Δεν ήταν και τόσο δύσκολο να το δουν: κατέβηκε από τον ουρανό, την ώρα περίπου του εσπερινού δίχως να έχει προηγηθεί ούτε ένας κακός οιωνός. Ήταν εκεί, το έβλεπαν όλοι, κανείς δεν είπε «Είστε σχιζοφρενείς, εγώ δε βλέπω τίποτα». Δεν ήταν λοιπόν δύσκολο να το δουν, αλλά ήταν πολύ δύσκολο να συμφωνήσουν τι ακριβώς ήταν. Αυτοί που θεώρησαν τον εαυτό τους πιο ικανό ή αρμόδιο να λύσει το αίνιγμα, σταματούσαν τον κόσμο και τον ρωτούσαν, «Εσύ δηλαδή τι βλέπεις εκεί;». Άλλοι έβλεπαν το Χέρι του Θεού, άλλοι την Τιμωρία του, άλλοι την απόδειξη ύπαρξης εξωγήινης ζωής, άλλοι έψαχναν την κρυμμένη κάμερα. Αυτοί που έκαναν τις ερωτήσεις θύμωναν. «Δε θέλουμε να μας πείτε την εξήγηση αυτού που βλέπετε, θέλουμε απλά να μας περιγράψετε τι είναι αυτό που βλέπετε. Δουλεύουμε στατιστικώς, είναι επιστημονική επιταγή». Τελικά όλοι έλεγαν (μέσες άκρες), χωρίς να δίνουν πολλή σημασία στα ίδια τους τα λόγια, «Βλέπω μια πετονιά χοντρή σα σκοινί που κατεβαίνει από τον ουρανό. Στην άκρη της υπάρχει ένα αγκίστρι μεγάλο σαν άγκυρα και πάνω στο αγκίστρι υπάρχει σα δόλωμα μια θεόρατη μαύρη και δερμάτινη βαλίτσα. Τώρα θα πάρω κάτι;» «Τι εννοείτε;» «Κάτι είπατε προηγουμένως για επιταγή.» «Φοβάμαι πως δεν καταλάβατε.» «Φοβάμαι πως έχετε δίκιο.»
Κατ’ αρχάς χρησιμοποίησαν τη Θεολογία, μα δε συμφωνούσαν ως προς ποιο Θεό να προσεγγίσουν το θέμα, καθώς στη Γη υπάρχουν Πολλοί Θεοί. Έπειτα τη Φιλοσοφία, μα σε δημοψήφισμα που έγινε κρίθηκε πως η Φιλοσοφία δεν μπορεί να θεωρηθεί επιστήμη και έτσι δεν είναι ικανή να περιγράψει ένα τέτοιο, κατά τα φαινόμενα, φυσικό φαινόμενο. Έτσι διακριτικά άφησαν τη Φιλοσοφία και χρησιμοποίησαν τη μέθοδο των τριών, την ευκλείδεια γεωμετρία, το ξυράφι του Όκαμ, τη reductio ad absurdum, την principia mathematica και γενικά όλες τις μεθόδους που ήταν στη μόδα παλιότερα γιατί ήθελαν να ξεκινήσουν από την αρχή της επιστήμης. Μα δεν έβγαινε πουθενά, καθώς σε κανένα από αυτά τα συστήματα δεν προβλεπόταν μια αγνώστου προελεύσεως πετονιά πάνω από το φουρνάρικο του Μανώλη (το Μανώλη, που ο κακόμοιρος δεν έκανε ποτέ κανένα κακό στη ζωή του εκτός από κάκιστες κουλούρες, τώρα τον έβλεπαν λοξά· γιατί δηλαδή να σταματήσει η πετονιά πάνω από το φουρνάρικό του και όχι κάπου αλλού; Ο Μανώλης τούς εξηγούσε πως το ίδιο θα έλεγαν για όποιο μέρος είχε από πάνω του την πετονιά, μα δεν του έδιναν σημασία). Τότε χρησιμοποίησαν την κβαντομηχανική, τη νανοτεχνολογία, τη θεωρία της εξέλιξης, της αυτοοργανούμενης κρισιμότητας, της ανάδυσης, του χάους, των χορδών, των παράλληλων συμπάντων κ.τ.λ.. Έστειλαν και ένα διαστημόπλοιο με αποστολή να ερευνήσει από τροχιάς ποιος τη βαστάει ή από πού έρχεται η πετονιά. Η αποστολή απέτυχε καθώς και το πιο βαθιά χωμένο στο διάστημα τηλεσκόπιο ανέφερε πως η άκρη της πετονιάς είναι άφαντη, η πετονιά πάει και πάει και χάνεται στο άπειρο.
Άπειρες τηλεοπτικές ώρες αφιερωμένες στην Πετονιά, που τώρα πια γραφόταν με κεφαλαίο «Π». Άπειρες αναλύσεις, και διενέξεις, και σεμινάρια, και δυο πόλεμοι στην Αφρική, ένας εμφύλιος στην Ευρώπη και Τρία Εκκλησιαστικά Σχίσματα παγκοσμίως για χάρη της Πετονιάς. Πολλοί έκαναν το διδακτορικό τους για την πετονιά, πολλοί παντρεύτηκαν από κάτω της, πολλοί την είχαν αφίσα στο δωμάτιό τους, επιφάνεια εργασίας στον υπολογιστή και φόντο στο κινητό τους, σχήμα για γαριδάκια τριών διαφορετικών εταιρειών μέχρι που καθιερώθηκε το Πετονιά©R από την Coca Cola, πολλοί δούλεψαν και πήραν σύνταξη από επαγγέλματα παρεμφερή με την Πετονιά.
Το ότι έγινε σύμβολο, είναι γνωστό. Μα συμβόλιζε πολλά διαφορετικά πράγματα, ανάλογα με τον κάθε τόπο αλλά και τον κάθε άνθρωπο. Έγινε παραμύθια, αστικοί θρύλοι, ποιήματα, μυθιστορήματα, τραγούδια. Αφορμή για γέλια και για κλάματα, για γεννήσεις και για θανάτους, το φουρνάρικό του ο Μανώλης το πούλησε έναντι αστρονομικού ποσού και έφυγε από τη χώρα. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς. Ευτυχώς υπάρχουν τα αρχεία και μέσα τους βρίσκονται όλες οι λεπτομέρειες για τα χρόνια που η Πετονιά ήταν στη Γη.
Κάποια μέρα, ένας κυβερνητικός πρότεινε κάτι που κανείς δεν είχε τολμήσει: «Τι έχει μέσα της αυτή η μαύρη, δερμάτινη βαλίτσα που προφανώς είναι το δόλωμα; Πρέπει να μάθουμε. Εκεί είναι το μυστήριο.»
Τη βαλίτσα βέβαια την είχαν ερευνήσει με ακτίνες Χ και βομβαρδισμό ιόντων και φωτογραφίες θερμότητας και χημειοθεραπείες και όλα όσα προσέφερε η τεχνολογία ώστε να μάθουμε τι είχε μέσα χωρίς να την αγγίξουμε καθόλου. Μα κανείς δε βρήκε τι είχε μέσα. Και κανείς δεν αναλάμβανε να την ανοίξει, κυρίως από φόβο. Τι πιο προφανές από το ότι ήταν επικίνδυνη; Μια βαλίτσα πάνω σε ένα αγκίστρι πάνω σε μια πετονιά από τον ουρανό!
Ο κυβερνητικός, αθάνατο το όνομά του, ήταν αποφασισμένος. Απήγαγε ένα μικρό αγόρι και το ανέθρεφε χρόνια στα κρυφά και στα απομονωμένα. Το ανέθρεφε σα φανατικό, πείθοντάς το με συστηματική πλύση εγκεφάλου πως ήταν προορισμένο να γίνει άντρας και να ανοίξει μια μέρα τη βαλίτσα. Ο κυβερνητικός έκανε υπομονή, το αγόρι έγινε άντρας και το μόνο που είχε στο νου του ήταν η βαλίτσα και το ότι αυτός έπρεπε να την ανοίξει και κανείς άλλος.
Μια νύχτα πήρε μια σκάλα και με τη βοήθεια το κυβερνητικού που είχε χρηματίσει τους φύλακες, πήγε κοντά στην Πετονιά. Σκαρφάλωσε, πήδηξε πάνω στη θεόρατη βαλίτσα., το πελώριο αγκίστρι ταλαντώθηκε ελαφρά. Και ξαφνικά η πετονιά τραβήχτηκε πάνω με απίστευτη ταχύτητα, όσο γρήγορα είχε έρθει τόσο γρήγορα είχε φύγει παίρνοντας μαζί της εκείνον τον άντρα, το φανατικό του κυβερνητικού.
Είναι πολλά χρόνια από τότε. Η Πετονιά δε θεωρείται πλέον σημαντική γιατί δεν είναι πια εδώ. Συμβαίνουν άλλωστε καθημερινά πολύ πιο παράξενα πράγματα. Εγώ θυμάμαι την Πετονιά γιατί Πετονιά λένε και την κόρη μου. Κάθε φορά που με ρωτάνε για το παράξενό της όνομα, τους λέω αυτήν την ιστορία.

*Ο Τυρίκος Εργάς Γιώργος είναι φιλόλογος με D.E.A. στη Συγκριτική Λογοτεχνία, υποψήφιος διδάκτορας Λαογραφίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.