Η οδός προς τη δημιουργία ευδαιμόνων κοινωνιών και ανθρώπων

Ανάπτυξη. Μια λέξη μαγνήτης. Μια λέξη που πάντα μού δημιουργεί ερέθισμα ενθουσιασμού, εσωτερική ικανοποίηση, αλλά και ευχαρίστηση δημιουργίας. Μια έννοια της καθημερινότητας, όμως με τόση Δύναμη, Ισχύ αλλά και Μεγαλείο. Μια λέξη που ευτύχησα να τη βιώσω και έτσι από επιλογή μου, όρισα να γίνω υπηρέτη της.

Κάποιοι με ρωτούν γιατί είμαι τόσο φανατικός στην προβολή, προώθηση, επιβολή ει δυνατόν, αυτού που φέρεται με τον όρο ΑΝΑΠΤΥΞΗ.

Σε προσωπική βάση το έχω βιώσει στο μέγιστο δυνατό. Το ότι από τα ακριτικά και άκρως υπανάπτυκτα Λάψαρνα της Άντισσας αγροτόπαιδο, έφθασα να πάρω την Παιδεία και Μόρφωση στο Πολυτεχνείο, το Μετσόβιο, και να ολοκληρώσω αυτά με τίτλο ακαδημαϊκού δασκάλου στη συνέχεια στη Αγγλία, μετά να υπάρξω διευθυντικό στέλεχος επί 20ετία σε ελβετική εταιρεία (τη SGS) και τέλος να φθάσω στο τέλος της καριέρας μου να καταλάβω κυβερνητική θέση (διευθύνων σύμβουλος στην πλέον νευραλγική εταιρεία του Δημοσίου, της Ελληνικής Βιομηχανίας Όπλων), μόνο στην ΑΝΑΠΤΥΞΗ το αποδίδω. Απόλαυσα του καρπούς της. Και μάλιστα πλέρια. Η ανάπτυξη, αν μη τι άλλο, μου έδωσε φωνή. Μου έδωσε παράστημα. Μου έδωσε παρρησία.

Εξηγούμαι. Αν οι προοδευτικοί και δημοκράτες (με κάθε έννοια) γονείς μου δεν είχαν την αναγκαία οικονομική επιφάνεια, τότε στη μακρινή και ιδιαίτερα μίζερη δεκαετία τού ’60 θα μπορούσα να τελειώσω το εξατάξιο γυμνάσιο στη Μυτιλήνη και μετά να κάνω τα φροντιστήρια που χρειαζόμουν στην Αθήνα; Αν δεν υπήρχε παράλληλα το Οικοτροφείο Αριστευόντων Μαθητών της Μητρόπολης Μυτιλήνης και δεν είχα ευτυχήσει να αποτελέσω τον 1 από τους πρώτους 16 οικοτρόφους του, ων μαθητής στο γυμνάσιο, θα είχα λάβει το οτιδήποτε θετικό κεφαλαιοποίησα στη ζωή απ’ αυτό; Στη συνέχεια, αν δεν υπήρχε η υποτροφία του Ιδρύματος Βοστάνη, θα μπορούσα να κάνω τις σπουδές μου στο Πολυτεχνείο κατά την ευκολία και άνεση που τις έκανα; Αν τότε, στην επίσης μακρινή πια δεκαετία τού ’70, το Ελληνικό Κράτος δεν μπορούσε να μου παράσχει τους οικονομικούς πόρους (υποτροφία) που μου παρέσχε, θα είχα τη δυνατότητα να κάνω τις σπουδές μου για το Διδακτορικό μου Δίπλωμα στην Αγγλία; Ασφαλώς ΟΧΙ. Όχι σ’ όλα αυτά. Και τονίζω και πάλι, αυτά όλα τα θετικά για μένα ήταν αποτέλεσμα της μαγικής για μένα λέξης ΑΝΑΠΤΥΞΗ.

Ανάπτυξη απλά σημαίνει πλούτος. Σημαίνει άνεση οικονομική. Σημαίνει ανεξαρτησία του ατόμου. Όλα αυτά κατά τον ίδιο τρόπο γενικεύονται και σε επίπεδο κοινωνίας και τέλος σε επίπεδο Κράτους. Κράτη με Ανάπτυξη προοδεύουν και οι κάτοικοί τους ευημερούν και ευδαιμονούν. Το αντίθετο, ατυχώς, το ζούμε τελευταία όλοι μας. Έτσι πάντα στη ζωή μου πασχίζω να δημιουργώ Πλούτο. Παθιάζομαι να επιδιώκω να δημιουργώ Πλούτο, είτε με έργα του Δημοσίου είτε με Ιδιωτικά. Θα αποφύγω να τα αναφέρω, το έχω εξάλλου κάνει στα κατά καιρούς άρθρα μου, τις κάθε λογής κοινωνικές παρεμβάσεις μου και τους πολυσχιδείς σχετικούς αγώνες μου.

Κατ’ αντιδιαστολή προς την ΑΝΑΠΤΥΞΗ, παραθέτω τις έννοιες: Υπανάπτυξη, Μιζέρια, Στασιμότητα, Φτώχεια. Αν η ζωή μου δε συνέπιπτε με την περίοδο της Προοπτικής, της Ελπίδας και της Προόδου που υπήρξε από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ως τα τέλη της δεκαετίας τού 2010, τότε η Υπανάπτυξη, η Μιζέρια, η Στασιμότητα και σε τελική ανάλυση η Φτώχεια θα έπαιζαν το ρόλο τους. Ή να είμαι σήμερα βουκόλος ή στην καλύτερη περίπτωση αγροτοκαλλιεργητής στα Λάψαρνα ή ακολουθώντας το συρμό των δεκαετιών, να έχω υπάρξει μετανάστης στα μακρινά τα ξένα, σε χώρες άγνωστες, σε μέρη αλλόγλωσσα και σε λαούς αλλόφυλους. Όχι ότι δεν υπολήπτομαι όλους εκείνους που είχαν την τύχη αυτή και που δεν ευτύχησαν να γευθούν αυτά που γεύθηκα ως εκ της Ανάπτυξης στη ζωή μου. Αντιθέτως, τους τιμώ όλους τους τίμιους αυτούς αγωνιστές της ζωής. Όμως θεωρώ ότι ως εκ της Ανάπτυξης απέκτησα, κατά τα προαναφερθέντα, όλα αυτά τα εχέγγυα του πέραν του εαυτού μου να μπορώ να προσφέρω και στους άλλους στον επιστημονικό μου κλάδο, στο κοινωνικό σύνολο, στον τόπο μου τουλάχιστο. Αυτός τέλος είναι και ο λόγος που δημιούργησα τον αναπτυξιακό φορέα «Σύνδεσμος Προβληματισμού και Παρέμβασης για την Ανάπτυξη της Λέσβου “Πιττακός ο Μυτιληναίος”».

Όμως οι δύο γενεών περίοδος (1960 - 2010) που η Ανάπτυξη ταυτίστηκε με τη ζωή όλων εμάς που τη βιώσαμε, ατυχώς τέλειωσε. Κι ύστερα; Ύστερα ήρθε το Μνημόνιο. Το Μνημόνιο 1. Και τώρα το Μνημόνιο 2.

Και επέβαλαν την περίοδο της οικονομικής κατοχής της δυστυχούς Ελλάδας. Της Πατρίδας. Κι η Ανάπτυξη; Αυτή χάθηκε. Ούτε τη βλέπουν, ούτε την μελετούν ούτε καν την μνημονεύουν. Άραγε πού πάμε; Πού πορευόμαστε χωρίς Ανάπτυξη; Απλά στο Χάος. Γυρίζουμε με μαθηματική ακρίβεια στις εποχές των παππούδων μας και των προπάππων μας.

Είθε ο καλός Θεός της Ελλάδος να βάλει το χέρι του.

Τελειώνοντας, και για να προλάβω τους κακεντρεχείς, Ανάπτυξη πάντα σε συνδυασμό με την προστασία Περιβάλλοντος. Μια προστασία όμως, που να προέρχεται μέσα από όρους γνώσης, κατάρτισης, πείρας και θεσμικής αναγνώρισης. Όχι απλά με ποδοσφαιρικούς όρους. Όχι με ταμπέλες, «είμαι περιβαλλοντολόγος». Τι σημαίνει περιβαλλοντολόγος, επειδή είμαι γιατρός, δικηγόρος, δάσκαλος. Για να λέω ακτιβιστικά ΟΧΙ.

Όχι σε οτιδήποτε μπορεί να δημιουργήσει πλούτο, ανάπτυξη και ευημερία σε τελική ανάλυση των κατοίκων μιας περιοχής, εκεί όπου προγραμματίζεται να γίνει κάποιο αναπτυξιακό έργο. Θέλω να πιστεύω ότι κάποιοι θερμοκέφαλοι που ως οπαδοί στρατεύονταν ενάντια σε όποια αναπτυξιακή προσπάθεια, βλέποντας το σημερινό όλεθρο της χώρας μας, με το ήδη 1.100.000 δυστυχώς ανέργους, την επιβληθείσα ατυχώς κοινωνία των 2/3 (που κάποτε εξορκίζαμε), τα συσσίτια, τα τρία εκατομμύρια συνελλήνων που ζουν κάτω απ’ το όριο της Φτώχειας, τις στρατιές αστέγων και όλες τις άλλες πληγές του Φαραώ που ενέσκηψαν στη δύσμοιρη πατρίδα μας τα δύο τελευταία χρόνια, θα «ερυθριούν κατά τας παρειάς», για να μην πω θα «τύπτουν τα στήθη από μετάνοια». Ας καμαρώνουν τώρα ως άλλοι… Ηρόστρατοι, για την τότε… γενναιότητά τους που συνέβαλε κατά το μέτρο που τους ανήκει στην κατάντια της χώρας σήμερα.