Η Χριστίνα Κονίδου - Μιχαηλίδου ζωγραφίζει, φτιάχνει κοσμήματα, ενώ έχει ασχοληθεί στο παρελθόν και με τον πηλό. Είναι με μία λέξη καλλιτέχνης, άνθρωπος που αγαπά να εκφράζεται δημιουργώντας. Ο πατέρας τής κ. Κονίδου, την περίοδο 1963 - 1965, ήταν διευθυντής της νομαρχίας Λέσβου. Έτσι, γνώρισε καλά τη Μυτιλήνη και την αγάπησε. Αυτήν της την αγάπη θα δούμε και στα έργα της, που εκθέτει στο Δημοτικό Θέατρο αυτές τις μέρες. Έργα επηρεασμένα από τη Μυτιλήνη που θυμάται.
Η κ. Κονίδου άρχισε μαθήματα Ζωγραφικής από πολύ μικρή, στο πλευρό της ζωγράφου Ντόρας Λιβανού. Τελειώνοντας το γυμνάσιο παρακολούθησε μαθήματα Ζωγραφικής στο εργαστήριο του Σαραφιανού. Έπειτα δίνει εξετάσεις στη Σχολή Βακαλό, από την οποία αποφοίτησε με άριστα. Από νωρίς επίσης συμμετέχει σε ομαδικές εκθέσεις, από τις οποίες αποσπά βραβεία και άλλες διακρίσεις. Επειδή πιστεύει ότι η μάθηση στις Καλές Τέχνες δε σταματά ποτέ, έχει παρακολουθήσει μαθήματα Κεραμικής, καθώς και μαθήματα Καλλιτεχνικού Κοσμήματος στη Χαλκίδα, όπου και ζει. Στο «Ε» μίλησε για την αγάπη της για τη Μυτιλήνη και φυσικά για την Έκθεσή της, που θα λειτουργεί μέχρι τις 21 Μαΐου στο Δημοτικό Θέατρο Μυτιλήνης.

Κυρία Κονίδου, πείτε μας, τι θα δούμε στην Έκθεσή σας, που χθες εγκαινιάστηκε στο Δημοτικό Θέατρο Μυτιλήνης;
«Πριν από πολλά χρόνια, όταν ο πατέρας μου ήταν εδώ διευθυντής της νομαρχίας, είχαμε γυρίσει όλη τη Μυτιλήνη, είχα γνωρίσει κάθε σοκάκι της. Είχα εντυπωσιαστεί τότε από τα όμορφα σπίτια, αλλά καθώς ήμουν μικρή δεν μπορούσα ακόμα να εκφραστώ καλλιτεχνικά, αν και είχα ήδη ξεκινήσει να ζωγραφίζω και να παρακολουθώ μαθήματα Ζωγραφικής. Στην έκθεση λοιπόν θα δείτε ζωγραφικά έργα με θέμα τη Μυτιλήνη.
Όσον αφορά το κόσμημα, χωρίζεται σε τρεις ενότητες. Είναι οι πτυχώσεις, ένα άλλο κομμάτι είναι τα καρνάγια, οι φόρμες τους. Εμένα βέβαια δε με ενδιέφεραν ιδιαίτερα τα καράβια. Αυτό που με εντυπωσίασε ήταν η σκουριά κι έτσι έχω ενσωματώσει τη σκουριά μέσα στο ασήμι. Και η τρίτη ενότητα αφορά τα σφυρήλατα κοσμήματα, που γίνονται με το σφυρί στο αμόνι. Όλα βεβαίως γίνονται με το σφυρί στο αμόνι, υπάρχουν όμως κάποια άλλα τα οποία έχουν μια ιδιαίτερη σφυρηλάτηση.»

Αλήθεια, πόσο έχει αλλάξει η Μυτιλήνη από τα χρόνια εκείνα που ζήσατε εδώ; Τι «χρώμα» θα είχαν σήμερα οι πίνακές σας, αν ζωγραφίζατε ξανά με θέμα τη Μυτιλήνη;
«Η αγορά της Μυτιλήνης δεν έχει αλλάξει. Υπάρχουν πολλά κομμάτια που τα θυμάμαι από τότε, αλλά ορισμένα σπίτια έχουν εξαφανιστεί, τα ψάχνω. Στο Μακρύ Γιαλό, για παράδειγμα, έχουν μείνει πολύ λίγα νεοκλασσικά σπίτια. Το κατανοώ σε ένα βαθμό κάτι τέτοιο, γιατί η συντήρησή τους είναι πολυδάπανη. Η αγορά της Μυτιλήνης ωστόσο παραμένει όμορφη. Δε θα πω ότι με δυσαρεστεί η σημερινή εικόνα της, γιατί οι όποιες παρεμβάσεις ήταν αναμενόμενες, τις έχω συναντήσει σε όποια πόλη κι αν έχω πάει. Αν ζωγράφιζα ξανά με θέμα τη Μυτιλήνη, θα έφτιαχνα μπαλκόνια και τα καμπαναριά της που τόσο μ’ αρέσουν.»

Επισκέπτεστε τη Μυτιλήνη όποτε σας δίνεται η ευκαιρία κι απ’ όσο γνωρίζω έχετε εκθέσει ξανά έργα σας εδώ, πριν αρκετά χρόνια. Αυτή η Έκθεση είναι η δεύτερη. Τι είναι αυτό που σας έκανε να ζωγραφίσετε στοιχεία της Μυτιλήνης κι έπειτα να τα εκθέσετε εδώ;
«Την αγαπώ τη Μυτιλήνη, μ’ αρέσει. Έχω περάσει πολύ όμορφα εδώ. Μπορεί να έμεινα για μικρό χρονικό διάστημα, αλλά ήταν σα να έζησα χρόνια στο νησί. Έκανα και μια πολύ καλή φιλενάδα… Θέλω να βρίσκω αφορμές να επισκέπτομαι το νησί πιο συχνά.»

Ας επιστρέψουμε στην τέχνη. Πότε διαπιστώσατε την αγάπη σας για τη ζωγραφική;
«Με τη ζωγραφική ασχολούμαι από πολύ μικρή, από το δημοτικό. Και για καλή μου τύχη έκανα μαθήματα Ζωγραφικής σε μία κυρία στο Βόλο, που ήταν απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών, με την προϋπόθεση βέβαια ότι αυτό το μεράκι θα μου φύγει. Τελικά δεν έφυγε. Βλέπετε, ο πατέρας μου δεν ήθελε να ασχοληθώ με τη ζωγραφική. Ήθελε να γίνω δικηγόρος, γιατί ήταν κι εκείνος. Αλλά ήταν πέρα από τις δυνάμεις μου, όχι γιατί ήμουν κακή μαθήτρια, αλλά γιατί αγαπούσα τις τέχνες. Πιστεύω πως όταν κάποιος κάνει αυτό που αγαπάει, πάει μπροστά. Παίζουν ρόλο και οι συνθήκες βέβαια, σίγουρα όμως κάνεις βήματα. Όπως και να έχει, δε με ενδιέφερε τίποτα άλλο πέρα από τη ζωγραφική. Ξέρεις, θεωρούσα πως αν τα χέρια μου δεν έφτιαχναν κάτι, ήταν άχρηστα.»

Είναι η ανησυχία του καλλιτέχνη αυτή, σωστά;
«Τα χέρια είναι η πρώτη επαφή που έχει ο άνθρωπος με τη μάνα, η αγκαλιά, για να θηλάσεις το παιδί σου το παίρνεις στα χέρια σου. Έπειτα, με τα χέρια σου κάνεις τα πάντα. Υλοποιείς, μιλάς, αγαπάς, χαϊδεύεις, χτυπάς, σκοτώνεις, όλα γίνονται με τα χέρια.»

Στην Έκθεσή σας θα δούμε και κοσμήματα, όπως είπαμε νωρίτερα. Η ενασχόλησή σας με το κόσμημα πώς προέκυψε;
«Όταν παντρεύτηκα πήγα στη Χαλκίδα. Μετά από κάποια χρόνια, πήγα στο Εργαστήρι Τέχνης σα συνεργάτης. Το Εργαστήρι Τέχνης Χαλκίδος είναι πολιτιστικό κέντρο, το οποίο διευθύνει η κ. Μυτταρά. Το είχε κάνει μαζί με το σύζυγό της και υπάγεται στο υπουργείο Πολιτισμού. Εκεί μου προέκυψε το κόσμημα. Όταν λέμε κόσμημα όμως, δεν εννοούμε την τέχνη της χρυσοχοΐας, αλλά να σχεδιάζει κανείς αυτό που νιώθει μέσα του. Το κόσμημα πάντα το αγαπούσα, ίσως εξ αιτίας των συνθηκών που μεγάλωσα. Νωρίτερα, έφτιαχνα κοσμήματα συναρμολογώντας υλικά, αλλά κάτι τέτοιο δε με γέμιζε.»

Τι είναι αυτό που σας εμπνέει να σχεδιάσετε ένα κόσμημα;
«Διάφορα και κυρίως παράξενα πράγματα. Είπα πριν για την επιρροή μου από το καρνάγιο. Το πώς είναι στο εσωτερικό του ένα κοχύλι μπορεί επίσης να με εμπνεύσει. Γενικότερα, οι φόρμες είναι αυτές που με ελκύουν όταν σχεδιάζω κόσμημα.»

Με την κεραμική πώς και ασχοληθήκατε;
«Ήθελα να μάθω την τέχνη. Μου άρεσε ο πηλός σαν υλικό, αλλά περισσότερη ήταν η περιέργειά μου. Ό,τι μαθαίνει κανείς καλό είναι. Αυτό που δε με κράτησε να ασχοληθώ περισσότερο με την κεραμική ήταν η βιασύνη μου. Υπό ποία έννοια; Έχω διαπιστώσει πως όταν φτιάχνω κάτι, θέλω να τελειώνω γρήγορα. Ο πηλός όμως απαιτεί πολύ χρονοβόρες διαδικασίες. Είναι πολύ ωραία τέχνη και βγάζουν αριστουργήματα, αλλά τελικά δε μου ταίριαζε.»

Έχοντας καταπιαστεί με τόσα διαφορετικά είδη τέχνης, θα μπορούσατε να πείτε ότι καθένα από αυτά συντελεί στο να εκφραστεί κανείς διαφορετικά;
«Κάθε μορφή τέχνης έχει τις χάρες της, αλλά αν θες να εκφραστείς καλλιτεχνικά μπορείς να το κάνεις και μ’ ένα καλαμάκι. Δεν ξεχωρίζω τη ζωγραφική από το κόσμημα, αγαπώ και τα δύο το ίδιο. Δεν ξέρω αν αργότερα αλλάξει αυτό, αλλά για την ώρα μού αρέσει το ίδιο να εκφράζομαι και με τους δύο αυτούς τρόπους. Γιατί οι εναλλαγές δε σου επιτρέπουν να βαρεθείς, σε κρατούν σε εγρήγορση.»

Τέλος, κ. Κονίδου, ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να περάσετε στον κόσμο;
«Οι άνθρωποι να αγαπούν το ωραίο. Να μη γίνονται κακόγουστα πράγματα. Οι παλιοί είχαν μεράκι. Έφτιαχναν ένα μπαλκόνι για παράδειγμα, κι αυτό είχε προσωπικότητα. Πρέπει βεβαίως να πηγαίνουμε μπροστά, να κάνουμε ενδεχομένως πιο απλές φόρμες, αλλά λέω “όχι” στα χοντροκομμένα αντικείμενα. Ακόμα κι ένα κομμάτι γυαλί ή μια πέτρα μπορεί να γίνει αριστούργημα. Τα φυσικά υλικά, με τη ζωντάνια τους εκπέμπουν ομορφιά. Δεν μπορώ καθόλου το πλαστικό.»