έχει με τα χρόνια αποκτήσει, την έχει εξασκήσει επιτυχώς και πλέον την έχει αναγορεύσει σε αυτοσκοπό: τη δουλειά του!

Ακόμη κι αν έχει κάτω από το σπίτι του λαϊκή, ο φίλος μας δε θα την επισκεφτεί ποτέ. Θα σκεφτεί απλώς ότι κάτι κάθε Σάββατο τον ζαλίζει και πρέπει να περιμένει να τελειώσει. Δε γνωρίζει να βράζει όσπρια, δεν καθαρίζει φρούτα, δε βράζει λαχανικά, δεν έχει ούτε πλυντήριο. Πλένει στα χέρια τα πουκάμισα και τα εσώρουχα της εβδομάδας κι αν δεν τα κάψει, μαθαίνει εντελώς επιπόλαια να τα σιδερώνει. Τα πουκάμισα.

Ο άντρας εργένης συνήθως βγαίνει σπάνια. Όχι γιατί δεν έχει λεφτά απαραίτητα, αλλά επειδή δεν έχει κοινωνική ζωή. Προσοχή, δεν είπα ερωτική. Τον ενοχλούν όλα. Κι είναι διαπιστωμένο ότι μπορεί στο παρελθόν και να είχε. Έτσι είναι: η κακή διάθεση πηγαίνει παρέα με την αντικοινωνικότητα. Φλερτάρει. Για να μην ξεχνά πως είναι άντρας. Κάνει σεξ. Κάνει και σχέσεις για το σεξ. Βγαίνει για ποτό για σεξ. Αν του κάτσει. Γιατί με όσα διαβάζετε, ποια θα του κάτσει;

Ο άντρας εργένης αδιαφορεί. Για όλα: πάνω απ’ όλα για τον εαυτό του. Είναι σαν το ψάρι που το πέταξαν στη στεριά και κλείστηκε στη γυάλα του. Κι εσείς γοργόνες μου, αν γοητεύεστε από τον απόμακρο χαμαιλεοντισμό του, δεν έχετε παρά να τον πλησιάσετε με ένα μακροβούτι. Προσοχή όμως. Ο άντρας εργένης δεν είναι τόσο εύκολος στόχος. Από ψαράκι γίνεται καρχαρίας. Εσείς αποφασίσατε να μοιραστείτε το σκοτεινό του βασίλειο. Κανείς δε μας ενημέρωσε πώς τα περνούσε η Περσεφόνη!

Δεν ξέρω πόσο γοητευτικό είναι να κοιτάς ένα τσιγάρο να σβήνει ανάμεσα σε δυο σφιγμένα χείλη και σε δυο κιτρινισμένα δάχτυλα, η ζωή όμως, η δική σας ζωή εννοώ, είναι πιο πολύτιμη. Πριν τη χαλαλίσετε για ανθρώπους που έχουν ξεχάσει να ερωτεύονται, σκεφτείτε αν αξίζει.-