της Πέρθας Καλέμη

Δεν σκοπεύω να διεκδικήσω δάφνες κριτικού ποίησης μια και δεν διαθέτω καθόλου τα ανάλογα προσόντα, αφού ούτε καν απλό ποιητή δεν θεώρησα τον εαυτό μου ποτέ. Κι αν έχω γράψει μερικούς στίχους, αυτοί προορίζονται αποκλειστικά για μελοποίηση και εκεί σταματά η όλη μου δραστηριότητα γύρω από τον στίχο.
Αυτό βέβαια δεν με εμποδίζει να εκφράσω αυθόρμητα τα συναισθήματα, που μου προκάλεσε η ανάγνωση των ποιημάτων της φίλης Πέρθας Καλέμη.
Η ποίηση λοιπόν της Πέρθας, καθαρά λυρική στο έπακρο, είναι γεμάτη από αυτοβιογραφικά στοιχεία, στα οποία διακρίνεται μια έντονη ψυχική φόρτιση στα συναισθήματα της, που δεν διστάζει να εκφραστεί με ποικίλα μέσα.
Σταχυολογώ μερικούς στίχους της προς επιβεβαίωση των αναφερομένων: "ξέρεις εσύ φεγγάρι μου, πως μού ‘λειψε η χαρά", και αλλού "καθώς με βρήκε η πίκρα σου στου λογισμού τις λέξεις" (εξαίρετος στίχος, γεμάτος αλληγορία και πάθος!) ή αλλού από το εξαίσιο ποίημα της "Το λικέρ των χιλιών σου": "περνάω απ’ τα διόδια της σκέψης σου" καθώς και από τον ευρηματικότατο όλων, ίσως, στίχο της: "τις φλέβες μου ν’ αδειάσω στην καρδιά σου!!!"
Όχι πως απουσιάζουν από την ποίηση της και ένα σωρό άλλα θέματα λιγότερο προσωπικά, όπως στο χαρακτηριστικό ποίημα της "Στην ταβέρνα", όπου δίνεται τόσο παραστατικά η επιθυμία του παροπλισμένου ναυτικού για ταξίδια, που μένουν όμως απραγματοποίητα και που θυμίζουν έντονα το εξαίσιο τραγούδι του Λευτέρη Παπαδόπουλου "έχω έναν καφενέ" ή το άλλο το πασίγνωστο "σκαρώναμε μαζί με τον Μηνά ταξίδια μακρινά ως τη Τζαμάϊκα " και άλλα παρόμοια...
Και βέβαια δεν λείπουν και αρκετές νότες αισιοδοξίας, σαν δροσιά μέσα στον καύσωνα της θλίψης, όπως στην θαυμάσια "Πριμαβέρα", καθώς και στο εκλεκτό της αφιέρωμα στη Λέσβο μας, που την ζωγραφίζει πανέμορφα με λίγες αδρές πινελιές, όπως όμορφα στολίζουν το βιβλίο της και οι εξαίρετα ταιριαστές πινελιές της .κ. Καίτης Μεσσηνέζη-Πλατσή.
Και όλα αυτά προσφέρονται στην συλλογή ποιημάτων της Πέρθας με ένα πλούσιο ποιητικό λεξιλόγιο και με ποιητικές εκφράσεις απαράμιλλης ομορφιάς. Σταχυολογώ και πάλι:
"Γνέματα, νύχτια προσευχή, μούχρωμα, πέζευε στ’ αλώνι μας,στη σέρα της καρδιάς, τη νιότη μου διφόρησες κλπ. κλπ."...
Ακόμα θέλω να επισημάνω τον έντονο λυγμικό τόνο σε μερικά ποιήματα (όπως στο "πιο πέρα από την πληγή"), που θυμίζουν έντονα ποιητές του μεσοπολέμου (Άγρα, Καρυωτάκη, Λαπαθιώτη) μαζί με τη διαρκή παρουσία του χιλιοτραγουδισμένου "φεγγαριού", που εδώ όμως αποκτά και καθαρά τοπικές ενδυμασίες και ομορφιές, οπως "Λαψαρνιώτικο Φεγγάρι"...
Κλείνοντας θέλω να τονίσω, ότι η ποίηση της Πέρθας είναι τόσο δεμένη με τη ζωή της, ώστε όπως λέγει και ο σπουδαίος Λιβανεζοαμερικανός ποιητής Χαλίλ Γκιμπράν: "Όταν η ζωή μιλά, όλοι οι άνεμοι γίνονται λέξεις και, όταν αυτή μιλά ξανά,το χαμόγελο στα χείλη και τα δάκρυα στα μάτια, γίνονται πάλι λέξεις"...
Αυτό το πάντρεμα ζωής και λόγου είναι διάχυτο και τόσο ζωντανό στη ποίηση της Πέρθας Καλέμη, που συγκινεί και τον πιο ψυχρό αναγνώστη.
Γιάννης Δημ. Παπάνης
Φιλόλογος-Συγγραφέας
Μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών