Ο καινούργιος γάμος με μία γυναίκα που θα πρέπει να υιοθετήσει το γονικό ρόλο της μητέρας, συμβαίνει όλο συχνότερα. Τα παιδιά αυτής της οικογένειας είναι πιο σοβαρά, λιγότερο χαμογελαστά και με πιο εξερευνητική ματιά.

Ακόμη πιο δύσκολη είναι η περίπτωση που η νέα μαμά έχει και δικά της παιδιά που θα συγκατοικήσουν. Βέβαια, ας μην ξεχαστεί η πιθανότητα να κατηγορηθεί αυτή η γυναίκα ως αιτία χωρισμού των γονιών.

Η καινούργια σύντροφος οφείλει να έχει ειλικρινείς και καλές σχέσεις με τον άνδρα της για να υπάρχουν γερά θεμέλια στο γάμο τους. Με αυτό τον τρόπο, είναι ευκολότερη η αποδοχή του νέου της ρόλου-αποδοχή από το παιδί, χτίζοντας μία νέα ουσιαστική σχέση, με κανόνες στη συγκατοίκηση, με διάλογο για τις ανάγκες του παιδιού αλλά και της «μητριάς», με άπλετη διαθεσιμότητα λόγω της προσωπικότητάς της και όχι ως υποκατάστατο της μητέρας.

Η έκφραση λοιπόν «αν ήμουν μητέρα σου, θα έκανα αυτό…» δε θα πρέπει ποτέ να χρησιμοποιείται. Είναι διαφορετική η σχέση της βιολογικής μάνας που οργανώνεται και καθιερώνεται στο ρόλο αυτό από τη στιγμή της σύλληψης του παιδιού και διαφορετική είναι η σχέση της γυναίκας που παίρνει τη θέση της και μπαίνει μέσα σε μία ήδη οργανωμένη οικογένεια.

Η αποενοχοποίηση της νέας συζύγου ως προς το νέο της ρόλο είναι κομβικής σημασίας, για την ψυχική υγεία όλων. Θα επενδύσει σε αυτά που την ενώνουν με το παιδί και όχι αυτά που τη χωρίζουν:

- Το πρώτο κοινό είναι η αγάπη για τον πατέρα. Και εδώ, βέβαια, μπαίνει το καυτό θέμα του είδους της σχέσης ανάμεσά τους.

- Η θέληση και προσπάθεια για καλό «κλίμα» μέσα στο σπίτι, με ειλικρινή ρόλο ο καθένας. Και εξηγούμαι: ο πατέρας εξακολουθεί να είναι πατέρας, φροντίζοντας το καλύτερο για το παιδί του. Το παιδί εξακολουθεί να μοιράζεται ό,τι συναίσθημα είχε μέχρι τη στιγμή αυτή με τους βιολογικούς γονιούς. Η δε νέα σύζυγος, λέει στο παιδί αυτά που θέλει ή πρέπει να κάνει στο σπίτι, συμφωνούν για τις υποχρεώσεις του παιδιού και με ειλικρίνεια μοιράζονται αρκετό από τον ελεύθερο χρόνιο τους, με κοινές δραστηριότητες. Ποτέ δε γίνονται φίλοι, ποτέ δε γίνονται μητέρα - παιδί.

Ένα κακό διαζύγιο και μια προβληματική σχέση των βιολογικών γονιών μπορεί να τορπιλίσει τα πάντα. Αντίθετα, η ξεκάθαρη σχέση των πρώην συζύγων βοηθάει τα παιδιά να λειτουργήσουν ομαλά και να σταθεροποιηθούν συναισθηματικά απέναντι στο νέο περιβάλλον. Έχει παρατηρηθεί ότι τα παιδιά που οι γονείς τους έχουν ξαναπαντρευτεί, λειτουργούν καλύτερα σε κάθε επίπεδο και ότι η «έξωθεν» οροθέτηση της σχέσης των βιολογικών γονιών αποφορτίζει ευκολότερα συμπεριφορές και συναισθήματα.

Βέβαια, υπάρχουν περιπτώσεις που η νέα σύντροφος, είτε μόνη είτε με παιδί, συμπεριφέρεται ως Κρουέλα ντε Βιλ. Τότε ο πατέρας είναι ο υπεύθυνος, που με αντικειμενική ματιά επιδιώκει και αντιλαμβάνεται την πραγματική συμπεριφορά της συντρόφου - μη τύχει και είναι αγχωτική, ζηλόφθονη, αντιπαιδαγωγική ή με μίσος, απέναντι στο παιδί του. Σε αυτή την περίπτωση, ίσως αρχίσουν συμπτώματα άγχους με εφιάλτες, επιθετικότητας, μαθησιακών δυσκολιών, αντικοινωνικότητας ή και άρνησης για τη σχολική πρόοδο.

Είναι σημαντικό να τονιστεί η προσοχή του γονέα στην εφηβεία ή μετεφηβεία. Εάν η νέα σύζυγος χρονικά ή ηλικιακά είναι περισσότερο κοντά στο νεαρό γιο, αρκετές φορές μπορεί να υπάρχουν κρυφές συγκρούσεις, μυστικά, θυμοί, άρνηση, ειδικά από την πλευρά του νέου.

Ωστόσο, επειδή οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να εξελίσσονται και να απολαμβάνουν τη συγκατοίκηση ή τον επόμενο γάμο, χρειάζεται ανακωχή μεταξύ τους και πλήρης προετοιμασία του παιδιού και από τους δύο γονείς. Είναι δε απαραίτητη η διαχείριση του αρνητικού κλίματος, ο εμπλουτισμός της νέας ζωής με κάποιες κοινές συγκεντρώσεις ή πάρτυ και… Και η αναζήτηση βοήθειας από τρίτους, προκειμένου να καταφέρει η «μητριά» να γίνει αποδεκτή στο σπίτι και να ζει χαρούμενα στη νέα της οικογένεια.