Η Βίκυ Καραγιάννη είναι χορεύτρια. Γεννήθηκε στη Λίμνη της βόρειας Εύβοιας και τα τελευταία δέκα χρόνια ζει και εργάζεται στη Μυτιλήνη, όπου διαμένει πλέον μόνιμα με την οικογένειά της. Το χορό τον αγάπησε από μικρή, όταν ξεκίνησε μαθήματα χορού στη μικρή κωμόπολη όπου ζούσε. Στη συνέχεια σπούδασε στην Ανώτερη Σχολή Χορού της Ραλλούς Μάνου, λαμβάνοντας πτυχίο Χορού - Χορογραφίας και Δασκάλας Χορού. Έχει επίσης παρακολουθήσει σεμινάρια χορού, ενώ έχει συμμετάσχει και σε πολλές χορευτικές διοργανώσεις, μεταξύ των οποίων και στην τελετή έναρξης του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Στίβου στο Καλλιμάρμαρο. Σήμερα, καθώς και τα τελευταία δέκα χρόνια που ζει εδώ, εργάζεται ως δασκάλα χορού στη Σχολή Παπάζογλου. Ωστόσο, πέρα από τις σπουδές της στο χορό, είναι πτυχιούχος Μαγειρικής - Ζαχαροπλαστικής, έχει πάρει μαθήματα βιολιού, κιθάρας, ηλεκτρονικών υπολογιστών, καθώς και Θεατρικής Παιδείας. Πρόσφατα την απολαύσαμε να χορεύει στη θεατρική παράσταση «Πορεία προς τα πίσω» του Παναγιώτη Γιαλελλή. Με αφορμή, λοιπόν, αυτήν της την εμφάνιση, το «Ε» μίλησε μαζί της για το χορό, για τις θυσίες που απαιτούνται αν κάποιος θέλει να ασχοληθεί με αυτήν τη μορφή τέχνης σοβαρά, αλλά και για τις ηθικές και πνευματικές απολαβές που προσφέρει.


Κυρία Καραγιάννη, πότε ξεκινήσατε να ασχολείστε με το χορό;
«Παρ’ ότι γεννήθηκα σε μία μικρή κωμόπολη της βόρειας Εύβοιας, στη Λίμνη, είχα την τύχη να γνωρίσω το μαγικό κόσμο του χορού από αρκετά νωρίς. Κι αυτό γιατί ο πρώτος μου δάσκαλος, κ. Ανδρέας Πέρης, που ήταν για πολλά χρόνια ο κορυφαίος χορευτής στο Χορόδραμα της Ραλλούς Μάνου και αργότερα καλλιτεχνικός διευθυντής της Σχολής Χορού του Ελληνικού Χοροδράματος, είναι Λιμνιώτης. Μαζί του έκανα τα πρώτα μου βήματα στο χορό από την εποχή ακόμα που ήμουν μαθήτρια στη Λίμνη.»

Μετά τα μαθήματα που παρακολουθήσατε ως παιδί, συνεχίσατε τις σπουδές στο χορό;
«Ναι, βέβαια. Έχω αποφοιτήσει από την Ανώτερη Σχολή Χορού της Ραλλούς Μάνου λαμβάνοντας πτυχίο Χορού - Χορογραφίας και Δασκάλας Χορού. Είχα την τύχη να έχω σπουδαίους δασκάλους, όπως τον Αντόν Στοΐνωφ, το Μιχάλη Ναλμπάντη, την αξέχαστη Ντόρα Τσάτσου κ.ά.. Έχω επίσης παρακολουθήσει σεμινάρια από Έλληνες (Ισίδωρος Σιδέρης κ.ά.) και ξένους δασκάλους (Tom Thayler, Paul Douglaw, Jeremy Nelson κ.ά.).»

Φαντάζομαι πως έχετε συμμετάσχει και σε διάφορα φεστιβάλ ή άλλες χορευτικές διοργανώσεις.
«Ναι. Με το Ελληνικό Χορόδραμα, του οποίου είμαι μέλος, έχω χορέψει στο Φεστιβάλ Πατρών και σε άλλες πόλεις. Επίσης, έχω συμμετάσχει αρκετές φορές στο Φεστιβάλ Καλαμάτας και έχω χορέψει στην τελετή έναρξης του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Στίβου στο Καλλιμάρμαρο. Επίσης, έχω συνεργαστεί με πολλές ομάδες Σύγχρονου Χορού.»

Και επάγγελμα
Ο χορός, πέρα από μια μεγάλη αγάπη σας, είναι και το επάγγελμά σας. Διδάσκετε σε κάποια σχολή;
«Τα τελευταία δέκα χρόνια ζω μόνιμα στη Μυτιλήνη και διδάσκω μπαλέτο και Σύγχρονο Χορό στη Σχολή Παπάζογλου.»

Αλήθεια, τι σημαίνει για σας ο χορός;
«Για μένα ο χορός από ένα χρονικό σημείο και μετά έγινε τρόπος και στάση ζωής.»

Είστε το ιδανικό πρόσωπο να μας πει τι άλλο προσφέρει ο χορός πέρα από εκγύμναση και χαλάρωση. Δε νομίζω ότι είναι ένα χόμπυ απλά.
«Για κάποιους, μάλλον τους πιο πολλούς, σταματά στο επίπεδο του χόμπυ. Διόλου κακό. Όσοι όμως αποφασίζουν να ασχοληθούν πιο σοβαρά με τη σπουδή του Χορού απαιτείται να έχουν μεγάλη θέληση και δύναμη - ψυχική και σωματική - και να είναι αφοσιωμένοι σε αυτό που κάνουν. Θυμάμαι στα χρόνια των σπουδών μου ένιωθα συχνά ότι ζούσα σαν καλόγρια! Αυστηρό ωράριο, αυστηρή διατροφή, πρόγραμμα παντού κ.λπ.. Όμως τα ανταλλάγματα που έπαιρνα, όπως η αίσθηση πληρότητας, η δύναμη, η έκφραση, η δημιουργικότητα, καθώς και η χαρά της συμμετοχής, άξιζαν τους κόπους και τις όποιες θυσίες. Συνεπώς, είναι πολλά παραπάνω.»

Μπορεί σε κάποιους, λοιπόν, ο χορός να μοιάζει κάτι εντελώς διασκεδαστικό, αλλά αν θέλεις να προχωρήσεις και να κάνεις τη διαφορά, χρειάζεται πειθαρχία φαντάζομαι.
«Πειθαρχία πνευματική και σωματική και καλή διάθεση και συνεργασία με την υπόλοιπη ομάδα. Γιατί εκτός από την ατομική έκφραση (σολίστ) υπάρχει και η ομαδική δουλειά στην οποία όλοι είναι ισότιμοι και συνυπεύθυνοι.»

Και συμβουλές
Τέλος, κυρία Καραγιάννη, τι θα συμβουλεύατε ως χορεύτρια κάποιον που δεν ξέρει χορό, με την έννοια ότι δεν έχει παρακολουθήσει μαθήματα, και ντρέπεται να χορέψει έστω και για διασκέδαση;
«Kατ’ αρχήν αν κάποιος ντρέπεται να χορέψει, μάλλον θα πρέπει να ασχοληθεί με κάτι άλλο για το οποίο να μην… ντρέπεται. Όσοι πάλι αποφασίσουν να ασχοληθούν με το χορό, θα πρέπει από την αρχή να γνωρίζουν πως εκτός από τον ασκητισμό που απαιτείται από αυτούς που ασχολούνται, μπορεί να γνωρίσουν και τον ασκητισμό λόγω… ανέχειας, μιας και από το Χορό στην Ελλάδα είναι σχεδόν αδύνατον να ζήσει κάποιος. Καλό λοιπόν, θα ήταν να σπουδάσουν παράλληλα και κάτι άλλο.
Τέλος, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα το όνειρό του να χορέψει να το πραγματοποιήσει μόνος του στο… δωμάτιό του. Με όλα αυτά - προς Θεού - δε θέλω να αποθαρρύνω τους νέους που θέλουν να ασχοληθούν με το Χορό, θεωρώ όμως πως πρέπει να είναι προϊδεασμένοι και προετοιμασμένοι για να μην απογοητευτούν αργότερα.
Αξίζει τον κόπο να ασχοληθεί κανείς με το Χορό. Σε όλα τα επίπεδα - είτε μιλάμε για το τετράχρονο παιδάκι που το πάνε οι γονείς του στο χορευτικό όμιλο για απασχόληση, είτε για κάποιον που ξεδίνει με ένα ζεϊμπέκικο, είτε για τον γκραν σολίστ - ο Χορός λυτρώνει την ψυχή μας.»