Οι επιπτώσεις των όσων ζούμε σήμερα θυμίζουν σκηνικό πολέμου. Καταστρέφεται το κοινωνικό κράτος, παραβιάζεται το Σύνταγμα της χώρας στο όνομα των «εκτάκτων αναγκών», αμφισβητούνται και περικόπτονται δικαιώματα και ελευθερίες και η χώρα κυβερνάται από την τρόικα, με τη δική μας «κυβέρνηση» των προθύμων να χορεύει στο ρυθμό που της επιβάλλει το Δ.Ν.Τ. και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν υπάρχει άνθρωπος που θα μπορούσε να διανοηθεί πριν ένα χρόνο ότι η ελληνική γη θα έβγαινε στο σφυρί για ένα κομμάτι ψωμί και ότι θα γινόταν εκποίηση των «παγίων» του κράτους (έδαφος και υπέδαφος) με διαδικασίες fast track, δηλαδή με διαδικασίες εξωθεσμικές και αδιαφανείς.
Τέτοιο κλίμα ευνοεί τη συγκρότηση κερδοσκόπων και συμμοριών που περιτριγυρίζουν την κυβερνητική εξουσία εμφανιζόμενοι σα φίλοι του πρωθυπουργού και αφιλοκερδείς μεσάζοντες. Τέτοια περίπτωση είναι ο Ισπανός αρχιτέκτονας Χοσέ Αθεμπίγιο, που μας τον παρουσίασε ο Παμπούκης σα «φίλο» του πρωθυπουργού μας και «αμισθί» σύμβουλο για την επένδυση - στην ουσία ξεπούλημα - του Ελληνικού στους Καταριανούς. Μετά τους «φίλους» οικονομολόγους που προφήτευαν την ελληνική χρεωκοπία, τώρα μας προέκυψαν και «φίλοι» αρχιτέκτονες-μεσάζοντες που προσελκύουν τη διεθνή κερδοσκοπία. Τελικά οι Καταριανοί βρέθηκαν μπροστά σε μια ισπανική συμμετοχική σε επενδυτικά σχέδια εταιρεία, την BSUS (Barcelona Strategic Urban Systems) και η «δουλειά» πάει να χαλάσει.

Ο φίλος του πρωθυπουργού μας και «αμισθί» σύμβουλος Αθεμπίγιο αποδείχθηκε πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της παραπάνω ισπανικής εταιρείας, παρά τις προσπάθειες του Παμπούκη να τον παρουσιάσει σαν υπάλληλο μιας κάποιας εταιρείας. Τελικά μάς προέκυψε αρκετά αναβαθμισμένος υπάλληλος, με μία δυναμική εταιρεία στην πλάτη. Είναι η δεύτερη φορά που σε μια μεγάλη «επένδυση» (είναι πολλά τα λεφτά Άρη, που έλεγε και ο συχωρεμένος Καλογήρου) βρίσκονται φίλοι, συγγενείς, κουμπάροι από τα άδυτα της εξουσίας του Μαξίμου, σαν ενδιαφερόμενοι αφιλοκερδείς μεσάζοντες. Στην περίπτωση του φιάσκου της επένδυσης του Αστακού (ενδιαφερόμενοι επενδυτές, καθόλου τυχαία βέβαια, ήταν πάλι Καταριανοί) βρέθηκε σαν τέτοιος να τη διαπραγματεύεται ο αδελφός του πρωθυπουργού μας Νίκος και τώρα στο Ελληνικό ο φίλος του πρωθυπουργού μας Αθεμπίγιο. Πουλάνε την περιουσία του ελληνικού λαού σα να είναι δική τους ιδιοκτησία. Σα να είναι τσιφλίκια τους. Ο Αστακός τα Παπανδρέικα και το Ελληνικό τα Παμπουκέικα. Λες και πρόκειται για πωλήσεις μεταξύ οικογενειών. Και καλά, το κράτος τού Κατάρ είναι κράτος-οικογένεια, οικογενειακό εμιράτο είναι, το δικό μας τι είναι; Κράτος-κελεμπία; Ακούγεται ότι και οι δύο «δουλειές» χάλασαν από την αντίδραση του Βερολίνου. Αν και φαίνεται ότι ο πρωθυπουργός μας συνεννοείται ευκολότερα με τον αμερικανικό παράγοντα, ο οποίος φυσικά συνεργάζεται με αραβικά κεφάλαια, η Γερμανία σαν ηγεμονεύουσα δύναμη στην Ε.Ε. θέλει να εγγράψει πρώτη τους τίτλους της υποθήκης πάνω στην ελληνική περιουσία. Άλλωστε, αυτή κρατάει την κάνουλα του Μηχανισμού Στήριξης. Αυτό φάνηκε με την επιχειρηθείσα αμαρτωλή επένδυση του Κατάρ στον Αστακό, αυτό αποδεικνύεται και με τα εμπόδια που δημιουργούνται σχετικά με την μετατροπή του Ελληνικού σε αραβικό καζίνο και διεθνές κέντρο ξεπλύματος χρήματος.

Να υπενθυμίσω ότι ο Αστακός δεν ήταν μόνο επενδυτικό φιάσκο, αλλά και περιβαλλοντικό. Μια επένδυση επικίνδυνη για το περιβάλλον εμφανίστηκε ως «πράσινη» επένδυση. Δεν είναι τυχαίο ότι πουθενά στην Ευρώπη δεν υπάρχει παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από το επικίνδυνο LPG και εδώ παρουσιάστηκε από την κυβέρνησή μας σαν «πράσινη» επένδυση. Είναι οι γνωστές «πράσινες» φανφάρες του Γ. Παπανδρέου, που εκστομίζονται από ανθρώπους άσχετους με την περιβαλλοντική πολιτική. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που θήτευσαν σε θώκους δημάρχων, νομαρχών, βουλευτών, υπουργών και πρωθυπουργών και κατάντησαν τις πόλεις μας να έχουν το λιγότερο πράσινο στην Ευρώπη, τη χειρότερη ατμοσφαιρική ρύπανση, το μεγαλύτερο κυκλοφοριακό κομφούζιο, την πιο άναρχη δόμηση και τώρα εμφανίζονται σαν «πράσινοι» σωτήρες. Με άλλα λόγια, για να επανέλθουμε στο θέμα μας, η Γερμανία δε θέλει η ελληνική δημόσια περιουσία να κατευθυνθεί αλλού. Η χρεωκοπία μας, όπως φαίνεται, οδηγεί σε συγκρούσεις μεγάλων συμφερόντων. Όποιος πάρει το πάνω χέρι στους στρατηγικούς τομείς της ελληνικής οικονομίας (μην ξεχνάμε και το ζήτημα των ΑΟΖ), διασφαλίζει πολιτική επιρροή και μακροχρόνια κέρδη. Δεν είναι τυχαία η έλευση του Δ.Ν.Τ. στην Ελλάδα, άλλωστε ο ίδιος ο πρωθυπουργός μας το έφερε, που με το πρόσχημα της διαχείρισης της κρίσης έχει στόχο γεωπολιτικές επιδιώξεις.

e-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
blog: www.vaspik.blogspot.com