Ο Π. Μπερεγκοβουά ήταν παιδί Ουκρανού μετανάστη, αυτό που λέμε «Γάλλος πρώτης γενιάς» - κατ' αντιστοιχία με άλλες εθνικότητες. Από τα εφηβικά του χρόνια, λίγο πριν τον Πόλεμο, δούλευε ως εργάτης μετάλλου στους Γαλλικούς Σιδηροδρόμους και μετείχε στη Γαλλική Αντίσταση, ιδιαίτερα στην «εποποιία» της εκτροπής των τραίνων που μετέφεραν άνδρες και εξοπλισμό για τη Βέρμαχτ: όποιος έχει δει τη σχετική ταινία, θα θυμηθεί ότι οι σιδηροδρομικοί ήταν η επαγγελματική ομάδα που πλήρωσε το βαρύτερο φόρο αίματος στη Γαλλία επί γερμανικής κατοχής.

Μετέπειτα, ως συνδικαλιστής μετείχε σε όλη την ιστορική πορεία διαμόρφωσης της γαλλικής Αριστεράς, για να ενταχθεί στο στενό πυρήνα της διακυβέρνησης του Προέδρου Μιτεράν, με τις κορυφαίες θέσεις του Γραμματέα της Προεδρίας, του Υπουργού Κοινωνικών Υποθέσεων και του Υπουργού Οικονομικών.

Έγινε Πρωθυπουργός της Γαλλίας στη δεύτερη προεδρική θητεία Μιτεράν (1992 - 1993): αυτός ο άτεγκτος, είχε γίνει αποδεκτός ως προσωποποιών τον πολιτισμό της Δημοκρατίας, δηλαδή την ενσάρκωση των εννοιών της πολιτικής υπευθυνότητας και της προσωπικής ακεραιότητας.

Και πήγε ως το έσχατο τέλος τους αυτές τις έννοιες: την Πρωτομαγιά 1993, ημέρα συμβολική για έναν άνθρωπο με την πορεία του, εν ενεργεία Πρωθυπουργός, αυτοκτόνησε. Κι είπε ο Μιτεράν στην κηδεία του, τα τρομερά λόγια για «το μεγαλείο του ανδρός που επιλέγει τη μοίρα του» όταν «... η τιμή του ρίχνεται στα σκυλιά...».

Γιατί αυτοκτόνησε ο Μπερεγκοβουά; Επειδή ο λυσσώδης λαϊκίστικος Τύπος «αποκάλυψε» ότι είχε δανειστεί από παλαιό στενό φίλο του ένα εκατομμύριο φράγκα - τότε - για να αγοράσει σπίτι: το μεμπτόν ήταν ότι το δάνειο ήταν άτοκο! Κι ο φίλος του, επιχειρηματίας...

Άλλες εποχές, άλλη χώρα, άλλοι άνθρωποι: εδώ, παλεύουμε μέσα σ' οχετό απίστευτης κλίμακας διαφθοράς, να μην πάθει το μυαλό μας μαλάκυνση από την καθημερινή «επεξήγηση» της ισορροπίας μεταξύ του «νόμιμου και ηθικού». Δε μας φτάνουν όλα τ' άλλα, βιαίως εγχύουν στη νόησή μας την ηθική αθλιότητα ως συνέπεια του νομότυπου: έχουμε πια ως παράμετρο στη διαμόρφωση αυτής της εκκρεμούς σχέσης, τη θείτσα του ενός, την πεθερούλα του άλλου, τη μανούλα του τρίτου!

Μας προτρέπουν να συμπαθήσουμε το δράμα/μαρτύριο/ψυχική ένταση του ενός ή να κατανοήσουμε τον «πόλεμο» εναντίον του αυτο-αναγορευθέντος εκφραστή της «εθνικής κυριαρχίας»...

Ο εμπνευστής της φράσης «το νόμιμο είναι και ηθικό» εξοστρακίστηκε από την πολιτική ζωή. Μετά τα πρόσφατα θλιβερά ρητά τους, εφ' όσον ως Δήμος τα επιτρέπουμε, ένα συμπέρασμα προκύπτει: αδικήσαμε τον πρωτότυπο εμπνευστή και αποδεχόμαστε τις κακέκτυπες αντιγραφές του!

Αποδεχόμαστε τις ακροβασίες γύρω από το «νόμιμο και ηθικό» ως γνώρισμα Ήθους του εκλεγμένου ηγέτη, γιατί αδιαφορούμε για το πώς αντιλαμβάνεται τα δύο βασικά συστατικά του Ήθους της πολιτικής σε έναν πολιτισμό Δημοκρατίας: αυτά που κατέγραψε διά της πράξεώς του ο Πιερ Μπερεγκοβουά: την πολιτική υπευθυνότητα και την προσωπική ακεραιότητα του ηγέτη.

Το πολιτικό έργο του ηγέτη, το στίγμα που άφησε στην εξέλιξη των κοινωνικών και οικονομικών πραγμάτων, καθιστά βαρύτερο το συμβολισμό των πράξεών του.

Ας θυμηθούμε: ο Πιερ Μπερεγκοβουά, ως Υπουργός και Πρωθυπουργός, εισήγαγε τη δωρεάν περίθαλψη υγείας για τους λαμβάνοντες τον κατώτατο μισθό, εισήγαγε την έννοια της σεξουαλικής παρενόχλησης στους χώρους εργασίας και τον έλεγχό της, εισήγαγε την πρόσθετη βοήθεια - οικονομική και εκπαίδευσης - προς τους νέους αγρότες και την ελάφρυνση της φορολογίας των παλαιότερων αγροτών.

Όπως αντιλαμβάνεσθε κι εικάζω, τα θέματα αυτά είναι απολύτως... ανεπίκαιρα και άνευ σημασίας για την Ελλάδα τού σήμερα, όπου κυριαρχούν ο ανεψιός της θείας ή ο γαμβρός της πεθεράς, με τα καταλύματα του προγράμματος Leader...!
Τα κουβέντιαζα αυτά μ' ένα φίλο μου. Μου είπε: «Μα καλά, ρε Αντρέα, είσαι υπερβολικός! Τι θέλεις να κάνουν; Ν' αυτοκτονήσουν;». Όχι, βέβαια, θα ήταν άλλωστε «αμάρτημα»!

Δε ζητώ «να επιλέξουν τη μοίρα τους», σύμφωνα με τα λόγια του Μιτεράν. Ως πολίτης, απαιτώ να μην επιλέγουν/διαμορφώνουν τη δική μου! Άλλωστε, υπάρχει κι άλλη, αναίμακτη, οδός: προ καιρού, παραιτήθηκαν η υπουργός Οικισμού της Ολλανδίας και ο συνάδελφός της, υπουργός Δικαιοσύνης, παραδεχόμενοι ότι ευθύνονταν για την έλλειψη πυρασφάλειας στο αεροδρόμιο Σίπχολ του Άμστερνταμ!

Ή ακόμα καλύτερα: το 2002, ο πρωθυπουργός της Ολλανδίας, Βιμ Κοκ, παραιτήθηκε μετά από έκθεση που απέδιδε ευθύνες στην ολλανδική κυβέρνηση για τη στάση των Ολλανδών κυανοκράνων στη σφαγή τής Σρεμπρένιτσα, το 1995. Ο Βιμ Κοκ δεν ήταν Πρωθυπουργός τότε!

Αυτά τα θέματα, φίλε αναγνώστη, ξέρεις ότι θα τα λύσουμε εσύ κι εγώ, εν τέλει... κατά την κορυφαία στιγμή της Δημοκρατίας. Για όλους: και τους «ανιψιούς» και τους «επενδυτές» και τους «χρυσούς συνταξιούχους»... ένθεν κακείθεν. Αν δεν τα λύσουμε, τότε ο Θ. Πάγκαλος θα έχει δίκιο! Σ' αρέσει η ιδέα;