Δεν πιστεύω σήμερα να υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι μπορεί να βγάλει τη χώρα αυτοδύναμη πολιτική δύναμη από αυτό το τραγικό αδιέξοδο της οικονομίας και η οποία βραχυπρόθεσμα να μπορέσει να δώσει προοπτικές για ανάκαμψη και να συμβάλει αποτελεσματικά στην αναδόμηση του κράτους. Είναι επίσης φανερό ότι η νέα κυβέρνηση θα έχει να αντιμετωπίσει έναν αγανακτισμένο, θυμωμένο και εξαθλιωμένο λαό από τις μνημονιακές πολιτικές των σκληρών οικονομικών μέτρων. Γιατί οι πολίτες αντιλαμβάνονται ότι σήμερα επιβάλλεται αυτή η παρανοϊκή πολιτική, από πολιτικούς που νομίζεις ότι έχουν δημιουργήσει ως επαγγελματίες ένα πολιτικό κοινοβουλευτικό κοινόβιο καλοπέρασης, μέσα πραγματικά σε ένα δικό τους κόσμο, μακριά από την αγωνία του κοινωνικού συνόλου, που το μεγαλύτερο μέρος είναι φτωχό ή σταδιακά οδηγείται στη φτώχεια.

Οι κυβερνώντες δεν αντιλαμβάνονται τον παλμό της κοινωνίας, δεν ακούνε, δε βλέπουν την αγωνία των νέων, του ανέργου, του αστέγου, δε νιώθουν τον εξευτελισμό και την εξαθλίωση των μισθωτών και των συνταξιούχων, που με τις δολοφονικές οριζόντιες περικοπές που ψηφίζουν, πιστεύουν ότι με αυτό τον τρόπο θα ανατάξουν την οικονομία και θα σώσουν την Ελλάδα, ενώ οι πολίτες εξαθλιωμένοι από την εξοντωτική και μακροχρόνια λιτότητα θα έχουν πεθάνει.

Το μόνο που έκαναν μέχρι τώρα, και αυτό ίσως αντιλαμβάνεται ο λαός, είναι η παράταση αυτή της σκληρής λιτότητας που έσωσε την Ελλάδα από την καταστροφή, όπως με δραματικό τρόπο μας περιέγραψαν ο πρωθυπουργός και οι δυο συνεργαζόμενοι αρχηγοί, ενώ φαίνεται από την πραγματική κατάσταση ότι οι πολίτες έχουν χρεωκοπήσει.

Εάν δεν αλλάξουμε πολίτες και πολιτικοί στάσεις και συμπεριφορές, να γίνουμε ειλικρινείς, μακριά από την πελατειακή σχέση πολίτη και πολιτικού, που δυστυχώς αυτό είναι ένα στοιχείο που δύσκολα θα το αποβάλουμε, τότε οδηγούμεθα στη διάλυση της κοινωνικής συνοχής. Επομένως, εάν δεν υπάρχει σοβαρότητα και δημοσιονομική πειθαρχία, θα οδηγηθούμε στη χρεωκοπία, μέσα από τις μέχρι σήμερα διαβουλεύσεις και τις εκβιαστικές συμφωνίες με τους δανειστές μας. Τέλος, παρακολουθούμε ότι παρά τις οδυνηρές θυσίες των πολιτών και τις μάχες των κυβερνώντων, επικρατεί στην κυβέρνηση και μεταξύ των δανειστών μας μια συγκρατημένη αισιοδοξία ότι θα βγούμε από αυτό το οικονομικό αδιέξοδο και θα οδηγηθούμε ως χώρα στην ανάπτυξη.

Σήμερα υπάρχει ένας εκβιαστικός πολιτικός λόγος, που θέλει να φέρει προ των ευθυνών τους μόνο τους πολίτες, και όχι τους πολιτικούς, ένας λόγος πολλές φόρες με διλήμματα, ένας λόγος όχι ειλικρινής, αυτών που κυβερνούν τη χώρα, έτσι ώστε να δημιουργεί χάος και αβεβαιότητα στους πολίτες, που είναι θυμωμένοι, αγανακτισμένοι απέναντι στο διαλυμένο πολιτικό σύστημα, αλλά και δύσπιστοι απέναντι στη συγκυβέρνηση σωτηρίας, αφού αυτή η κυβέρνηση έχει υποταγεί στις εντολές των δανειστών μας. Για πολλά χρόνια εφαρμοζόταν μια άλογη πολιτική προς όφελος των δανειστών και όχι προς όφελος των πολιτών. Έτσι, θεωρητικά, σώζουν τη χώρα και διαλύουν τους πολίτες, την ελληνική μεσαία οικογένεια, την επιχειρηματικότητα, το εμπόριο και κυρίως τις κερδοφόρες επιχειρήσεις!

Η αντιπολίτευση της συγκυβέρνησης μέσα στο κυβερνητικό προεκλογικό κλίμα των κυβερνητικών εταίρων αναφέρει σήμερα ότι υπάρχει γενική διάλυση των πάντων, και είναι πλέον εμφανής η κατάρρευση του μεταπολιτευτικού μας συστήματος. Άρα χρειαζόμαστε από την αρχή κράτος και πολιτικό σύστημα, αφού αυτή πλέον η μεταλλαγμένη οικονομική δικτατορία της δημοκρατίας έχει αποτύχει, όπως παραδέχονται οι πολιτικοί μας, οι οποίοι τώρα αναφέρουν την ανάπτυξη λες και αυτή θα γίνει από εξωγήινους και όχι από τον καταπονημένο λαό, με τη μεγάλη ύφεση, την έλλειψη χρημάτων και τη μεγάλη ανεργία.

Οραματίζονται παλιοί και νέοι σωτήρες ανάπτυξη πάλι με δανεικά. Ειλικρινά, κανένας δε σκέπτεται και κανένας δεν ντρέπεται.

Ζήσαμε και θα ζήσουμε πάλι ημέρες και περιόδους με λόγια εθνικής έπαρσης, όπως οι ιστορικές μέρες με τις μάχες των προηγούμενων κυβερνήσεων στα πεδία του οικονομικού πολέμου της Ευρωζώνης και της Ε.Ε., για να ακούσουμε και για την τελευταία, τη μάχη των μαχών, αυτή της κυβέρνησης σωτηρίας, η οποία κατά τον πρωθυπουργό ήταν τιτάνια μάχη αυτή που έδωσε διά τη δανειακή σύμβαση και για το κούρεμα του χρέους, για τα αποτελέσματα της οποίας έχουμε συγκρατημένη αισιοδοξία εάν δεν υλοποιήσουμε αυτά που έχουν υπογράψει οι ανεπαρκείς και απαίδευτοι σε ευρωπαϊκά θέματα πολιτικοί μας!

Τέλος, ο αρχηγός της Ν.Δ., θέλοντας να δικαιολογήσει τη μνημονιακή του πολιτική, αναγνωρίζει ότι είπε «δύσκολα “όχι” και δύσκολα “ναι”» και ότι προτίμησε την αβεβαιότητα της σωτηρίας από τη βεβαιότητα της χρεωκοπίας, για να ακολουθήσουμε μετά από την ανάσα που πήραμε από τη δανειακή σύμβαση, ένα δύσκολο «Γολγοθά», πάλι με σκληρές θυσίες των πολιτών, όταν θα είναι πρωθυπουργός μετά από τις εκλογές που θα γίνουν. Και όπως χαρακτηρίστηκα είπε, είναι οι πιο ιστορικές και καθοριστικές εκλογές μετά από το 1974, αφού θα μας σώσει, όχι βέβαια σίγουρα, γιατί προτιμάει καλύτερα να είναι πρωθυπουργός σε μια χώρα με συντεταγμένη χρεωκοπία και φτώχεια, παρά να χρεωκοπήσουμε, όπως τραγικά μάς έχει περιγράψει στο κοινοβούλιο ο ίδιος μαζί με τους άλλους δύο, που δε συγκυβερνούσε, αλλά συνυπήρχε στην κυβέρνηση σωτηρίας… Έχουμε πια υποδουλωθεί στους αυστηρούς στόχους και τις επιδιώξεις του οικονομικού προγράμματος δανεισμού, και δεν πιστεύω πως με λόγια και υποσχέσεις μπορούν να πείσουν το λαό.

Η ελληνική καθημερινότητα των 3.000.000 και πλέον Ελλήνων φτωχών έχει απομακρυνθεί από την ελπίδα, την υπομονή και την αισιοδοξία. Πάντως η επιβίωση των νέων είναι πια στην πλήρη αβεβαιότητα, το μέλλον τους είναι χαραγμένο με τις κόκκινες γραμμές όλων των πολιτικών της σωτηρίας (που συνεχώς σαν ήρωες επικαλούντο), που αποφάσισαν εξευτελιστικούς μισθούς σε ένα βιοτικό επίπεδο χωρίς προοπτικές, με ανεπαρκή παιδεία, προβληματική υγεία και ανύπαρκτη κοινωνική πρόνοια και χωρίς συνταξιοδότηση.

Γράφουν ιστορία οι πολιτικοί, οι οποίοι και θα κριθούν από τους πολίτες και την ίδια ιστορία, με ένα λαό εξαθλιωμένο, απογοητευμένο, δύσπιστο όσο ποτέ άλλοτε, που περιμένει ένα καλύτερο «αύριο», που διαρκώς απομακρύνεται από την πραγματικότητα, ενώ διάφοροι σπουδαίοι εικαστικοί - ευτυχώς ελάχιστοι - μας επιπλήττουν υπό τύπο διδαχής ότι δεν είναι σωστό να λέμε ότι έχουμε πατρίδα, ότι ασφαλώς δεν πρέπει να υπάρχει εθνική κυριαρχία, αφού πλέον είμαστε Ευρωπαίοι πολίτες. Με τέτοιες, ευτυχώς ελάχιστες λογικές, που πιθανόν να υπάρχουν και στο πολιτικό διαλυμένο σύστημα, η χώρα με μια κυβερνητική νωθρότητα και ανεπάρκεια δεν ξέρει τι πρέπει να κάνει, και τι πρέπει να κάνουν άλλοι για μας…