Σε λίγες μέρες έρχονται Χριστούγεννα κι ενώ θα πρέπει οι άνθρωποι να είμαστε χαρούμενοι και ευτυχισμένοι, να αισθανόμαστε ωραία και να γράφουμε ευχάριστα πράγματα, πολλά συνηγορούν και φταίνε για το αντίθετο. Ακόμη και η πόλη τούτη δείχνει λυπημένη. Λίγα τα στολίδια της. Σπάνια τα «δέντρα των ευχών» κι ανύπαρκτα τα «ωσαννά των ουρανών»... Άδεια σχεδόν από πελάτες τα μαγαζιά - όσα απόμειναν ανάμεσα σ’ αυτά με το λουκέτο κρεμασμένο στην πόρτα. Λίγοι οι άνθρωποι στους δρόμους και στα πεζοδρόμια... Λίγες και οι γυαλιστερές τσάντες στα χέρια τους. Λίγοι οι πλανόδιοι ανθοπώλες τού γκι, αλλά λίγοι και οι πλανόδιοι μουσικοί που φαίνεται να διάλεξαν άλλα μέρη…
Αυτοί οι μουσικοί του δρόμου είναι από τα όμορφα θεάματα που δίνουν μια άλλη αισθητική στην πόλη. Τους συναντάμε, πότε μόνους και πότε με μικρές μπάντες, ιδίως τέτοιες γιορτινές μέρες, να παίζουν στους κεντρικούς και πολυσύχναστους δρόμους. Ευαίσθητοι άνθρωποι της πλάνης και της περιπλάνησης. Άτομα με μουσική παιδεία και μεράκι, κάνουν αυτό που πραγματικά αγαπούν και έχουν επιλέξει, είτε εκθέτοντας τη δουλειά τους είτε εκτελώντας τις δικές τους μουσικές προτιμήσεις. Ονειροπόλοι, ξένοι ως συνήθως, περαστικοί ταξιδιώτες, μεταφέρουν από τις μακρινές πατρίδες τους τον ήχο και τη λαχτάρα του εφήμερου, κάνοντας τη μελωδία χάδι. Το κάνουν, πάντως, με κέφι και το χαίρονται, κι αυτό το βλέπεις στη ματιά τους, στα πρόσωπά τους, το νιώθεις στο συναίσθημα που βγάζουν, στο χαμόγελο που στο χαρίζουν απλόχερα, άσχετα αν ρίξεις ή όχι τον «οβολό» σου στην ανοιχτή θήκη που είναι μπροστά τους.
Ακούμε, ως συνήθως, τραγούδια, μελωδίες, σκοπούς και ρυθμούς του κόσμου. Είτε γνωρίζουμε τους δημιουργούς είτε όχι, τους αισθανόμαστε δικούς μας. Πολλοί είναι εκείνοι που κοντοστέκονται να ακούσουν, άλλοι προσπερνάνε αδιάφοροι κι άλλοι πιάνουν συζήτηση μαζί τους. Είναι και κάποιοι άλλοι που τους βλέπεις να νιώθουν άβολα. Δε βρίσκουν τι να ρίξουν στη θήκη. Ψάχνουν τις τσέπες… μήπως κι έχει απομείνει κάτι να δώσουν. Κι ας ξέρουν πως το έχουν ανάγκη κι ας συμφωνούν ότι τελικά απόλαυσαν κάτι ωραίο. «Τι να δώσεις σε τόσο συναίσθημα… Πώς ν’ αγοράσεις προσωπικές νοσταλγίες;», άκουσα να ψιθυρίζει, καθώς έψαχνε κάτι να ρίξει, η κυρία δίπλα μου. Τελικά κάτι βρίσκεται πάντα, για να «πληρώσεις» την ανεπιτήδευτη δεξιοτεχνία, τους άπειρους καημούς, τα φαγωμένα δάχτυλα των μουσικών του δρόμου.
Ορισμένοι - ίσως και οι περισσότεροι - είναι αυτοδίδακτοι, ανάμεσά τους υπάρχουν κι αληθινοί δεξιοτέχνες που κάνουν πολύ καλά αυτό που ξέρουν. Διαφορετικοί άνθρωποι, από διαφορετικές χώρες, κατορθώνουν να τραγουδούν και να μιλάνε την ίδια παγκόσμια γλώσσα της μουσικής. Η μουσική, άλλωστε, όπως και η ανάγκη, δε γνωρίζει από γλώσσες, ράτσες και σύνορα. Με τα τραγούδια και τις μελωδίες τους, οι μουσικοί του δρόμου, ψάχνοντας το «κάτι» για τη ζωή τους, δίνουν χαρά στη δική μας. Καταφέρνουν και μας παίρνουν μαζί τους, στις δικές τους διαδρομές. Ξέρουν να δίνουν ψυχή στους δρόμους και μέσα από τις νότες «ζωντανεύουν» και ομορφαίνουν, µε το δικό τους διαφορετικό τρόπο, τα κέντρα των πόλεων, χαρίζοντάς μας μικρές, όμορφες στιγμές ονειροπόλησης. Κι αυτό, αναμφισβήτητα, το χρειαζόμαστε.
Όμως φέτος δεν είναι όπως άλλοτε. Η ζωή στην πόλη, σ’ αυτή την πόλη, δεν είναι πια η ίδια. Αρκεί να περπατήσεις τους δρόμους της - κυρίως στο κέντρο - για να αισθανθείς τη μελαγχολία και να εισπνεύσεις τη νωχελική διάθεση που εκπέμπουν οι άνθρωποί της. Έτσι, όλο και πιο λίγους, από αυτούς τους συμπαθέστατους «βιρτουόζους της στιγμιαίας συγκίνησης», συναντάς στα πεζοδρόμια, στις πλατείες και στους αφιλόξενους δρόμους της απρόσωπης τσιμεντένιας πόλης μας, να προσπαθούν, με τις νότες τους, να δώσουν στους διαβάτες ρυθμό και χρώμα στα γκρίζα τους πρόσωπα.