Κύριε Δήμαρχε της Μήθυμνας,
Συγγνώμη!
Ήταν μεγάλη απρέπεια από μέρους μου να σε πάρω τηλέφωνο μες στ’ άγρια χαράματα και να σε ξυπνήσω. Βλέπεις, θεώρησα πως εσύ είσαι υπεύθυνος για την ενόχληση που υποφέρουμε από γειτονικό μας κατάστημα. Καλά που μιλήσαμε μετά και μου εξήγησες - σ’ έντονο ύφος η αλήθεια, και με το δίκιο σου - πως είσαι ανεύθυνος.
Καμμιά φορά, εμείς οι ποπολάροι, έχουμε παράλογες απαιτήσεις και ψάχνουμε κάποιον να του φορτώσουμε τα προβλήματά μας. Τυφλωνόμαστε απ’ τα μικροσυμφέροντά μας και πολλές φορές, χωρίς σκέψη και φρόνηση, κάνουμε πράγματα άκομψα και άπρεπα που ύστερα μετανιώνουμε.
Ποιος είμαι εγώ, που έχω την απαίτηση να κοιμάμαι το βράδυ κανονικά, χωρίς να μ’ ενοχλεί τίποτα; Ούτε μουσικές, ούτε μεθυσμένοι που χορεύουν ή διαπληκτίζονται, ούτε «πειραγμένες» εξατμίσεις από παπάκια. Ποιος είμ’ εγώ, που θα βάλω την ησυχία και την καλοπέρασή μου πάνω απ’ την ανάπτυξη και την προκοπή του χωριού;
Το ξέρω, έχεις δίκιο. Και πάλι συγγνώμη. Μα δεν το ‘κανα για μένα. Για τη φουκαριάρα τη «μάνα» μου το ‘κανα. Τη θεία-Λέλα. Ξέρεις, την κόρη του κυρ-Γιάννη. Ναι, αυτουνού που ίδρυσε πρώτος τη γραμμή Μόλυβος - Πέτρα - Μυτιλήνη. Την αδελφή του Βάσω και του Κίμωνα, που ‘ρχόνταν κι έπαιζαν κινηματογράφο στη Λέσχη, τα χρόνια εκείνα. Που ‘χε μετατρέψει το σαλόνι της σε τουριστικό πρακτορείο - εκεί που κοιμάται τώρα η Βουλγάρα που φροντίζει τον κατάκοιτο άντρα της. Βλέπεις εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχαν επιχορηγήσεις κι επιδοτήσεις. Ο καθένας, όπως μπορούσε, προσπαθούσε γι’ αυτή την υπόθεση που λέγεται τουρισμός.
Απ’ τους δημάρχους ίσαμε τον τελευταίο πολίτη όλοι βάλαν το λιθαράκι τους για ν’ απολαμβάνουμε εμείς σήμερα και να καμαρώνουμε. Τι να θυμηθεί κανείς, τι να ξεχάσει; Το πώς χτίστηκαν τα «Δελφίνια»; Τη Σχολή Καλών Τεχνών; Την εξέδρα που ‘γινε μέσα σ’ ένα βράδυ στο κάστρο για τη συναυλία του Μ. Θεοδωράκη;
Είναι πολλά από τότε ίσαμε το σήμερα. Πολλά άλλαξαν, πολλά έμειναν ίδια. Ίδιοι κι οι στίχοι του Παλαμά που σ’ είχα αφιερώσει κάποτε. Θυμάσαι;
«Χρωστώ σ’ αυτούς που πέρασαν, που ήρθαν, θα περάσουν. Κριτές θα με δικάσουν, οι αγέννητοι, οι νεκροί.» Καταλαβαίνεις, λοιπόν, πώς ένιωσα «εκείνο» το πρωί, όταν με τηλεφώνησε η πεθερά μου στη Θεσσαλονίκη και κλαίγοντας με ρώτησε: «Αυτές είναι οι νέες εναλλακτικές μορφές τουρισμού, που έλεγε ο δήμαρχος στην τηλεόραση;»

Σωτήρης Μωραΐτης