Έπρεπε να περάσουν αρκετά χρόνια για να δω στην τηλεόραση τους συνδικαλιστές των εφοριακών και τους υπευθύνους του Υπουργείου Οικονομικών, παραιτημένους και μη, να έχουν αντιπαράθεση, να ομολογούν για την τεράστια φοροδιαφυγή για την οποία ακούμε σε όλες τις κυβερνήσεις και να αναφέρουν ότι υπάρχει φορολογικό έγκλημα που χρόνια συντελείται και ελάχιστοι τιμωρούνται.

Αυτό μπορεί να σημαίνει ηθελημένη αδιαφορία ή και ανικανότητα στη λειτουργία των εισπρακτικών μηχανισμών του Υπουργείου, διότι - όπως ομολόγησαν στις τηλεοπτικές τους εμφανίσεις οι εκπρόσωποι των εφοριακών - δέχονται διαχρονικά στο έργο των υπαλλήλων πολιτικές παρεμβάσεις, που συνεχώς διαψεύδουν οι πολιτικοί, και δυστυχώς λόγω του πελατειακού συστήματος στη διοίκηση του κράτους, από αυτούς οι περισσότεροι υπάλληλοι (όπως και άλλοι στη δημόσια διοίκηση) είναι τηλεκατευθυνόμενα πιόνια του δημόσιου και φορολογικού μηχανισμού της κάθε κυβέρνησης.

Έτσι, αυτή η ανικανότητα στην πάταξη της φοροδιαφυγής, που διαχρονικά ίσως και ηθελημένα παραδέχονταν και παραδέχονται ακόμη και στην κυβέρνηση σωτηρίας, έγινε γνωστή στους δανειστές μας και κυρίως στους Γερμανούς επιτηρητές, και γι’ αυτό έφεραν υπάλληλους με τεχνογνωσία στην είσπραξη των φόρων… για να μας βοηθήσουν. Σε μια κοινωνία που η φοροδιαφυγή έχει γίνει κοινωνική επιτυχία ορισμένων εις βάρος και των πολιτών αλλά και των εσόδων του κράτους. Μια δημοκρατική υποχρέωση του πολίτη απέναντι στο κράτος καταστρατηγείται από μεγάλο κομμάτι των πολιτών, που δυστυχώς παραμένουν ατιμώρητοι.

Επομένως, ο απλός παρατηρητής καταλαβαίνει τι εντύπωση έχουν μέχρι σήμερα στην κυβέρνηση για την οικονομική κατάσταση των πολιτών για να εφαρμόζουν τόσο σκληρά μέτρα, αφού πιστεύουν ότι οι περισσότεροι φοροδιαφεύγουν και ότι με τις ευλογίες των υπηρεσιών του κράτους έχουν κάνει παράνομο πλουτισμό, αφού τα φορολογικά έσοδα δεν ανταποκρίνονται σε αυτά που συνήθως υπολόγιζαν ότι θα εισέπρατταν. Αποτέλεσμα αυτής της αλλοπρόσαλλης πολιτικής, το διαχρονικό έλλειμμα στην οικονομία, ενώ ακόμα δεν έχουν και σήμερα σοβαρά αποτελέσματα στην πάταξη της φοροδιαφυγής.

Έχουμε δε, ένα κράτος που αποτελούσε και αποτελεί το χειρότερο, πιο αναξιόπιστο συναλλασσόμενο στις οικονομικές του υποχρεώσεις προς ιδιώτες και φορείς. Αυτό το αναξιόπιστο σύστημα πληρωμών από το Δημόσιο σε αυτούς που οφείλει χρήματα, έχει οδηγήσει σε μαρασμό και πολλές φορές στη χρεωκοπία κερδοφόρες επιχειρήσεις. Έτσι υπάρχει μια παράλληλη αδιαφορία και ασυνέπεια, τόσο του κράτους απέναντι στους πολίτες, όσο και των πολιτών που είναι ασυνεπείς στις υποχρεώσεις τους προς το κράτος και φοροδιαφεύγουν πλέον συστηματικά.

Ένα κράτος που όταν οφείλουν οι πολίτες προς αυτό, τότε οι οφειλές διογκούνται με έντοκα πρόστιμα και παράλληλα - οι μικροοφειλέτες κυρίως - διώκονται δικαστικά, ενώ οι μεγαλοοφειλέτες εξακολουθούν να διαφεύγουν. Κατά καιρούς, τώρα τελευταία, συλλαμβάνονται ορισμένοι, που δυστυχώς τόσα χρόνια κορόιδευαν το λαό, λες και γίνεται αυτό σήμερα για εντυπωσιασμό. Οι οφειλές του Δημοσίου προς τους ιδιώτες είναι πολλά δισεκατομμύρια, είναι άτοκα και έχουν μεγάλο χρόνο για την εξόφλησή τους, με αποτέλεσμα τη δυσλειτουργία και το δανεισμό των επιχειρήσεων και των φυσικών προσώπων, που πολλές φορές οδηγούνται στην πτώχευση και το κλείσιμο πολλών εξ αυτών. Γίνεται επίσης κατανοητό ότι η συστηματική φοροδιαφυγή που διαρκώς διογκούνται, έχει ως αποτέλεσμα τη μείωση των εσόδων, που δυστυχώς αντιμετωπίζεται με την επιβολή εκτάκτων κεφαλικών φόρων και εκτάκτων εισφορών, όταν οι πολίτες είναι οικονομικά εξαντλημένοι από τα σκληρά μέτρα, αυτά που αποκαλούν «μνημονιακά μέτρα σωτηρίας». Θεωρώ ότι στην κυβέρνηση δεν έχουν καταλάβει τι συμβαίνει στις μεσαίες ελληνικές οικογένειες, επιβάλλοντας μέτρα λες και όλοι φοροδιαφεύγουν.

Πάντως, αυτοί που ασκούν εξουσία μέσα από την πολιτική, δυστυχώς δεν καταλαβαίνουν τον άνεργο, τον αγανακτισμένο και φτωχό πολίτη, το σκληρά φορολογούμενο πολίτη, γιατί ποτέ δε θίγονται οικονομικά. Ωστόσο, αντιλαμβάνονται αυτό που συμβαίνει… έχουν ασφαλώς - όπως λένε - μεγάλη κοινωνική ευαισθησία… Νιώθουν τη λιτότητα, την αγανάκτηση και τη φτώχεια των πολιτών, λυπούνται τους εξαθλιωμένους, χωρίς ποτέ όμως να πεινάσουν, ως πολιτικοί. Αυτοί δεν έφτασαν στο σημείο να μην έχουν να πληρώσουν τη ΔΕΗ ή την εφορία ή να μην έχουν ταΐσουν τα παιδιά τους. Ξέρουν να λένε ότι πρέπει να κάνουν θυσίες με στερήσεις οι πολίτες… οι νομοταγείς φορολογούμενοι, ενώ οι φοροκλέπτες να επιβιώνουν σε βάρος των άλλων. Τι να κάνουμε, το κατανοούν, δεν μπορεί να γίνει τίποτα το διαφορετικό. Αλλά πιστεύουν κι ότι πρέπει εμάς τους εξαθλιωμένους πεινασμένους πολίτες να μας σώσουν αυτοί οι ίδιοι που μας οδήγησαν σε αυτή την οικονομική κατάσταση, από την πολιτική τους ανεπάρκεια και τη σωρεία των πολιτικών λαθών που έκαναν διαχρονικά μέχρι σήμερα.

Πάντως δεν πιστεύω να υπάρχει κανένας που να μεγάλωσε τα παιδιά του από την εποχή τη δική μου με λόγια, με παραμύθια, με υπομονή, με αισιοδοξία, ελπίδα και όραμα, χωρίς χρήματα και δουλειά, και χωρίς να δώσει γάλα και ψωμί στα παιδιά του. Όπως αυτά τα λόγια που μας προσφέρουν σήμερα, από ένα διαλυμένο πολιτικό σύστημα· κάποτε ανάπτυξη, κάποτε παραγωγικότητα, και έχει ο θεός…