Αναμφίβολα είναι μια αξιολογότατη προβολή αυτό που έκανε η λεσβιακή εφημερίδα «Εμπρός», του νησιού μας και όλων των θαυμάσιων κωμοπόλεων και χωριών της Λέσβου μας.

Μια λαμπρή προβολή του νησιού μας. Ήταν σαν ένθετο στην εφημερίδα της 27ης Νοεμβρίου 2010, μ’ ένα υπέροχο εξώφυλλο φθινοπωρινού τοπίου και με λεζάντα «Χειμερινές διαδρομές στη Λέσβο». Τεύχος 80 του περιοδικού «View».
Η περιήγηση ξεκίνησε από το Δήμο Ευεργέτουλα, με όλα τα αξιοθέατα χωριά και κωμοπόλεις του Δήμου, αλλά και θαυμάσια φθινοπωρινά τοπία. Ύστερα, η Γέρα των εναλλαγών, το Πλωμάρι, βουνό και θάλασσα, σε χειμωνιάτικο φόντο, η ορεινή Αγιάσος του χειμώνα, με πολλές περιηγήσεις και σταθμούς στα πλούσια πράγματι τοπία και ιδίως τα αγριολούλουδα του τόπου.
Από την Αγιάσο, στον Πολιχνίτο, με την πλούσια γεωθερμία και το απέραντο πευκοδάσος. Ύστερα η Αγία Παρασκευή. Μια κωμόπολη όλο αρχοντιά και παλαιά κτήρια-μνημεία. Ακολούθησε η Καλλονή, ένα σταυροδρόμι φύσης και πολιτισμού.
Η περιήγηση έφθασε στη δυτική Λέσβο, παράδοση και άγρια ομορφιά - Σίγρι, Άντισσα, Μεσότοπος, Άγρα, απολιθωμένο δάσος. Ύστερα η Άναξος, Κλαπάδος, Πετρί, Στύψη, Λαφιώνας, Υψηλομέτωπο.
Ακολουθεί ο Μόλυβος, που μαγεύει και το χειμώνα, με πλούσιο φωτογραφικό, καλλιτέχνη φωτογράφου, υλικό. Ο Μανταμάδος, θρησκευτικό κέντρο με ζωντανή παράδοση και τέλος, η Σκαμνιά.
Καλά, πού είναι η Ερεσός; Η πασίχαρη; Την ξέχασαν πάλι ή μας διέγραψαν από το λεσβιακό χάρτη.
Έκανα το σταυρό μου και ξαναφυλλομέτρησα τις σελίδες από την αρχή ως το τέλος. Πάλι μας ξέχασαν, κι αυτό συμβαίνει ως επί το πλείστον. Δεν είναι η μοναδική φορά. Ντρέπουνται ν’ αναφέρουν την Ερεσό; Φοβούνται; Είναι αγανακτισμένοι; Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Γιατί ξεχνούν πάντα την Ερεσό κι όχι μια άλλη κωμόπολη;
Όλη η Λέσβος, και τα μικρότερα χωριουδάκια, και φωτογράφιση, καλλιτεχνική όπως τόνισα, όλων των αξιοθέατων τοπίων και κτηρίων, που όντως αναδίδουν ευωδία κι ενθουσιάζουν.
Εμείς στην Ερεσό έχουμε από όλα, αρχιτεκτονικά κτήρια, απαράμιλλα τοπία, η λίμνη στο Πιθάρι, αφήνω την απέραντη αμμουδιά μας, τα υπέροχα ηλιοβασιλέματά της, το φοινικοδάσος, τα γραφικότατα ξωκκλήσια της - εμ και τι δεν έχει τούτος ο ευλογημένος τόπος. Γιατί, όμως, μας ξεχνούν, μας παραλείπουν από τις ξεναγήσεις του νησιού. Τι τους κάναμε;
Έτσι ακριβώς ξεκίνησε κι ο Σύλλογός μας, η ίδρυση του Συλλόγου μας, που στην πορεία του κατέπληξε τους πάντες.
Είχα βγάλει με τη φωτογραφική μου μηχανή τα πρώτα ασπρόμαυρα καρτ-ποστάλ της Ερεσού και τα διέθετε ο θείος μου Νίκος, στο κατάστημα ψιλικών που διατηρούσε στην Ερεσό. Χρονιά 1970 ή 1971.
Μια μέρα που είχα πάρει την εφημερίδα «Τα Νέα» των Αθηνών, βλέπω ένα από τα καρτ-ποστάλ μου να φιγουράρει στη δεύτερη σελίδα της εφημερίδας κι από κάτω μια μακροσκελέστατη επιστολή του Παύλου Τζαννέτου, που παραπονείτο έντονα γιατί σε προηγούμενο δημοσίευμα της ίδιας εφημερίδας αναφέρονταν με λεπτομέρειες όλα τα θέρετρα της Λέσβου, εκτός από την Ερεσό, την ιδιαίτερη πατρίδα του.
Αυτό ήταν το έναυσμα ίδρυσης του Συλλόγου των Απανταχού Ερεσίων «Ο Θεόφραστος», που άφησε κατάπληκτους όχι μόνο τους Λέσβιους.
Το φαινόμενο άρα δεν είναι πρόσφατο, έχει συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν κι αληθινά μάς κακοφαινόταν πολύ τότε.
Τι κάναμε στους κατά καιρούς και χρόνους ασχολουμένους με τις περιηγήσεις και ξεναγήσεις του νησιού μας κι εκουσίως ή και ακουσίως ξεχνούν την Ερεσό;
Την Ερεσό την πασίχαρη.
Κι όμως, η Ερεσός αναπτύχθηκε κατακόρυφα κι ας μην είχε καμμιά βοήθεια διαφήμισης, κανέναν τροβαδούρο, όπως ο Μόλυβος με το Λευτέρη Παπαδόπουλο, ακόμα και τους ταξιτζήδες ή τους οδηγούς πούλμαν, που αντί για την Ερεσό που ήθελαν παρά πολλοί να τους πάνε, τους πήγαιναν στην Πέτρα ή στο Μόλυβο, γιατ’ ήταν καλοπληρωμένοι από ξενοδόχους και εστιάτορες.
Κι εμείς τα βλέπαμε όλα αυτά, μας στεναχωρούσαν, μας λυπούσαν, μας αγανακτούσαν.
Η Ερεσός αναπτύχθηκε μόνη της κι έγινε όχι μόνο το στέκι της νεολαίας και των ζωντανών ανθρώπων που είναι λάτρεις του ωραίου, αλλά και των Μυτιληνιών, των καταγόμενων δηλαδή από την πόλη της Μυτιλήνης, που κάθε Σαββατοκύριακο, χωρίς να παραβλέψουν κανένα, ξεκινούν από τη Μυτιλήνη, διανύουν μια απόσταση 93 χιλιομέτρων, για ν’ απολαύσουν τις χαρές της πασίχαρης Ερεσού.
Δεν έχουμε καμμιά κακία σ’ αυτούς που ηθελημένα, ή αθέλητα, παραβλέπουν, ξεχνούν την Ερεσό μας, επειδή ξέρουμε πολύ καλά ότι ο περιηγητής, ο κάθε επισκέπτης που θέλει να περάσει μια - δυο μέρες ή και περισσότερες, ευχάριστα και ξεκούραστα, έχει κρίση, έχει μυαλό κι όμορφους μεγάλους οφθαλμούς και δε χρειάζεται συμβουλάτορες να του υποδείξουν πού πρέπει να πάει και πού θα περάσει καλά.
Δεν κρατάμε κακίες κι ούτε κάνουμε παράπονα, τα ‘χουμε ξεπεράσει, τώρα, όλα αυτά.
Η Ερεσός είναι πασίχαρη, όπως τη βάπτισε ο αξέχαστος Μίμης Ελευθεριάδης. Αρέσει πολύ σε κείνους που την επισκέπτονται κι έχουν βαθιά αίσθηση του ωραίου και θέλουν την ανέμελη, χαρούμενη ζωή.
Δε θα πει κανένας από αυτούς που περνούν τις διακοπές τους, σαν τον Τούρκο πλοίαρχο, «Ερεσός γιοκ», γατί βρίσκουν σ’ αυτήν ό,τι τους τέρπει, έχει ό,τι επιθυμούν, ιδίως οι νέοι και οι νέες. Ούτε σαν και μένα που έψαχνα και ξαναέψαχνα, μάταια, το περιοδικό «View» του «Εμπρός» της 27ης Νοεμβρίου 2010.
Η Ερεσός υπάρχει, ζει και κάθε χρόνο γίνεται ακόμη πιο θελκτική, κάθε χρόνο πολλαπλασιάζονται οι επισκέπτες της, επειδή όχι μόνο ξαναγυρίζουν τον άλλο χρόνο αυτοί που την είδαν από κοντά, αλλά φέρνουν κι άλλους, τους φίλους τους, τους συγγενείς τους, ακόμα και τους γείτονές τους. Αυτή είναι η Ερεσός.
Κι όταν κάποτε ένας Αθηναίος λυρικός ποιητής, ο Αρχέστρατος, του 4ου π.Χ. αιώνα, την αντίκρισε, έγραψε σ’ ένα ποίημά του:
«Ω Ερεσσός κλεινή Ερεσσός
Ω πολύτιμον και πράγμα και
όνομα Ερεσσός
Συ η γενέτειρα και μήτηρ και
Τροφός των σοφών Θεοφράστων
και των λοιπών»
Η Ερεσός ζει, υπάρχει και τέρπει, αιώνες τώρα, τις ευαίσθητες ψυχές, τους δίνει ζωή και χαρά, αλλά κυρίως τις μαγεύει, γιατί είναι πλανεύτρα.