Ένα τράνταγμα μαζί και κάτι τραλαλά πτώσεις στο κενό, μας κάνανε να γουρλώσουμε τα μάτια, κι ενστικτώδικα, να στραφούμε προς τις εξόδους κινδύνου. Δεν είχανε ανάψει οι προειδοποιητικές λυχνίες ότι σε λίγο μπορεί να γινόμασταν σκόνη ή τροφή για τα ψάρια, κι έτσι μπόρεσα να πετάξω, σε στυλ ορθοπεταλιάς, κάτι μπουκιές καπνιστό σολoμό που είχανε απομείνει, να ρουφήξω το γαλλικό κρασί και να απολαύσω το γλυκό, που, στη βιασύνη μου να μην το στερήσω από τα ψάρια αν μου δείχνανε προτίμηση, δεν πρόλαβα να δω τι ήταν.
Έτσι, το δισκάκι με το ποτήρι και τα πιατάκια έφυγαν από μπροστά μου με πλήρη αξιοπρέπεια, άδεια. Από δίπλα, η συμβία κι οι συνταξιδεύοντες μελλοθάνατοι τα επέστρεψαν σχεδόν γεμάτα. Είχανε, λέει, άγχος μπας και δεν ξαναδούνε την ανατολή του ήλιου. Για φαντάσου παραξενιές!
Προς μεγάλη απογοήτευση των καναλιών, όμως, προσγειωθήκαμε σώοι στο Μαϊάμι.
Εν αντιθέσει με το… «λαό» που είχανε τουριστική βίζα και βιαζόντουσαν να μπούνε σ’ αυτές τις ατέλειωτες ουρές για τον έλεγχο δαχτυλικών αποτυπωμάτων διαβατηρίων και δε συμμαζεύεται, εμείς πήραμε το, ξέρεις, το άνετό μας, πράσινη κάρτα λέμε έχουμε θα περάσουμε γρήγορα, και μπήκαμε σε άλλη σειρά με δύο μόνο άτομα μπροστά μας τα οποία ξεμπέρδεψαν αμέσως.
Με το που σκάσαμε μύτη στον ένοπλο μπάτσο, δείξαμε με άνεση διαβατήριο και πράσινη κάρτα και σιγοτραγουδώντας ήμασταν έτοιμοι να περάσουμε, όταν μας ρώτησε.
- Πόσο καιρό ήσασταν Ελλάδα;
Αυτομάτως ξέχασα τα Αγγλικά μου, θυμήθηκα τις κόρες μου που μου λέγανε «μπαμπά, δεν μπορείς να απουσιάσεις από την Αμερική πάνω από έξι μήνες» και τον βλάκα το Βενέτο που έλεγε το αντίθετο, πήρα το χαζό μου, το καλό το ύφος δηλαδή, και τάχα ανέμελα, με μασημένα εσπεράντο λέω,
- Δυοτρει…τερ…ς μήνες.
Αυτός όμως επέμενε.
- Δηλαδή πόσο;
- Αϊ…μηιν το καλοκαίρι…
Κι επειδή τα Αμερικανάκια δεν είναι τόσο βλάκες όσο κυκλοφορεί ευρέως, τον βλέπω να μας παίρνει δακτυλικά αποτυπώματα και φωτογραφία σε χρόνο μηδέν, λες κι ήμασταν Ταλιμπάν.
Μετά, χαμογελώντας, μας είπε να τον ακολουθήσουμε και έδωσε τα διαβατήρια και τις πράσινες κάρτες μας σε κάποιον ένστολο κι ένοπλο, που ήταν έξω από μια κλειστή πόρτα, ο οποίος στη συνέχεια μας ζήτησε με πολύ τακτ να μπούμε μέσα, ανοίγοντας ειδικά για μας, την πόρτα. Έδωσε τα χαρτιά μας σε έναν από τους πολλούς αστυνομικούς με τα πιστολάκια και τις χειροπέδες στη μαύρη ζώνη που κυκλοφορούσαν ή ήταν στον πάγκο με τις θυρίδες για συναλλαγή με το… κοινό, κι έκλεισε η πόρτα χωρίς κανένας να μας δώσει σημασία. Λες και βρεθήκαμε σε φυλακή πολυτελείας. Μια ταμπέλα έγραφε πως απαγορεύονται, όλα. Εκτός από το να ανασαίνουμε. Καταλάβαμε ότι από εκεί δεν θα βγαίναμε εύκολα. Και τα πράματά μας; Τα παιδιά μας, που θα ερχόντουσαν να μας πάρουν; Έβγαλα το κινητό να πάρω την κόρη μου που σίγουρα θα ήταν έξω σε κατάσταση αμόκ, αλλ’ αυτομάτως με υποχρέωσαν να το κλείσω. Κατά τα άλλα, μας αγνόησαν ευγενικά και μας είχανε με τις ώρες να περιμένουμε. Κι η άδικη συμβία μου χαρακτήρισε τούτο το, με όλα τα ηλεκτρονικά μέσα εξοπλισμένο δωμάτιο, Νταχάου! Άκου να δεις!
Τελικά, κάποτε, μας πρόσεξαν. Όχι εμάς. Τα χαρτιά μας.
Αποτέλεσμα:
Ήμασταν παραβάτες της αμερικάνικης νομοθεσίας που λέει ότι, αφού έχεις πράσινη κάρτα, θες να ζήσεις εδώ, άρα απαγορεύεται να λείπεις πάνω από έξι μήνες. Γιατί; Δεν έχει σημασία. «Αυτοί είμαστε· αν σου αρέσει», λένε. Αλλιώς δώσε πίσω την πράσινη κάρτα και να έρχεσαι με τουριστική βίζα.
Λίγο έλειψε να μας στείλουν πακέτο πίσω, σαν λαθρομετανάστες. Χωρίς καν να δούμε τα παιδιά μας.
Εκτός κι αν πληρώναμε, για πρώτη φορά, χατιρικά, πρόστιμο χίλια εκατό δολάρια, να σώσουμε εμάς και την κάρτα μας.
Τώρα, γιατί σας τα λέω όλ’ αυτά;
Έλα ντε.