Με την είσοδο του 2020 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «ΑΩ» η νέα θαυμάσια ποιητική συλλογή «Memories Ποιήματα» του καταξιωμένου και διακεκριμένου Λέσβιου ποιητή Δημήτρη Νικορέτζου, «μετά από είκοσι συναπτά έτη σιωπής», όπως σημειώνει ο ίδιος στο ενδιαφέρον, απολαυστικό, ειλικρινές, σκωπτικό, λογοτεχνικό και με φιλοσοφική διάθεση εισαγωγικό σημείωμα της συλλογής του και συνάμα περιγραφικό της μέχρι σήμερα βιολογικής πορείας του και της μεγάλης ποιητικής προσφοράς του, όπου καταπώς γράφει θέτει: «Ένα αγωνιώδες ερώτημα που παιδιόθεν με απασχολούσε και με ταλάνιζε, πρόβλημα που ουδείς του έδωσε λύση -γιατί λύση δεν θα υπάρξει ποτέ- ήταν να έβρισκα τρόπο -ένα αλχημιστικό ελιξήριο- να καταργούσα το χρόνο, που οδηγεί αναπόδραστα στη φθορά και το βιολογικό τέλος όλων των έμβιων όντων» και στο οποίο ο ίδιος απαντά, γράφοντας πως: «Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να βρω -ή να νομίσω πως βρήκα- αυτό το ελιξήριο που θα καταργούσε το χρόνο και θα κατέλυε τη ροή του απ’ τη ζωή μου, που σα φριχτή ερινύα με καταδίωκε και μάτωνε την ψυχική μου μακαριότητα. Κι αυτό πραγματοποιήθηκε μέσα μου -προϊούσης και της ηλικίας- αφού χρειάστηκε πρώτα να περάσω πάνω από δεκάδες καυδιανά δίκρανα, να διολισθήσω μέσα από πολλές αιχμηρές συμπληγάδες, για να θεωρήσω πως... “ανακάλυψα” το αντίδοτο που θα καταργούσε το χρόνο. Και το αντίδοτο αυτό ήταν η ποίηση και η μουσική».

Ο βραβευμένος από την Ακαδημία Αθηνών ποιητής, δοκιμιογράφος και κριτικός λογοτεχνίας Δημήτρης Νικορέτζος, γεννήθηκε στην Κωνστάντζα της Ρουμανίας και κατά τα παιδικά του χρόνια επαναπατρίστηκε, με τον από το Πλωμάρι καταγόμενο πατέρα του και την από τη Βατούσα μητέρα του, στη Λέσβο όπου περάτωσε τις εγκύκλιες σπουδές και ως Φυσικός του Πανεπιστημίου Αθηνών σταδιοδρόμησε σε κρατικά εκπαιδευτήρια όλων των βαθμίδων, συγγράφοντας παράλληλα μελέτες σε θέματα Σχετικότητας και θεωρίας Κβαντικής Αστροφυσικής.

Στα γράμματα πρώτος τον παρουσίασε ο Στράτης Μυριβήλης και στη συνέχεια ο Γεώργιος Βαλέτας. Συνεργάστηκε με τις εφημερίδες «Βήμα» και «Καθημερινή» γράφοντας άρθρα και επιφυλλίδες (στην τελευταία δημοσίευσε βιβλιοκρισίες του) καθώς και στα εγκυρότερα λογοτεχνικά περιοδικά, ενώ για μια εξαετία κράτησε τη μόνιμη στήλη κριτικής του ποιητικού λόγου στη «Νέα Εστία».

Από το νέο βιβλίο του Λεσβολάτρη Δημήτρη Νικορέτζου, το εικοστό έβδομο της εκπληκτικής εργογραφίας του και το όγδοο του πλούσιου θαυμαστού ποιητικού έργου του, επιλέγω το παρακάτω υπέροχο λυρικό ποίημα, το οποίο δικαιώνει τον χαρακτηρισμό «Ο ποιητής μας», που του αποδίδουν δημόσια και ιδιωτικά οι απανταχού Λέσβιοι στις φιλόμουσες και κοινωνικές συγκεντρώσεις τους.

***

ΠΩΣ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ...

Χαιρετισμός στη Λέσβο

*

Απ’ τον καιρό που μίσεψα και ξένος σ’ αγροικώ

καθώς το φως της Αττικής ξεστράτισε το νου μου

πώς να σε φτάσω, πές μου πώς, νησί μου αιολικό

σμαράγδι τα’ ουρανού μου;

*

Πράος μου γνέφει ο ήλιος σου περ’ απ’ την Αμαλή

ξαγέρι του Μακρύ Γιαλού, των Γατελούζων κάστρο

πώς να ξεχάσω το φεγγάρι εκείνο στου Απελλή

της τραμουντάνας τ’ άστρο;

*

Ανάβρα μου -πώς να σε πώ- λαχτάρα ερωτική

κύμα με πας στο πέλαγο, ξάρτι και φινιστρίνι

μεθώ με την απέθαντη της Ψάπφας μουσική

π’ ολημερίς με πίνει...

*

Όθε με κράζει η θύμηση, μαχαίρι κοφτερό

πετώ τ’ αψήλου κι έρχομαι διαβατικό ξεφτέρι

χαράζω ρότα στο νησί με πρίμο τον καιρό

τάμα μου κι αγιοκέρι.

*

Βράχος με λιώνει ο μισεμός, σαράκι και βραχνάς

άγνωροι μ’ αντιχαιρετούν κι όλοι οι δικοί μου ξένοι

ψάχνω να σέ ‘βρω στ’ όνειρο, μα εσύ με προσπερνάς

έγνοια που μ’ αρρωσταίνει.

*

Ας ήταν στ’ άγιο χώμα σου να ‘ρχόμουν μια στιγμή

μες στο χρυσάφι της ελιάς παιδί να σε προφτάσω

του παιδεμού κι αν μ’ άσπρισαν χίλιοι πικροί καπνοί

πές μου πώς να ξεχάσω;...

(Αχρονολόγητο)

***