Αααχ αυτό το βάρβαρο τηλέφωνο.
Μόλις ρούφαγα το γλυκύ βραστό μου μπας και γλυκάνω τα όσα θωρώ, ακούω και πονώ κι εκπλήσσομαι κι άλλα τέτοια, χτύπησε.
Γλυκύτατη η φωνή, δε λέω, και τα μαντάτα καλά ακουγόντουσαν. Καλημέρισε, κάτι πασαλείμματα, και μετά,
- Είμαι από την Εθνική Τράπεζα, και σας διαλέξαμε.
- Για καλό; Ρώτησα απορημένος.
- Μα φυσικά! Έχουμε ένα δάνειο για σας! Προνομιακό!
- Ευχαριστώ, δεν θέλω.
- Μα κύριε Γιώργο, είναι ευκαιρία …
- Συγγνώμην κοπέλα μου αλλά τώρα έχω δουλειά δεν μπορώ να μιλήσω, είπα, κι έτριψα τα χέρια μου που θα την ξεφορτωνόμουνα.
- Τότε να σας πάρω το μεσημέρι.
- Πάρτε με σε δέκα μέρες γιατί φεύγω ταξίδι.
Και συνέχισα το καφεδάκι μου με την ανέμελη Λιλίκα από δίπλα, να με μουντζώνει.
- Γιατί είπες όχι, βρε ξάδερφε;
- Γιατί δεν θέλω δανεικά.
- Ωχούου! Άμα σου περισσεύουν πάρ’ τα και δώστα σε μένα.
- Δεν κατάλαβα. Γιατί δεν παίρνεις εσύ;
- Δεν μου δίνουν.
- Μπά;
- Έχω εννιά δάνεια και δεκαοχτώ πιστωτικές κάρτες. Με αυτές πληρώνω τα πάντα. Δε βάζω χέρι στη τσέπη μου. Και δε μου δίνουν άλλα, οι βρώμοι.
- Καλά λες. Οι βρώμοι!
Μου ‘ρθε στο μυαλό ο Περικλής, ξαναρώτησα.
- Και δε μου λες; Πληρώνεις τις δόσεις;
- Αχ, βρε ξάδερφε, πότε θα βάλεις νιονιό!; Μόνο τα κορόιδα πληρώνουν!
Και τότε, κατάλαβα γιατί δεν παίρνω δάνειο. Επειδή είμαι στ’ αλήθεια κορόιδο.
Πέρασε η ώρα, έφυγε η Λιλίκα, και ρίχτηκα στα χαρτιά μου σκεφτόμενος τον ωρυόμενο αρχισυντάκτη.
Σε λίγο, ντριιν.
- Εμπρός!
- Ο κύριος…
Παίξανε τα νεύρα μου κι έβγαλα μια ευγενικιά φωνακλούλα.
- Όχι δεν θέλω!
- Μα κύριε ακούστε με πρώτα, …
Και μου αράδιασε το ίδιο παραμύθι.
- Μα σας είπα να με πάρετε σε δέκα μέρες…
- Δεν είμαι η ίδια. Από την Εθνική σας παίρνω εγώ…
Και σας ρωτώ, φίλοι μου. Φταίει πάντα ο κλέφτης; Γιατί δεν το παίρνω το ρημάδι το δάνειο; Δέκα χιλιαρικάκια μου έταξε η κούκλα για δέκα χρόνια, που θα πλερώνω εκατό και κάτι το μήνα και θα έχω συμβουλάτορα τη τσαχπίνα Λιλίκα (χαρούμενη γιατί θα επιτελούσε Θεάρεστο έργο) να μου μάθει πώς μπορεί και κοιμάται κι ας μην πληρώνει.
- Γιατί να μην κοιμάμαι, ξάδερφε; Τι θα μου κάνουν κορίτσι πράμα; Δε βλέπεις; Μας τα χαρίζουνε τα παλιά.
Στο Χαρίλαο όμως το μεγαλοσυνταξιούχο, δεν δώσανε δάνειο γιατί είναι 72, κι όχι 71 χρονώ που είναι το όριο! Δηλαδή, όσοι πάνω από 71, έχουν ανά χείρας το διαβατήριο; Αίσχος, κύριοι επίδοξοι νεκροθάφτες.
Τώρα κι αν έχασα τον ύπνο μου. Μπας και πρέπει να το πάρω τούτη την περίοδο με την οικονομική κρίση κι ας έχουν να λαβαίνουν;
Για πες μου κι εσύ αδερφέ μου. Τι να κάνω;
Αμ ο Περικλής; Που θα μου κόψει την καλημέρα;
Κι ο Νεκτάριος που, ναι, καλό παιδί, και φίλος, αλλά τα συφέροντα της Τράπεζας κοιτά πρώτα; Μου το είπε καθαρά.
- Θα σε βάλω στη λίστα των χρεωφειλετών!
Και πώς μωρέ θα πορπατώ στη προκυμαία που θα ακούγω κουδούνια ξοπίσω μου;!
Γιατί, εγώ τα ακούω. Άλλοι δεν χαμπαρίζουν.
Έλληνες λέγονται κι αυτοί. Τρανοί και παρακατιανοί.