Έτσι που περνούσα από το μπακάλικο με τα 6.329 διαφορετικά είδη στα ράφια και σκεφτόμουν το απίθανο μιλανέζικο παγωτό που σκόπευα να απολαύσω εδώ δίπλα, στη Λίνκολν, κι ενώ χάζευα το συνεργείο που τραβούσε σκηνές για κάποια ταινία, κόντεψα να πέσω πάνω σε έναν χοντρούλη που ήταν μπρούμυτος στο πεζοδρόμιο. Τρόμαξα, κι ως πήγα να τον βοηθήσω τον κακομοίρη να σηκωθεί, τον είδα να χασκογελά κι από πάνω ένας αγριάθρωπος (έτσι μου φάνηκε) που στηριζόταν σε ένα αναπηρικό «πι», ξυπόλυτος, τον τσαλαπατούσε. Τότε με έπιασε το τέτοιο μου, ξέρεις, το αλτρουιστικό μου, και βάλθηκα, πρώτον να σπάσω στο ξύλο τον από πάνω, δεύτερον να ελευθερώσω τον από κάτω και τρίτον να φωνάξω την αστυνομία να μου δώσει κάποιο μετάλλιο, ή να με γράψουνε στο βιβλίο Γκίνες.
Απ’ όλ’ αυτά, κατάφερα τα εξής: σηκώθηκε ο από κάτω μόνος του, με έσπρωξε φιλικά, βρέθηκα εγώ μπρούμυτα στο πεζοδρόμιο, με ρώτησε κάτι ο από πάνω, δεν πρόλαβα να βάλω σε εγρήγορση το αγγλικό μου, κούνησα καταφατικά το κεφάλι, πιστέψανε αυτοί πως είπα ναι, κι άξαφνα με είχε κυκλώσει με το «πι» ο από πάνω, κι εγώ ο από κάτω τώρα, ένιωσα τις γυμνές πατούσες του να με τσαλαπατάνε μαλακά και με προσοχή μεγάλη. Μα έλα ντε που ο μαζοχισμός είναι κολλητικιά αρρώστια και μου άρεσε;
Καμμιά φορά με λυπήθηκε ο από πάνω, και μ’ ελευθέρωσε. Σηκώθηκα, και τότε διαπίστωσα ότι ήμουνα πεσμένος όχι στις πλάκες, μα σε ένα ειδικό πράσινο και μαλακό στρώμα, ότι είχα χαλαρώσει, κι ευθύς μια κοπελιά πήρε τη θέση μου, ενώ ο τέως από πάνω είπε στον τέως από κάτω, δηλαδή σε μένα, και τούτο το κατάλαβα καλά, πως έπρεπε να του δώσω δέκα δολλάρια.
Έγινε πολύς σαματάς, με γέλιο και χειρονομίες σε στυλ νοηματικής γλώσσας, και στο τέλος διαπίστωσα πως είχα κερδίσει ενενήντα δολλάρια. Γιατί; Βάστα να το καταλάβω, να το εξηγήσω και σε σένα.
Ο από πάνω λοιπόν, ήτανε ο καλός μάστορας, που έκανε μασάζ με τα πέλματά του σε όλο το σώμα του ενδιαφερόμενου από κάτω.
Η διαφορά ήταν πως αντί να κάνει το μασάζ σε κλειστό χώρο με φώτα, αρώματα, βιτρίνες, τηλέφωνα, ενοίκιο και δε συμμαζεύεται και να πληρώσω εγώ ο από κάτω 100, την έβγαλα μόνο με δέκα δολλάρια. Γι’ αυτό και επιμένει ο από πάνω ότι χάρη σ’ αυτόν κέρδισα ενενήντα δολλάρια, που όμως ποτέ δεν τα πήρα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτός, με την άδεια πλανόδιου πωλητή, πήρε τα δέκα.
Και, που λέγαμε, πώς γίνεται μαθές όλα τούτα να συμβαίνουν, οι άνθρωποι να διασκεδάζουν, να χορεύουν και να γελάνε ανοιχτόκαρδα χωρίς την ανασφάλεια που μας ήρθε από το παλιό Σικάγο κι εμείς την αναβαθμίσαμε;
Αναρωτιέμαι, πώς καταφέρνει όποιος το θέλει να εκτονώνεται, να χαλαρώνει απ’ τη σκληρή δουλειά της μεγαλούπολης ή να απολαμβάνει τις διακοπές του, αφού είναι πολλοί αυτοί που έρχονται χιλιάδες μίλια μακριά, από τα τέσσερα σημεία του κόσμου για να χαρούνε αυτό το πολυεθνικό, αλατζαδιαστό, καθημερινό πανηγύρι τής Lincoln Road;
Κι έτσι μου ‘ρχεται να πιστέψω πως είναι γιατί, πράγματι, αγαπάνε την πατρίδα τους. Και τον εαυτό τους. Και στερνά όλα τ’ άλλα. Αυτό το μαθαίνουν στο σκολειό, στο νηπιαγωγείο κι ακόμα πιο πίσω. Στο σπίτι τους.
Ξέρουν ακόμα, στην πράξη και στη θεωρία, πως οι νόμοι, καλοί ή κακοί, ισχύουν.
Και, παράξενο, εδώ στη Λίνκολν με τα πολλά και ακριβά έργα τέχνης, τα σπάνια κοσμήματα και αντίκες, ανάμεσα σ’ αυτούς που διασκεδάζουν, τους σχεδιαστές μόδας, τους διπλωμάτες, εφοπλιστές, ζωγράφους, ηθοποιούς, τους άσσους των γηπέδων, καλλιτέχνες κι ανθρώπους του πνεύματος που πίνουν το ποτό τους πλάι στον κομμωτή που ήρθε από Παρίσι ειδικά για τον πελάτη του κι άλλα τέτοια ευτράπελα, σε σημεία επίκαιρα και χωρίς να ενοχλεί μηδέ να προκαλεί κανέναν, κάποιος νεαρός, καλοντυμένος, με άσπρο πουκαμισάκι και σιρίτια στο κοντομάνικο, με μαύρο σικάτο σορτς ή φρεσκοσιδερωμένο παντελόνι αμπιγέ, χωρίς καπέλο, στέκει υπομονετικά. Και λίγο παρέκει, συχνά είναι και μια κοπελιά όμορφη, στυλάτη, με τα όλα της.
Η μόνη διαφορά από τους άλλους είναι πως τούτοι δω έχουν τα διακριτικά του αστυνομικού, μπορεί και όχι, στέκουν ή κόβουν μικρές βόλτες, με τα πόδια ή ποδήλατα, τάχα ανέμελοι, μα στην πραγματικότητα προσέχουν τα πάντα. Δεν ενοχλούν, σου χαμογελάνε, δίνουν πληροφορίες ή λένε κάποιο αστειάκι φιλικά, αλλά άμα χρειαστεί, αμέσως θα επέμβουν.
Όχι ο ένας. Ποτέ μόνο ένας. Με το που θα αγγίξουν κάποιο κουμπί στη ζώνη τους ενεργοποιούνται κάτι μικροτσίπς και, σε χρόνο μηδέν, να σου μερικά περιπολικά κι άνδρες ένοπλοι. Κι άμα χρειαστεί ακροζυγιάζει από πάνω και κάποιο ελικοπτεράκι με προβολέα, κι αυτόματα, χωρίς κανένας να πάρει χαμπάρι, εξουδετερώνεται ο ταραχο/κακοποιός. Και το γλέντι συνεχίζεται.
Η ζωή των πολλών, των ελεύθερων και φιλήσυχων πολιτών κυλάει με κανονικό πάλι ρυθμό.