Εάν ήμουν κειμενογράφος, ένας καθημερινός συνεργάτης της εφημερίδας και όχι ο τεμπελχανάς που είμαι, μέσα σε τούτη τη διαβολοβδομάδα κάθε μέρα θα έγραφα διαφορετικά πράγματα! Φυσικά αναφέρομαι στο «Εμπρός» και μόνο, γιατί σε άλλη περίπτωση, μιας μεγάλης αθηναϊκής εφημερίδας για παράδειγμα, είμαι σίγουρος πως θα είχα αποκρυσταλλωμένη άποψη για την κατάσταση, όπως επίσης και συγκεκριμένη στάση…
Με το που άκουσα την πρόθεση του πρωθυπουργού μας να προχωρήσει τις διαδικασίες για το δημοψήφισμα και για την ψήφο εμπιστοσύνης, σάστισα. Είναι γνωστό πως σάστισαν όλοι οι Έλληνες. Είναι γνωστό πως σάστισε όλο το σύμπαν, ή έτσι έδειξε τουλάχιστον.
Οι πρώτες μου σκέψεις είχαν να κάνουν με τα βασικά. Άχρηστο το δημοψήφισμα, ιδιαίτερα άκαιρο και άκομψο. Γιατί τώρα που εξασφαλίσαμε την 6η μπουκάλα οξυγόνου, γιατί τρεις μέρες μετά από μια ομόφωνη συμφωνία; Στο τέλος σκέφτηκα και για την υγεία ακόμη τού ΓΑΠ. Με τόση πίεση που έχει τραβήξει 2 χρόνια τώρα, δε θα μου έκανε εντύπωση το να ξεφύγει λίγο…
Η επόμενη μέρα κύλησε ομαλά, αναμενόμενα!!! Πτώση των χρηματιστηρίων (τι σου είναι η παγκοσμιοποίηση, φταρνίζεται ο Έλληνας και κολλάει ίωση ο Κινέζος!), παγκόσμια ανησυχία, σχεδόν άμεση πρόσκληση σε δείπνο από Σαρκοζί και Μέρκελ και σιγά - σιγά τα διάφορα είδη τρωκτικών (ποντικάκια, χαμστεράκια και αρουραίοι) άρχισαν να δηλώνουν την πρόθεσή τους να εγκαταλείψουν το πλοίο, ακόμη και πριν ξεκινήσει η βύθισή του.
Όλη αυτή η αναστάτωση και κυρίως η πρεμούρα των εταίρων μας, με προέτρεψαν προς το «να το δω κάπως αλλιώς!», χωρίς πολλές ελπίδες είναι η αλήθεια, αλλά πήγα με τη λογική. Το άτοπο της υπόθεσης ήταν ολοφάνερο, η ανοησία δηλαδή για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, έβγαζε μάτια.

«Λες; Θες να έχει κάποιο κρυφό χαρτί; Γιατί εξωθεί τα πράγματα στα άκρα; Ποιον προσπαθεί να πιέσει και ποιες είναι οι προσδοκίες του;» Αυτά σκεφτόμουν και δεν μπορούσα να βγάλω άκρη. Όπως όλοι μας, λοιπόν, μη έχοντας κάτι άλλο να κάνω, περίμενα.
Οι ύαινες την ίδια ώρα είχαν πιάσει τα πόστα, έτοιμες να κατασπαράξουν οποιονδήποτε έπεφτε νεκρός από τούτη την κατάσταση.
Κάπου εκεί ξεκίνησε και η τρελή περιδίνηση, όπως τη λέει ο αντιπρόεδρος (ενίοτε και πρόεδρος) της κυβέρνησης, τσάρος της οικονομίας, βοηθός συνομιλητή, βοηθός σκηνοθέτη και σκηνογράφος, κ. Βενιζέλος.
Από τα ηρωικά, ευρωπαϊκά χαστούκια των κατά τα άλλα «χεσμένων» Μέρκελ και Σαρκοζί, που έχουν και σχέδιο Β, τρομάρα τους, καταλήξαμε στα άθλια πολιτικά σενάρια, καθώς και στις άθλιες πολιτικές αντιπαραθέσεις, που ταιριάζουν απόλυτα με το πολιτικό μας ήθος…
Λαγοί και κουνέλια, που αν δεν κάνω λάθος ανήκουν επίσης στην οικογένεια των τρωκτικών, τρέχουν μπροστά και χρησιμοποιούν άθλιους χαρακτηρισμούς και άθλια μέσα, για να κρατήσουν ή να κερδίσουν καρέκλες. Άλλοι προσπαθούν με νύχια και με δόντια να εδραιωθούν στο πολιτικό προσκήνιο, και όλα αυτά στην καμπούρα μας!
Αρχηγοί κρατών πια, και όχι απλά κομμάτων, που δε ρίχνουν νερό στο κρασί τους, και αρχηγοί που έχουν χάσει εντελώς την ισορροπία μεταξύ νερού και κρασιού!!! Όλοι τους όμως αποδεικνύονται όπως πάντα κατώτεροι των περιστάσεων.
Δεν ξέρω τι έγινε με την ψήφο εμπιστοσύνης, δεν παίζω στοίχημα και δε με ενδιαφέρει πια. Μόνο για την Καϊλή με νοιάζει…
Λέω «ναι» στο Δημοψήφισμα με την εξής ερώτηση: Χρειάζονται οι πολιτικοί μας εξέταση από ψυχολόγο;