Δε σας βλέπω καλά εκεί στη Μυτιλήνη. Καθόλου καλά, μάλιστα. Δε θέλω να βλέπω ζωγραφισμένη απορία στα μάτια. Επαναλαμβάνω πως δε σας βλέπω καθόλου, μα καθόλου καλά. Και όποιος είδε την εκπομπή «Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα» του Κούλογλου στη ΝΕΤ, μπορεί εύκολα να καταλάβει τι εννοώ…
Σε μια χαρά νησί ζείτε. Όμορφο, καταπράσινο, ωραιότατες παραλίες. Με τη σαρδελίτσα σας, με το παραδοσιακό σας ουζάκι, με το ελαιόλαδό σας. Με εκείνο το περίεργο γλυκό, το στρογγυλό, το πασπαλισμένο με άχνη ζάχαρη, που μόλις το δαγκώσεις σου ‘ρχεται κάπως, αλλά όσο το κλώθεις στο στόμα, σου αφήνει μια υπέροχη γεύση και σε κάνει να θέλεις κι άλλο… δεν μπορώ να θυμηθώ την ονομασία του, δεν τολμώ να κάνω ένα τηλεφώνημα στις 2 η ώρα το βράδυ και ελπίζοντας πως έχετε καταλάβει σε ποιο γλυκό αναφέρομαι, συνεχίζω…
Με τα τουρκικά παράλια δίπλα σας, που όσο να ‘ναι εξιτάρει τη φαντασία του ταξιδιώτη και τον προκαλεί η ευχέρεια του να έχει το ένα πόδι στην Ελλάδα και το άλλο στη γείτονα χώρα, πρέπει να σας πω πως είστε… «λουκούμι»!!!
Μωρέ τον βλέπω τον Χρυσοχοΐδη να καρφώνει το πωλητήριο στο λιμάνι λίαν συντόμως!!! Και με τα λεγόμενα του «σοφού» Γερμαναρά, που μας βρήκε τη λύση για όλα μας τα προβλήματα, απορώ γιατί αργεί αυτή η σωτήρια κίνηση!!!
Για να σας καθησυχάσω, γιατί το άγνωστο πάντα προκαλεί άγχος και φόβο στον άνθρωπο, πρέπει να σας αναφέρω πως, σύμφωνα με το σκεπτικό του εν λόγω Γερμαναρά, μόλις τα πράγματα καλυτερέψουνε, θα σας αγοράσουμε πάλι…
Αφήστε που υπάρχει και η πιθανότητα να σας αγοράσει κάποιος άξιος, που θα σας δώσει κίνητρα, μπόνους παραγωγικότητας και θα ανοίξει μπροστά σας νέους ορίζοντες…
Τι άλλο θα ακούσουμε, Θεέ μου, στην κατάσταση που έχουμε βρεθεί;

Είναι φορές που για να κατανοήσεις κάτι ή για να δεις πού θα καταλήξει ή τις συνέπειες μιας κίνησης, πρέπει να απλοποιήσεις και να φέρεις στα μέτρα σου όλη την πορεία και την εξέλιξη αυτής της κίνησης. Στη μουσική, για παράδειγμα, αν έχεις να αντιμετωπίσεις ένα δύσκολο κομμάτι, το δουλεύεις πρώτα αρκετά στο μυαλό, μετά βρίσκεις τη βάση και έπειτα το παίζεις αργά ώστε να δώσεις χρόνο στο μυαλό να το κατακτήσει και να μπορέσει να προσθέσει μηχανικά όλες τις λεπτομέρειες που το στολίζουν.
Για να δούμε τι πρόκειται να γίνει με το ξεπούλημα για κάποιους της δημόσιας περιουσίας, εκμετάλλευση ή αξιοποίηση κατ’ άλλους, καλό θα ήταν να το φέρουμε στα μέτρα μας. Στο σπίτι μας.
Λόγω οικονομικών δυσχερειών, βγάζω στο σφυρί τέσσερις καρέκλες που μου κόστισαν 100 δραχμές, για να τις θυμόμαστε και αυτές κάπου-κάπου, το πλυντήριο και την κουζίνα που τα είχα αγοράσει, 200 και 400 δραχμές αντίστοιχα. Τώρα, επειδή δε μου «κόβει», παίρνω μαζί μου ένα βοηθό (σύμβουλο), για να με βοηθήσει στην πώληση.
Το χρέος μου το γνωρίζουν όλοι και ανέρχεται στο ποσό των 430 δραχμών, συν το τι θα με χρεώσει ο βοηθός μου…
1ον: Θα πιάσουν τα κακοσυντηρημένα αυτά αντικείμενα (δεν είμαι δα και ο καλύτερος νοικοκύρης), το ποσό που χρειάζομαι;
2ον: Θα δεχθούν οι αγοραστές να τα πληρώσουν, να τα χρησιμοποιούν, αλλά να ανήκουν σε μένα;
3ον: Θα τα χρειαστώ πάλι κάποια στιγμή;
4ον: Τι τιμή θα έχουν όταν θα θελήσω να τα ανακτήσω και θα έχω ποτέ την οικονομική άνεση γι’ αυτό;
5ον και σημαντικότερο: Πώς το λένε μωρέ, αυτό το γλυκό…
Προσθέστε τα δικά σας ερωτήματα, η λίστα είναι μεγάλη…