ΕΠΩΝΥΜΩΣ

Και η ΑΕΛΚ κέρδισε το παιχνίδι. Έτσι απλά, οι παίκτες πήραν επάνω τους για λίγο το «σταυρό του μαρτυρίου» της εξαντλημένης από τον εσωτερικό της σπαραγμό ΑΕΛΚ και κερδίζοντας τον Εθνικό, θύμισαν σε όλους πως υπάρχει και… η ομάδα. Είναι, όμως, αυτό το θετικό αποτέλεσμα αρκετό για να μπορέσει η ΑΕΛΚ να ξεπεράσει την κρίση της και να συσπειρωθεί ξανά, με στόχο μία ακόμη μεγάλη διάκριση; Απ’ ό,τι φάνηκε στις κερκίδες τού «Κ. Κεντέρης», προχθές, η απάντηση είναι μάλλον «όχι»…

Οι άλλοτε ενθουσιώδεις φίλοι της ομάδας μετατράπηκαν σε… παγοκολώνες, που δίσταζαν ακόμα και να πανηγυρίσουν τα γκολ της, μη τυχόν… παρεξηγηθούν πως ανήκουν στο ένα ή στο άλλο στρατόπεδο… Τη στιγμή που στο γήπεδο μπήκε ο Μιχάλης Κασάπης, η κερκίδα βρέθηκε ξαφνικά σε μία φοβερή αμηχανία, και μόλις δύο - τρεις άρχισαν να χειροκροτούν, συμπαρέσυραν και τους υπολοίπους. Τη στιγμή, πάλι, που σηκώθηκε για ζέσταμα ο Προκόπης Καρτάλης, εκτυλίχθηκε παρόμοιο σκηνικό… Το κομμάτι των νεολαίων φίλων της ομάδας τραγουδούσε τη μία ρυθμικά το όνομα του τέως προπονητή τους και λίγο αργότερα επευφημούσε τον παίκτη-προπονητή Προκόπη Καρτάλη. Ακόμα και τη στιγμή που ο αρχηγός τής ΑΕΛΚ έκανε μία χειρονομία προς την κερκίδα, με αποδέκτη προφανώς το Μιχάλη Κασάπη, οι σχέσεις του με τον οποίο είναι στα άκρα, πάλι το κοινό βρέθηκε σε αμηχανία. Θέση δεν πήρε κανείς! Όλοι οι άνθρωποι της ομάδας, που σα μέλισσες δούλευαν ο καθένας στον τομέα του για να βγει εις πέρας ένα εντός έδρας παιχνίδι της ομάδας, εγκατέλειψαν τα πόστα τους και παρακολούθησαν το ματς από την κερκίδα, σαν απλοί θεατές. Ούτε ο Χρυσίδης με τη φωνή του δεν ήταν στα μεγάφωνα του γηπέδου ούτε ο Μαλλής στο ταρτάν ούτε κανείς άλλος… Μόνο ο Βαξεβάνης υπήρχε, που εκτέλεσε και χρέη προπονητή όταν ο Καρτάλης μπήκε στον αγωνιστικό χώρο. Και παραδίπλα, ο Κώστας Παπαδόπουλος, προσπαθώντας να διαχειριστεί μόνος («ακούγοντάς τα» από την κερκίδα) αυτό το νέο μοντέλο διοίκησης που επιχειρεί ο Νίκος Μιχαλάκης στην Καλλονή. Το μοναχικό…

Ο μοναδικός, πάλι, εκπρόσωπος της παλαιάς διοίκησης της ομάδας, της… «Καλλονιάτικης» όπως έχει επικρατήσει να λέγεται τελευταία, Ταξιάρχης Βέρρος, απέφυγε την «καυτή πατάτα» της επιλογής και προτίμησε να καθίσει μακριά από τις εξελίξεις, στην πόρτα που κόβονταν την εισιτήρια.
Συνοψίζοντας, βλέπουμε το εξής πρωτόγνωρο. Στη νέα εποχή της ΑΕΛΚ, ο πρόεδρος της ομάδας είναι στα Εμιράτα, το συμβούλιο όλο στην κερκίδα ή σπίτι του, ο προπονητής κι αυτός στην κερκίδα, ο υπηρεσιακός προπονητής παίζει μπάλα και ο μοναδικός εκπρόσωπος της διοίκησης, στη φισούνα, να τρέχει για τα πάντα και να είναι και «κόκκινο πανί» για τους υπολοίπους. Και ο κόσμος; Φανερά πληγωμένος, απλός θεατής ενός σήριαλ με πολλά επεισόδια. Η μόνη φωνή που άκουσα με ενδιαφέρον στη διάρκεια όλου αυτού του περίεργου κλίματος και περιγράφει πιο χαρακτηριστικά από οτιδήποτε άλλο το παρόν και το μέλλον της ομάδας, ήταν αυτή του προέδρου του Συνδέσμου Φιλάθλων, του Γιώργου Πραγκαστή, μέσω του προσωπικού του blog (prag-blog.pblogs.gr). Την αντιγράφω αυτούσια και αναρωτιέμαι αν μία μεταγραφή «βόμβα», ή ο ερχομός του… Βαλβέρδε στην Καλλονή, μπορεί να αντιστρέψει το κλίμα. Και ακόμα, φυσικά αναρωτιέμαι ποιο σενάριο (διοικητικής επιρροής) θα είναι το ιδανικό για το μέλλον της ομάδας:


Ο Γιώργος Μαλλής δίπλα στο Μιχάλη Κασάπη, στις κερκίδες τού «Κ. Κεντέρης» (πάνω)
Οι παίκτες πανηγυρίζουν υπό το βλέμμα του Παύλου Βαξεβάνη, που τέλειωσε το ματς ως… προπονητής

«Στο πιο “περίεργο” παιχνίδι (δίχως αμφιβολία) που έχει ποτέ διεξαχθεί στο “Κ. Κεντέρης”, στην Καλλονή, η ΑΕΛΚ νίκησε με 2-0 τον Εθνικό Φιλιππιάδος και αναδείχτηκε πρωταθλήτρια χειμώνα στο Βόρειο Όμιλο της Football League 2. Είμαστε στη δυσάρεστη θέση, όμως, παρά τη χαρά μας για τη νίκη αυτή, να μην ξέρουμε αν πρέπει να γελάμε ή να κλαίμε για το μέλλον που διαγράφεται. Ένα μέλλον όπου ακόμα και το αγνό, αγνότατο, σύνθημα “φίλαθλοι ενωμένοι - ποτέ νικημένοι” είναι ύποπτο και παρεξηγήσιμο ανάλογα με το πού στέκεται κανείς, με το τι άποψη έχει για τα συμβάντα, με το τι τον συμφέρει τελικά... Ένα μέλλον ναρκοθετημένο... Ένα μέλλον όπου ό,τι κι αν κάνεις θα είναι εκ προοιμίου λάθος... Ένα μέλλον όπου οι φίλαθλοι θα πρέπει να κοιτάνε με αμηχανία το διπλανό τους όποτε θέλουν να χειροκροτήσουν, όποτε θέλουν να αποδοκιμάσουν, όποτε θέλουν να πανηγυρίσουν ένα γκολ, όποτε θέλουν να γιουχάρουν έναν παράγοντα... Ένα μέλλον όπου αισθάνομαι σα να θέλουν να μου κόψουνε την μπάλα... Ένα μέλλον με πολύ business αλλά ελάχιστο συναίσθημα... Ένα μέλλον όπου οι Εσταυρωμένοι καταδικάστηκαν διά τηλεφώνου... Ένα μέλλον όπου, για να χειροκροτήσει ο νεαρός τα ινδάλματά του, θα πρέπει να σιγουρευτεί ότι δε θα τον σφαλιαρίσουν οι δικαίως αγανακτισμένοι...Ένα μέλλον αρρωστημένο, σίγουρα πια, όποια “τάση” και αν επικρατήσει... Ένα μέλλον όπου τα “ουδέτερα” κοράκια θα περιμένουν αθέατα στο ημίφως να κατασπαράξουν όποια τάση στραβοπατήσει... Ένα μέλλον όπου θα απολογούμαστε για τα αυτονόητα, χωρίς να χρωστάμε σε κανέναν... Ένα μέλλον όπου ό,τι και να κάνεις δε θα είναι αρκετό... Ένα μέλλον όπου θα πρέπει να αποδεικνύεις κάθε μέρα ότι δεν είσαι ελέφαντας... Ένα μέλλον όπου η ιστορία θα είναι παρείσακτη στην ίδια της την έδρα…»