Ήταν στολισμένος, στην πένα. Φρεσκοξυρισμένος, το μαύρο γυαλί, και ένα βαλιτσάκι στο χέρι.
«Γεια πού Ραφαέλο;», τον ρώτησα.
«Βενετία.»
«Τουρισμό;»
«Συνέδριο· ιατρικό.»
«Μπα; Είσαι εισηγητής; Θα μιλήσεις;»
«Όχι. Έτσι, με καλέσανε.»
«Για ενημέρωση;»
«Ε, να σου πω, τζάμπα είναι, πάω να γνωρίσω την Ιταλία· θα μας πάνε και σε άλλες πόλεις. Όλα πληρωμένα. Και ξέρεις. Μια τέτοια εκδρομή είναι απλησίαστη για το βαλάντιό μου.»
«Και ποια είναι η υποχρέωσή σου, Ραφαέλο; Τι θα πει τζάμπα;»
«Ε, να μωρέ, θα μας ενημερώσουν για τα καινούργια φάρμακα και τα τεχνητά μέλη του ανθρώπινου σώματος. Ξέρω γω;»
«Μεγάλο το κόστος, ε;»
«Ε, καλά θα τα βγάλει η εταιρεία τα έξοδά της από τις πωλήσεις. Όσο να ‘ναι αυξάνει ο τζίρος.»
«Κι εσύ, δω που τα λέμε, θα τα προωθήσεις λίγο.»
«Δεν καταλαβαίνεις; Γι’ αυτό με καλέσανε. Δηλαδή πολλούς συναδέρφους μου καλέσανε.»
«Και πάνε όλοι;»
«Όσοι ευκαιρούν. Αυτοί που έχουν μεγάλη πελατεία δεν τους συμφέρει.»
«Και πώς ενημερώνονται αυτοί;»
«Έλα μωρέ· γνωστά πράματα. Χαβαλές να γίνεται. Τους τα λένε χωριστά στο γραφείο τους. Τους δίνουν και πολλά δείγματα· δωρεάν.»
Οπότε, Έλληνα φορολογούμενε πολίτη, κι εσύ κακομοίρη άρρωστε, καταλαβαίνεις ποιος κονομάει και ποιον θα φάει η μαρμάγκα. Εσύ κι εγώ θα κάνουμε τα έξοδα να πάει ο Ραφαέλος στη Βενετία, κι αύριο στη Ρώμη και στη Χαβάη, και δε συμμαζεύεται.
Μα να ‘ταν αυτό μόνο, κομμάτια να γίνει. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι ο κάθε Ραφαέλος δεν γλυτώνει εύκολα. Θα του δώσουν δα κι ένα δίπλωμα κορνιζωμένο να το κρεμάσει στο ιατρείο του, δίπλα στα άλλα δεκαεννιά από ισάριθμα τσάμπα τουριστικά ταξιδάκια, που θα τα βλέπει η Βάσω και θα σταυροκοπιέται.
«Μνήσθητί μου κύριε, πτυχία που τα έχει αυτός ο γιατρός. Εδώ θα φέρω και την πεθερά μου να τση σάξει τα γόνατα.»
Κι έρχεται η πεθερά που λέγαμε, να σου ενέσεις φάρμακα και σιρόπια, πάρε και ένα τεχνητό πόδι να το έχεις, ου μη γένοιτο, για ώρα ανάγκης, πάρε και δεκανίκια να σουλατσάρεις μέχρι την εγχείρηση, όλα πληρωμένα από ταμεία κι ασφάλειες, και λιγοστεύει το χρέος για το σπέσιαλ σέρβις του Ραφαέλου.
Μα, μη μου πεις; Δεν είδες στο χαζοκούτι που ανακαλύψανε περιπτώσεις λέει, που γράφανε στο βιβλιάριο και παίρνανε τεχνητά ανθρώπινα μέλη ασθενείς που είχανε πεθάνει προ διετίας!
Αλλά κι αυτό ας το πάρει το ποτάμι. Ο Βαγγέλης όμως, ο κάθε Βαγγέλης, τι φταίει να παίζουν με την υγεία του· όχι να παίζουν, να του τη χαλάνε.
«Απλή αλλεργία είχα και με στείλανε στο νοσοκομείο, ρε Γιώργη.»
«Βαγγέλη, είσαι υπερβολικός και γκρινιάρης όπως πάντα.»
Θύμωσε όμως. Λίγο ακόμα να μου κλείσει το τηλέφωνο.
«Ρε τους κερατ…. μου δώσανε τόσα φάρμακα, χωρίς να χρειάζονται, που μου κάνανε το συκώτι πυριτιδαποθήκη. Το τι παρενέργειες; Δεν μπορείς να φανταστείς. Ακόμα και ορμονικές και δεν μπορώ, ρε, να… Το φινάλε; Πέντε μέρες στο νοσοκομείο, επειδή ο γιατρός ήθελε να ξοδέψει τα φάρμακα. Είχε, βλέπεις, υποχρέωση από ένα συνέδριο που πήγε στη Σενεγάλη. Σκέτο χλίδα!
Γι’ αυτό σου λέω, φίλε μου αναγνώστη. Μην χαίρεσαι άμα σε φουσκώνουν φάρμακα ορισμένοι ασυνείδητοι γιατροί. Θα μου πεις, τι να κάνεις;
Δύσκολο. Αν μπορούσες να έχεις τον οικογενειακό σου γιατρό, να σε ξέρει, κι ει δυνατόν να έχετε πιει και κανένα κρασάκι αγκαλιαστά. Γιατί τότε, αυτός θα σε πονέσει, και θα σου ψιθυρίσει ανάμεσα δυο ποτηράκια.
«Το καλλίτερο φάρμακο, αδερφοχτέ μου, είναι η πρόληψη.»
Όχι αντί να σάξουμε να χαλάμε κι υστερνά να ξανασάζουμε τα χαλασμένα, μη πεινάσει ο φαρμακέμπορας.