Ρε παιδιά, το ξέρατε; ΚΑΤΑ των ναρκωτικών είναι ο ΟΚΑΝΑ Μήπως νομίσατε τίποτα άλλο;
Φίλοι μου. Μια προσπάθεια πάει να γίνει αυτές τις μέρες στην πόλη μας. Μια προσπάθεια που θα έχει ένα κόστος για τις εγκαταστάσεις-εξοπλισμό, ένα ενοίκιο για το κτήριο και θα στελεχωθεί από πέντε - έξι εργαζομένους (ψυχιάτρους - κοιν. λειτουργούς - φύλακα κ.τ.λ.).
Γιατί γίνεται αυτή η προσπάθεια; Για να γλυτώσουν κάποια παιδιά από τον εφιάλτη της Ηρωίνης. Θα πηγαίνουν στον ΟΚΑΝΑ να πάρουν κάποιο σιρόπι, δωρεάν από το Κράτος, αντί να κλέβουν, να εκδίδονται στο πεζοδρόμιο, να παρανομούν, ακόμα και να δέρνουν τους γονείς τους καμμιά φορά για να βρουν τα λίγα ευρώ για να πάρουν τη δόση τους.
Δεν είναι κακά παιδιά. Απλώς έκαναν ένα λάθος, αλήθεια ποιος από εμάς δεν έκανε ένα λάθος στα νιάτα του; Ποια είναι αυτά τα παιδιά; Από πού ήλθαν; Από τον Άρη;
Όχι, είναι ο Γιώργος της κυρά Μαρίας, ο Κώστας, ο Νίκος της διπλανής γειτονιάς, ακόμα και ο Παύλος της διπλανής μας πόρτας.
Το πρόβλημά τους είναι και δικό μας πρόβλημα. Είναι σαν τη φιάλη το αίμα. Δεν το αποφασίζουμε να πάμε να το δώσουμε στο Νοσοκομείο για κάποιον που θα το χρειαστεί. Δυστυχώς όμως, κάποια φορά θα το χρειαστούμε εμείς, ο φίλος μας, ο συγγενής μας. Τότε καταλαβαίνουμε ότι η Αιμοδοσία είναι και δικό μας πρόβλημα. Έτσι και με το πρόβλημα των Ναρκωτικών, που δυστυχώς υπάρχει και στην πόλη μας. Είναι πρόβλημα όλων μας. Εύχομαι να μη αγγίξει άμεσα κανέναν από εμάς. Τα παιδιά όμως, οι οικογένειες που ζουν αυτόν τον εφιάλτη τι τις κάνουμε; Τους εγκαταλείπουμε στη δυστυχία και συμφορά τους;
Ας κάνουμε το καλό. Στο κάτω-κάτω, κάθε Κυριακή πάμε στην εκκλησία. Πολλές φορές στα σκαλιά της βγαίνοντας, δίνουμε και μια βοήθεια στο φουκαρά που απλώνει το χέρι. Όταν όμως απομακρυνθούμε από τον ιερό χώρο μήπως αλλάζουμε; Μήπως παύουμε να είμαστε αυτό που ήμασταν μέσα στην εκκλησία και λίγο παραέξω; Ο Θεός όμως είναι παντού και βλέπει.
Από την άλλη πλευρά, γιατί φερόμαστε έτσι στα σπλάχνα μας; Γιατί η Κέρκυρα, η Κρήτη, ο Βόλος αγκάλιασαν τον ΟΚΑΝΑ; Γιατί θέλουν να σώσουν τους άσωτους υιούς τους. Εμείς στην πυρά; Στο πυρ το εξώτερο;
Φίλοι μου, όλα αυτά γιατί τα λέω; Σας τα λέω έχοντας ακούσει για το πρόβλημα της στέγης του ΟΚΑΝΑ. Κανείς δεν τον θέλει δίπλα του, στη γειτονιά του. Γιατί ρε παιδιά; Αυτά τα παιδιά δε θα έρθουν από τον Άρη. Το ξαναείπαμε. Αυτά τα παιδιά είναι παντού. Στα σχολεία με τα παιδιά μας, στις καφετέριες στην προκυμαία, στα πάρκα.
Κάποια καλή κυρία που γειτονεύει με ένα προτεινόμενο για τη στέγαση του ΟΚΑΝΑ κτήριο είχε ταραχθεί. Το κτήριο, είπε, ήταν του Μακαρίτη του πατέρα μου. Τι θα έλεγε αν ζούσε σήμερα; Περήφανη η καλή κυρία για το Μακαρίτη το Δάσκαλο τον πατέρα της. Εγώ, Κυρία, θα σε κάνω πιο περήφανη για τον Μακαρίτη το ΔΑΣΚΑΛΟ (με κεφαλαία). Τον είχα Δάσκαλο πριν τέσσερις δεκαετίες. Είχαν μπλέξει κάτι παιδιά τότε, μαθητές του. Τότε δεν είχε Ναρκωτικά. Τα 17χρονα άνοιξαν ένα μαγαζί και πήραν δύο κασετόφωνα, για πλάκα. Τα έπιασαν, κάθισαν στο σκαμνί. Μαύρα τα χρόνια τότε. Δικτατορία. Θα πήγαιναν σε Αναμορφωτήριο. Καταστροφή.
Τι έκανε ο Μακαρίτης ο Δάσκαλός τους: Πήγε στο Δικαστήριο να τα υπερασπισθεί. Ορκίστηκε. Δεν είπε την αλήθεια. Είπε ότι ήταν καλοί μαθητές, ήσυχα παιδιά. Ο Δικαστής τον άκουσε. Δεν τα έστειλε φυλακή. Τα παιδιά σώθηκαν. Σήμερα ο ένας είναι Δάσκαλος και αυτός. Ο άλλος είναι προϊστάμενος στη δουλειά του.
Ο Δάσκαλος αν ζούσε σήμερα, με χαρά θα έδινε το σπίτι του για να σώσει και άλλα παιδιά. Όσο πιο πολλά μπορούσε.
Ας κάνουμε λοιπόν ό,τι έκανε εκείνος. Ας τους δώσουμε μια δεύτερη ευκαιρία. Ας πάρουμε δίπλα μας τον ΟΚΑΝΑ. Ας αγκαλιάσουμε τα άρρωστα παιδιά μας. Ας φέρουμε τη λύτρωση σ’ αυτά και τις μανάδες τους. Το αξίζουν. Το χρειάζονται.