«Αυτό που δεν αντέχω στη Μόρια είναι ν’ ακούω το κλάμα και τα ουρλιαχτά των παιδιών που κάνουν μπάνιο με παγωμένο νερό». Μια φράση που όσο ζυγώνει προς το τέλος της τόσο σε τρυπάει. Την είπε πρόσφυγας στον φωτορεπόρτερ Γιώργο Μουτάφη. Έξω λοιπόν από το Κέντρο της Μόριας, αφού μέσα ο κόσμος δεν χωρά, κι ενώ μαίνεται η μάχη με τα κοντέινερ, άλλος ένας άτυπος καταυλισμός χωρίς νερό, ρεύμα και θέρμανση έχει στηθεί, και κάθε βήμα που κάνει κανείς σε αυτόν σε κάνει να αναρωτιέσαι όλο και περισσότερο πώς να βοηθήσεις… Μείναμε συνολικά 8 ώρες, τέσσερις το πρωί, κι άλλες τέσσερις το απόγευμα της Κυριακής, κι επειδή οι εικόνες μιλούν από μόνες τους, ιδού τι συμβαίνει έξω από την πόρτα μας:

Ας έχει και λάσπες και βροχή, η μάνα θα χτενίσει το παιδί της, και τα μικρά θα τρέξουν

Η ισχυρή νεροποντή της Κυριακής βρήκε στο δρόμο δεκάδες πρόσφυγες

Η βροχή που μπήκε στη σκηνή κατέστρεψε όλα τα παπούτσια των παιδιών και το βράδυ περπατούσαν ξυπόλυτα

Σ’ αυτή την άθλια σκηνή που κάτω έχει χώμα και λάσπη έμειναν το βράδυ δύο οικογένειες με εφτά παιδιά

Αυτό είναι το περίφημο winterization, που δεν έκανε το υπουργείο… Οι πρόσφυγες μελετούν πώς δεν θα μπει νερό στη σκηνή τους…

Πολλοί βάζουν μεγάλες πέτρες στο κάλυμμα της σκηνής για να μη φύγει από τον δυνατό αέρα

Μάταια απλώνουν και ξαναπλώνουν τα ρούχα τους, αφού το ψιλόβροχο παραμονεύει

Μόλις πέσει ο ήλιος, ανάβουν οι πρώτες φωτιές, όπου και να σταθείς μυρίζει κάπνα

Γύρω από μια φωτιά αυτοσχέδια κάθε οικογένεια προσπαθεί να ζεσταθεί