Ταξίδεψε, χτες τη νύχτα, ο Μαντίμπα για τις παραδείσιες σαβάννες… να βρει τη χάρη της άλτριας γαζέλας, την αυστηρή προσήλωση του αιλουροειδούς, τη μνήμη και την υπομονή του ογκώδους ελέφαντα… να βρει την Αφρική του, να ησυχάσει η ψυχή του!

Φεύγοντας, ο Τελευταίος των Μεγάλων, μας άφησε με τις θρηνωδίες των ολίγιστων του δυτικού πολιτικώς ορθού, Μπλαιρ, Ολλάντ, Μέρκελ, Παπανδρέου…

Στην άκρα ταπεινότητα της κλίμακάς μου, καταλαβαίνω ότι και διά του «φυσιολογικού» θανάτου του ακόμα, ο Νέλσον Μαντέλα αφήνει παρακαταθήκη αναστοχασμού σε έναν κόσμο συγκρούσεων και εξαλλοσύνης επηρμένων «τίποτα». Δε θα μιλήσω για τον ήρωα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το άτομο που ενσάρκωσε την αποτίναξη του μακραίωνου κι αποτρόπαιου θεσμού της δουλείας, αυτόν που δε λύγισε όταν το ζύγι έγερνε δραματικά εναντίον του…

Θα ήθελα να μιλήσω για το τι έκανε ο Μαντίμπα μετά, αφού κατέκτησε την ελευθερία του. Θέλω να μιλήσω για τη σοφία του:

- Για εμένα, ο Μαντίμπα έδειξε, κατέδειξε κι απέδειξε το υπέρτερο της έννοιας του Ηγέτη έναντι της έννοιας της/των πολιτικής/-ών. Το εφεύρημα των μικρών, των ολιγίστων ότι, τάχατέ μου, δεν έχει σημασία το πρόσωπο αλλά η πολιτική που ενσαρκώνει/προάγει, κατέρρευσε ενώπιον της αποδεικτικής παρουσίας του. Ο Μαντέλα θα μείνει στην Ιστορία, όχι μόνον ως ο αγωνιστής κατά τού Απαρτχάιντ ή ως ο πρώτος μαύρος Πρόεδρος της Ν. Αφρικής, αλλά ως η προσωποποίηση του ελεύθερου Ατόμου που γύρισε την Ιστορία…
- Ο Μαντίμπα γύρισε την Ιστορία όταν αντιστάθηκε και στο Απαρτχάιντ, αλλά και στη δυναμική της φυλετικής και ταξικής αντεκδίκησης που ανέπτυξαν πλείονες εκ των συντρόφων του, μετά το 1990 και την κατάλυση του θεσμού αυτού…
- Για εμένα, ο Μαντίμπα ταξιδεύει ήσυχος στη σαβάννα του επειδή δίδαξε και επέβαλε τη συναίνεση ως απόλυτο μέτρο πορείας στη συλλογικότητα και την αναζήτηση του κοινού τόπου εν μέσω ακραίας σύγκρουσης…
- Για εμένα, ο Μαντίμπα καταγράφεται ως το πρόσωπο που κατάλαβε, στον κόσμο της παγκοσμιοποιημένης πληροφορίας και εικόνας, πώς να αποδείξει ότι η πολιτική εν τέλει είναι η διαχείριση των συμβόλων και των συμβολισμών, καθότι αυτός ο ίδιος ήταν ένα σύμβολο… οποία σοφία!
- Ο Μαντίμπα κατέκτησε τον κόσμο όταν αποδέχθηκε το Βραβείο Νόμπελ, ο σκλάβος, μαζί με το δεσμοφύλακά του, το λευκό Πρόεδρο ντε Κλερκ, αποδεχόμενος, βιώνοντας στα μύχια της ψυχής, το ιστορικό ερώτημα «Ποιος είναι σημαντικότερος; Αυτός που απελευθερώθηκε, ή αυτός που απέδωσε την ελευθερία;». Και η απάντησή του ήταν: και οι δύο! Μεγαλείο ψυχής και πολιτικής σκέψης!

Ο Μαντίμπα θα συναντήσει, στη σαβάννα του, μεγάλες μορφές του ανθρωπισμού και της Δημοκρατίας: εκεί θα μιλά με το W. Wilberforce (τον Άγγλο πολιτικό που αφιέρωσε τη ζωή του στο ζήτημα της κατάργησης της δουλείας στη Βρετανική Αυτοκρατορία), τον Αb. Lincoln, το V. Hugo…

Θα βρει όμως εκεί και θα τα λένε, και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και το Χαρίλαο Φλωράκη και το Λεωνίδα Κύρκο… Εκεί, δίπλα στις χιλιάδες των θυσιασμένων τού γκέτο του Σοβέτο και των νεκρών του δικού μας Εμφυλίου, τι άραγε θα σκέφτονται οι Σοφοί για τον τρόπο που οι επίγονοί τους - αν είναι δυνατόν - χειρίζονται σήμερα τα σύμβολα, που με οδύνη ζωής Αυτοί συγκρότησαν. Ίσως θα είναι το μόνο που θα τους ενοχλεί στον τόπο της δικαιωμένης Γαλήνης…