Κύριε Διευθυντά,

Διαβάζοντας στην έγκριτη εφημερίδα σας (φύλλο της 27.2.2010) το αίτημα του Συλλόγου Καπιωτών για τον εμπλουτισμό της βιβλιοθήκης τους, δράττομαι της ευκαιρίας να σας αναφέρω (με αρκετή πίκρα είναι η αλήθεια) τη σχετική εμπειρία μου για το θέμα αυτό.
Έχοντας, μετά τη συνταξιοδότησή μου, αποφασίσει να εγκαταλείψω την Αθήνα και να εγκατασταθώ στη Λέσβο (παρ’ όλο που καμμιά σχέση καταγωγής ή συμφερόντων δεν είχα με το όμορφο νησί), σκέφτηκα να δωρίσω την επί σειρά ετών με αγάπη, μόχθο και χρήμα βιβλιοθήκη που είχα αποκτήσει (άνω των 1.500 τόμων) σε κάποιον φορέα που θα ενδιαφερόταν, πιστεύοντας πως η γνώση δεν αποτελεί μονοπώλιο για τα ράφια του σπιτιού μου. Ένας αντιδήμαρχος του Μανταμάδου (το όνομά του στη διάθεση σας) μου πρότεινε να κάνω τη δωρεά στην Κάπη, διαβεβαιώνοντάς με ότι σε έναν ή δύο μήνες το πολύ θα λειτουργούσε βιβλιοθήκη στο Πολιτιστικό Κέντρο. Δέχτηκα, και τα βιβλία παρελήφθησαν από κάποιο συγγενή τού άνω (με ημιφορτηγό βέβαια, λόγω όγκου και βάρους) το μήνα Ιούλιο του 2008. Έκτοτε... ουδέν νεώτερον. Πέρασε κιόλας ενάμιση χρόνος και μόλις προχτές πληροφορήθηκα την ύπαρξη της εν λόγω βιβλιοθήκης στην Κάπη, από την εφημερίδα σας. Ευχαριστίες δεν περίμενα βέβαια για τη δωρεά μου, γιατί στην πράξη μου ωθήθηκα από προσωπική μου επιθυμία. Οι εν λόγω αρμόδιοι, όμως, δε θα μπορούσαν τόσο καιρό να μου έχουν στείλει έστω και μια προσωρινή απόδειξη παραλαβής, που να βεβαιώνει ότι τα βιβλία μου βρίσκονται στη θέση τους και πως η προσφορά μου έπιασε τόπο;
Επειδή όμως το κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις, σας αναφέρω επίσης ότι πριν από μερικούς μήνες έκανα μία ακόμα αυτοτελή δωρεά (πολύ λιγότερων τόμων) στη Βιβλιοθήκη Μυτιλήνης. Δεν πέρασε μια εβδομάδα, και έλαβα ευχαριστήρια επιστολή της Βιβλιοθήκης, με πλήρη καταγραφή των βιβλίων που δώρισα. Έτσι νομίζω πως πρέπει να γίνεται, για να μη δημιουργούνται προβλήματα αξιοπιστίας και να αποτραπεί κάθε καχυποψία σε όσους αποφασίζουν να προβούν σε κάποια αφιλοκερδή ενέργεια.

Ευχαριστώ για την προσοχή σας,
ΕΥΔΟΞΙΑ ΑΝΥΠΑΡΟΠΟΥΛΟΥ
σ. δικηγόρος Αθηνών