Ανήκω στους εκ πεποιθήσεως αισιόδοξους (ή αφελείς ή ανυποψίαστους, αν θέλετε) και δε διστάζω να το ομολογήσω. Βλέπω πάντα το μπουκάλι μισογεμάτο, ποτέ μισοάδειο. Κι όσο κι αν φαίνεται αταίριαστο, σ’ αυτές τις χαλεπές μέρες που περνάμε, δεν έχω χάσει την αισιοδοξία μου. Βεβαίως δε συμμερίζομαι την προκάτ αισιοδοξία του πρωθυπουργού μας, ούτε έχω χάψει το παραμύθι, πως, με τα μέτρα που παίρνουν, θα ανορθώσουν την οικονομία μας. Αυτά δεν πείθουν πλέον κανένα.
Την αισιοδοξία μου, την αντλώ αφενός μεν από την πεποίθησή μου πως οι Έλληνες, στην πλειονότητά μας, δεν έχουμε ενσωματωθεί στο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό σύστημα, που επικρατεί στις χώρες του υπαρκτού καπιταλισμού, και αφετέρου στην πεποίθησή μου, πως οι μέρες αυτού του συστήματος είναι μετρημένες, για ένα και μοναδικό, αλλά αποφασιστικής σημασίας, λόγο: πως το σύστημα αυτό δε συμφέρει πια.
Αναφορικά με εμάς τους Έλληνες, πρώτα. Κανείς δεν αρνείται πως μέσα στον ελληνικό λαό, υπάρχουν και οι αποχαυνωμένοι θεατές και οι ντοπαρισμένοι οπαδοί και οι άπληστοι καταναλωτές και οι θιασώτες της λούφας και της αρπαχτής και οι καλοπερασάκηδες, υπάρχουν όμως και τα γερά κλαδιά, υπάρχουν οι φιλότιμοι, υπάρχουν οι νέοι που λαχταρούν να δουν τον τόπο να νοικοκυρεύεται και να προκόβει, υπάρχουν οι μεγαλύτεροι που δε θέλουν να δουν τους κόπους τους, να πηγαίνουν στράφι. Υπάρχουν αυτά που θα τα έλεγα, υγιή στοιχεία αν ο όρος δεν είχε αποκτήσει μιαν ασφαλίτικη απόχρωση.
Κρατάμε ακόμα κάποια κάστρα, που μας βοηθάνε να μην ισοπεδωθούμε στο σύστημα. Έχουμε τους οικογενειακούς δεσμούς, κρατάμε τις παρέες μας, υπάρχει ακόμα η πατροπαράδοτη ελληνική φιλοξενία, επιβιώνει το ελληνικό φιλότιμο. Κι όσο κι αν αυτό φαίνεται σήμερα ανεδαφικό, η ελληνική κοινωνία αντέχει. Όλοι οι σχετικοί δείκτες κι οι παράμετροι που αναφέρονται στη συνεκτικότητα της οικογένειας, στον αριθμό των διαζυγίων, στην κοινωνική αλληλεγγύη, στις αυτοκτονίες, στην έφεση για σπουδές, στα ναρκωτικά, είναι από τους καλύτερους στην Ευρώπη.
Τώρα θα μου πείτε πως τα Μέσα Μαζικού Εκμαυλισμού, σε θαυμαστή ενορχήστρωση, μας τρομοκρατούν, βομβαρδίζοντάς μας καθημερινώς με κάθε είδους πραγματικούς ή φανταστικούς κινδύνους και καταστροφές, παραλείποντας κάθε ενθαρρυντική είδηση και προβάλλοντας εγκλήματα και σκάνδαλα. Τη δουλειά τους κάνουν, γιατί κάποιοι θέλουν τον ελληνικό λαό περίφοβο και καταπτοημένο, να ψάχνει να βρει τους σωτήρες, που θα του προτείνουν. Κάποιοι άλλοι τον θέλουν μια παθητική κι άβουλη μάζα καταναλωτών, θεατών και οπαδών.
Έχω την πεποίθηση πως τελικά δε θα τους περάσει. Ήδη οι εκπρόσωποι του πολιτικού συστήματος και κυρίως των κομμάτων εξουσίας, έχουν αντιληφθεί σε πόση ανυποληψία έχουν περιέλθει, που οι πιο νουνεχείς από αυτούς, αποφεύγουν να πολυεμφανίζονται σε τελετές και εγκαίνια και δεν κυκλοφορούν στον κόσμο χωρίς τη συνοδεία σωματοφυλάκων. Πολύ σύντομα, το κοινό θα γυρίσει τις πλάτες στα δελτία ειδήσεων και τις εκπομπές σχολιασμού της τηλεόρασης, την οποία θα ανοίγει μόνο για ψυχαγωγία και ταινίες.
Ο ελληνικός λαός χωρίς να το συνειδητοποιεί, έχει επίγνωση πως μπορεί να τα βγάλει πέρα. Θέλει όμως αυτό να τ’ ακούσει κι από υπεύθυνα χείλη.  Περιμένει με λαχτάρα ν’ ακούσει μιαν αισιόδοξη φωνή.
Όχι ένα χαζοχαρούμενο ανεδαφικό οπτιμισμό.
Όχι μια προεκλογική ψεύτικη ωραιοποίηση της κατάστασης.
Όχι μια παρηγοριά στον άρρωστο ώσπου να βγει η ψυχή του.
Ό,τι δηλαδή ακούει, τριάντα χρόνια τώρα, από τα λεγόμενα «κόμματα εξουσίας».
Θέλει ν' ακούσει μια φωνή, που να του λέει πως δε χάθηκαν όλα, αλλά πως αντίθετα, μπορεί η κατάσταση ν’ αντιστραφεί. Να του πει πως κι αν έχουμε κατέβει ως το τελευταίο σκαλί του «κακού τη σκάλα», καιρός είναι να δούμε
να μας φυτρώνουν τα φτερά,
τα φτερά τα προτινά μας, τα μεγάλα.
Όσον αφορά τώρα το δεύτερο σκέλος της αισιόδοξης θεώρησης των πραγμάτων, που αναφέρεται στον υπαρκτό καπιταλισμό, θα μου επιτρέψετε αγαπητοί αναγνώστες, να το θίξω στο επόμενο σημείωμά μου. Ως τότε, καλή χρονιά!