Την είδαμε πριν από λίγο καιρό να ερμηνεύει ένα σκληρό ρόλο, στην παράσταση του Δημήτρη Δεμερτζή «Ένα δάκρυ για τη Ζωή». Με καταγωγή από την Αθήνα, ζει εδώ και δυόμισι χρόνια στη Μυτιλήνη και έχει ήδη εμπλακεί στα θεατρικά δρώμενα του τόπου, τόσο ερμηνευτικά, όσο και σκηνοθετικά, συνυπογράφοντας με τον Παναγιώτη Μανωλάκα την παράσταση «Τα Κόκκινα Φανάρια», που παίζεται και αυτό το Σαββατοκύριακο στο Δημοτικό Θέατρο. Η 30χρονη Φάνια Βαλάση μάς μιλάει σήμερα για την ενασχόλησή της με την τέχνη του θεάτρου και την ένταξή της στο Θεατρικό Εργαστήρι Μυτιλήνης, αλλά και για την πρώτη της αυτή σκηνοθετική απόπειρα.


Φάνια, τι ήταν αυτό που σε τράβηξε στο θέατρο;
«Το θέατρο το αγαπούσα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Δεν ξέρω τι ακριβώς με τράβηξε σ’ αυτό. Μάλλον η μαγεία του φανταστικού και της μεταμόρφωσης. Όλα μου τα καλοκαίρια, από μωρό μέχρι και το λύκειο, τα περνούσα στο εξοχικό μας στη βόρεια Εύβοια. Εκεί μάζευα τα παιδιά του χωριού και ανεβάζαμε παραστάσεις στην αυλή του σπιτιού μου, όπου ερχόντουσαν όλοι οι συγγενείς και γνωστοί μας να τις δουν.»

Έχεις παρακολουθήσει σχετικά μαθήματα, σχολές κ.λπ.;
«Όταν τελείωσα το γυμνάσιο, ξεκίνησα ιδιαίτερα μαθήματα υποκριτικής με την ηθοποιό και σκηνοθέτιδα Μάνια Παπαδημητρίου. Τελειώνοντας το λύκειο, έδωσα εξετάσεις στο Υπουργείο Πολιτισμού και πέρασα με την πρώτη ευτυχώς. Φοίτησα στην Ανωτέρα Δραματική Σχολή “Τζένη Καρέζη”, απ’ όπου αποφοίτησα το 2002, και από τότε έκανα κατά καιρούς διάφορα σεμινάρια αυτοσχεδιασμού, performance και θεατρικού παιχνιδιού. Ασχολήθηκα επαγγελματικά με το θέατρο από το 2004 έως και το 2009, ενώ παράλληλα έκανα κάποιες δουλειές στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο.»

Στο Θεατρικό Εργαστήρι Δήμου Λέσβου πότε μπήκες και με ποια αφορμή;
«Στο Θεατρικό Εργαστήρι μπήκα πέρσι την άνοιξη, με αφορμή το έργο του φίλου μου Δημήτρη Δεμερτζή “Ένα δάκρυ για τη Ζωή”, όπου έκανα το ρόλο της Ζωής.»

Τι είναι αυτό που σου αρέσει στην ομάδα και ποια παράσταση από αυτές που συμμετείχες σου έμεινε περισσότερο;
«Μου αρέσει το ευχάριστο και παρεΐστικο κλίμα που υπάρχει, καθώς και η αγάπη και η αφοσίωση όλων των παιδιών για το θέατρο. Και οι δύο παραστάσεις που έχω συμμετάσχει (“Ένα δάκρυ για τη Ζωή” και “Κόκκινα Φανάρια”), είναι δύο τελείως διαφορετικές παραστάσεις, τις οποίες αγάπησα και στις οποίες αφοσιώθηκα απόλυτα.»

Για τα «Κόκκινα Φανάρια»

Η παράσταση «Τα Κόκκινα Φανάρια», είναι η πρώτη σου σκηνοθετική απόπειρα. Ήταν κάτι που σε δυσκόλεψε;
«Είναι η πρώτη μου σκηνοθετική απόπειρα όσον αφορά στους ενήλικες. Για τρία χρόνια δούλευα στο Παιδικό Θεατρικό Εργαστήρι του Δήμου Αμαρουσίου και ανέβαζα παραστάσεις με παιδιά. Τα “Κόκκινα Φανάρια” είναι ένα δύσκολο και απαιτητικό έργο. Στο άκουσμά τους, όλοι αναπόφευκτα φέρνουν στο μυαλό τους το κινηματογραφικό έργο, με τα μεγαθήρια της υποκριτικής που το απαρτίζουν. Ήταν μια πρόκληση για μένα να σκηνοθετήσω ένα τέτοιο έργο. Πάντα, όμως, μου άρεσαν τα ρίσκα και οι προκλήσεις, κι έτσι δέχτηκα. Από το Νοέμβριο που ξεκινήσαμε τις πρόβες και ως τώρα που ανέβηκε η παράσταση, η διαδρομή ήταν πολύ δημιουργική, ευχάριστη και γοητευτική. Με ελάχιστες στιγμές έντασης, που είναι λογικό να υπάρχουν σ’ έναν τόσο μεγάλο θίασο, και πολλές στιγμές γέλιου και δημιουργίας. Άλλωστε, όλα τα παιδιά είναι τόσο ταλαντούχα και αγαπούν τόσο αυτό που κάνουν. Οι περισσότεροι, δε, ασχολούνται χρόνια με το ερασιτεχνικό θέατρο κι έχουν πια μεγάλη εμπειρία. Ευχαριστώ πολύ τον Παναγιώτη Μανωλάκα και το Στρατή Βλαστάρη, που μ’ εμπιστεύτηκαν και μου έδωσαν αυτή την ευκαιρία.»

Πώς ήταν η συνεργασία με τον Παναγιώτη Μανωλάκα;
«Η συνεργασία μου με τον Παναγιώτη ήταν εξαιρετική. Είναι ένας καταπληκτικός άνθρωπος. Είναι τόσο… ερωτευμένος, θα έλεγα, με το θέατρο και την ομάδα αυτή, που δίνει όλο του το “είναι” με αφοσίωση, ενθουσιασμό, υπομονή και επιμονή. Είναι ένα μάθημα για όλους εμάς τους νεώτερους.»

Ποια είναι τα δυσκολότερα σημεία της παράστασης;
«Η πρώτη σκηνή, που γιορτάζουν τα γενέθλια του Μιχαήλου. Πρέπει να συντονιστούν ταυτόχρονα πάνω στη σκηνή 10 άτομα. Γι’ αυτό και τη στήσαμε τελευταία.»

Είσαι ευχαριστημένη από το αποτέλεσμα και από την προσέλευση του κόσμου;
«Είμαι απόλυτα ευχαριστημένη από το αποτέλεσμα της παράστασης. Τα παιδιά έδωσαν και δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό. Κατά τη γνώμη μου, είναι ένας ερασιτεχνικός θίασος που δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει έναν επαγγελματικό. Μέσα από την καρδιά μου, ευχαριστώ πολύ όλη αυτή την παρέα - γιατί παρέα είμαστε πια -, που μ’ αγκάλιασαν και με δέχτηκαν κοντά τους. Η προσέλευση του κόσμου ήταν πολύ μεγάλη το πρώτο τριήμερο και το ίδιο εύχομαι και γι’ αυτό.»

Υποκριτική και σκηνοθεσία

Τι σημαίνει για σένα το θέατρο;
«Για μένα το θέατρο είναι ένας υπέροχος, φανταστικός, μαγικός κόσμος, που θέλω συνέχεια να τρυπώνω μέσα του και να ανακαλύπτω όλες τις πτυχές του.»

Τι άλλες δραστηριότητες έχεις εδώ στη Μυτιλήνη;
«Τις ώρες που δεν ήμουν στο θέατρο, ως τώρα τουλάχιστον, δούλευα. Δουλεύω στο γυμναστήριο “Oxygen fitness”, στη Βαρειά. Εκεί, είμαι κυρίως υπεύθυνη των παιδικών τμημάτων. Μια από τις δραστηριότητες που έχουν την επιλογή να κάνουν τα παιδιά είναι και το θεατρικό παιχνίδι, και έτσι συνεχίζω να ασχολούμαι μ’ αυτό που όπως προείπα έκανα και στην Αθήνα και αγαπώ πολύ. Γενικότερα η δουλειά μου είναι τόσο ευχάριστη, επικοινωνιακή και πολύπλευρη, που με γεμίζει απόλυτα.»

Έχεις κάποια σχέδια για το μέλλον; Θα ήθελες να ασχοληθείς περισσότερο με τη σκηνοθεσία ή προτιμάς την υποκριτική;
«Για το μέλλον συνήθως δεν κάνω σχέδια. Μια παροιμία λέει πως όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελά. Ονειρεύομαι, όμως, πολλά πράγματα που εύχομαι σιγά-σιγά να υλοποιήσω. Αυτό που υπάρχει αυτήν τη στιγμή, τουλάχιστον θεατρικά, είναι το musical του Αλέξανδρου Κατραμάδου και της Στέλλας Ταγαρούλια με τίτλο “Η Παρτίδα”, στο οποίο μού έχει ζητηθεί να παίξω την Ντάμα Σπαθί και στο οποίο θέλω να αφοσιωθώ, γιατί είναι ένα δύσκολο και πολύ απαιτητικό έργο. Δε θα μπορούσα να επιλέξω ανάμεσα στην υποκριτική και στη σκηνοθεσία. Νομίζω πως ό,τι έχει να κάνει με το θέατρο (και έχω τις γνώσεις, φυσικά, να το κάνω), θα το κάνω με μεγάλη χαρά.»