Σαν ολόγραμμα νοείται το σύνολο, τα μέρη του οποίου το περιέχουν και περιέχονται σ’ αυτό.
Η σεξουαλική παραβατικότητα των ανηλίκων είναι υποσύνολο της κοινωνικής ολότητας και η ψυχοπαθολογία της είναι ανάλογη της σύνολης σεξουαλικής ψυχοπαθολογίας.
Φυσικά η ανωριμότητα των εφήβων, η υπερβολή και η μειωμένη αναστολή, μαζί με την έντονη παρορμητικότητα της ηλικίας, δίνουν ιδιαίτερο τόνο στο φαινόμενο.
Ταυτόχρονα, η ηθικολογικά δυσανάλογη και άδικη για την ηλικία κριτική μεγεθύνει ένα πρόβλημα, που απλά αποτελεί φυσική συνέπεια της εκτροπής του κοινωνικού σεξουαλικού εκτραχηλισμού και ασυδοσίας.
Είναι παραπλανητικό και φαρισαϊκό, ενώ ζούμε σε μια εποχή που το σεξουαλικό έγκλημα κυριαρχεί και ο βιασμός αποτελεί καθημερινή μορφή άσκησης σωματικής
και ηθικής βίας, να μεγεθύνεται κάθε μεμονωμένο συμβάν.

Η κοινωνία ανησυχεί τάχα για τη νέα γενιά και αποφεύγει να δει το δικό της κατάντημα και να συζητήσει γι’ αυτό.
Η παιδική αδυναμία να συγκαλυφτεί το σεξουαλικό αδίκημα από τα ίδια παιδιά (που ζουν μια μη συνειδητοποιημένη και συχνά επιπόλαιη σαν παιχνίδι πραγματικότητα) δίνει ευρύ πεδίο για κροκοδείλια δάκρυα εκείνων που καθημερινά κάνουν χειρότερες, πιο άσεμνες και χωρίς έστω το δικαιολογητικό της ανωριμότητας, πράξεις.
Οι ενήλικοι κόπτονται για τα παραπτώματα των εφήβων.
Ρητορικά σχήματα, ατάκες, ευφυολογήματα εκπέμπονται από παντού, ψευτοκοινωνικές και αυθαίρετες ερμηνείες από τηλεοπτικούς μαϊντανούς θολώνουν περισσότερο το τοπίο στα κουτσομπολίστικα «talk shows».
Μέσα σε μια κοινωνία που οι πορνοταινίες είναι επιτρεπόμενο αγαθό προς τέρψιν των τενεκεδένιων σεξουαλικών υπερηρώων, όπου ο ερωτισμός περιβάλλεται καθημερινά σα μέσο κυριαρχίας, επιβίωσης και επίδειξης, όπου η οφθαλμοπορνεία ανθεί, οι έφηβοι κατέβαλαν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης.
Αντί να αναζητηθεί η ερμηνεία της σεξουαλικής παιδικής παραβατικότητας στην ολογραμμική αναπαραγωγή της κοινωνικής ζωής, αντί να τεθεί ο απλός συλλογισμός ότι τα παιδιά κάνουν ό,τι βλέπουν και μιμούνται σχήματα συμπεριφοράς των ενηλίκων· αλλά συμβαίνουν.

Η ταυτοποίηση με πρότυπα γυναικεία και ανδρικά, η προτυποποίηση με τους μεγάλους αγνοείται.
Γιατί το παιδί να αντισταθεί στη ζωική του σεξουαλική ορμή όταν οι αναστολές που έπρεπε να διδαχθεί από τους γονείς έγιναν προτροπές;
Τα αγόρια γαλουχούνται πολύ νωρίς από ευνουχισμένους πατέρες για να πάρουν εκδίκηση ταπεινώνοντας τα κορίτσια και οι γυναίκες ωθούν τα θηλυκά σε κυριαρχία επί των ανδρών και εξευτελισμό τους στο όνομα ενός άρρωστου φεμινισμού.
Αντιλήψεις υπερσυντηρητικές και ρατσιστικές βάζουν τις δικές τους πινελιές στο σουρεαλιστικό πίνακα, και στις λειτουργούσες ακόμα ζωντανές συνειδήσεις ένα ερώτημα κυριαρχεί.
Ποιος θα κάνει το πρώτο διορθωτικό βήμα; Το σύνολο ή τα υποσύνολά του; Επαγωγικά (από το μέρος στο όλο) ή αναγωγικά (από το όλο στο μέρος) θα λυθεί το πρόβλημα;
Πρόκειται για κοινωνικά μαθηματικά χωρίς βασικό αξίωμα. Γιατί να μην ορίζουμε τη μοίρα μας; Πού πάει η κοινωνία μας, τελικά;