Η ομάδα τα έδωσε όλα. Και απέναντι στην ομάδα - ευχάριστη έκπληξη του φετινού πρωταθλήματος, βρέθηκε να χάνει από μια και μόνη «μισή» ευκαιρία, ισοφάρισε παλικαρίσια και στο τέλος έπεισε και τον πιο δύσπιστο ότι μόνο η ατυχία της στέρησε -για ακόμα μια φορά- τη νίκη.

Βαθμολογικά σίγουρα δεν ικανοποιεί η μικρή ανάσα του ενός βαθμού, όμως εδώ που φτάσαμε να ελπίζουμε σε ένα θαύμα για την παραμονή, μας αρκεί που η ομάδα τα δίνει όλα και παλεύει με αξιοπρέπεια, και όπου βγει.

Πάμε όμως στα επιμέρους, γιατί αυτή τη φορά αξίζει τον κόπο να πούμε όλα όσα είδαμε και ...αρκετά από όσα καταλάβαμε!

Ο συγκλονιστικός Ανέστης Αναστασιάδης, μετά από κάποιες μέτριες εμφανίσεις, επανήλθε στα συνήθη standards του. Ηγέτης με τα όλα του, έδωσε σιγουριά στην ομάδα, έβαλε το γκολ, ήταν μέσα στις περισσότερες φάσεις σε άμυνα και επίθεση, και... επέτρεψε στον εαυτό του μόλις «μισό» λάθος κοντά στο 90΄, αποκρούοντας σε πλάγιο αντί να δώσει μπαλιά!

Δίκαια, όλοι όσοι αγαπούν την Καλλονή, αναγνωρίζουν στο πρόσωπό του τα τελευταία χρόνια, τον πολυτιμότερο συνολικά παίκτη της ομάδας.

Τον ακολούθησε σε τρέξιμο και πάθος ο «συνήθης ύποπτος» Νίκος Καλτσάς. Και με την ευκαιρία, επειδή είδαμε κάποια ένταση Καλτσά - Ελλακόπουλου στη διάρκεια του παιγνιδιού, εκτός από ένα «συμβαίνουν αυτά», ίσως ο προπονητής πρέπει να μαζέψει τον απείθαρχο της ομάδας, που έχει την τάση να βγάζει παραπανίσια μαγκιά στους αντιπάλους μαζεύοντας κάρτες, μην αρχίσει τώρα να τα βάζει και με τους ...φίλους!

Και πάμε, τέλος, στις επιλογές του προπονητή. Το ξαναείπαμε, ο άνθρωπος ανέλαβε κάτω από δύσκολες συνθήκες και αποδεδειγμένα συμμάζεψε την ομάδα, που φαίνεται πια ότι παίζει οργανωμένα και βάσει σχεδίου.

Όμως, κάποιες επιλογές του δεν παύουν να προβληματίζουν και με όλο το σεβασμό στην προπονητική του ποιότητα, τις καταγράφουμε.
Η επιμονή του στο Μάρκοβιτς -παρά το γεγονός ότι προχθές ήταν ιδιαίτερα κινητικός- δεν φαίνεται να δικαιώνεται. Μάλιστα, η καθυστερημένη είσοδος του Κάρλσον που έκανε εξαιρετικό παιγνίδι, μάλλον εξέθεσε τον Καραγεωργίου. Από την άλλη, η καθυστερημένη είσοδος του Γεωργίου και μάλιστα σε αναγκαστική αλλαγή, προβλημάτισε.

Ίσως θέλοντας ο προπονητής να κρατήσει το μηδέν στην αρχή, να είχε λόγους τακτικής, όμως έχει την πολυτέλεια η ομάδα να παίζει χωρίς τον πιο ποιοτικό της παίκτη στο κράτημα της μπάλας;

Αν και εδώ που τα λέμε, ο συμπαθής Φώτης, στη φάση της εκπνοής την... παρακράτησε, επιλέγοντας το σουτ αντί της πάσας, που θα έδινε ελπίδες για ένα νικητήριο γκολ!

Σίγουρα, όπου φτώχια και γκρίνια, γι’ αυτό και κάποιος εκνευρισμός που είδαμε στον Καραγεωργίου, τη μια με το να γυρίζει στην εξέδρα που ζητούσε αλλαγές, λέγοντας «τι να κάνω, να μπω να παίξω εγώ, αυτούς έχω» και την άλλη να γυρνά στον πάγκο και να λέει σε κάποιον «κάτσε κάτω και μην ξαναμιλήσεις»!

Μήπως τελικά όμως και κάποιοι, ξεχνώντας τις συνθήκες κάτω από τις οποίες βούτηξε στα δύσκολα, τον εκνευρίζουν, ζητώντας του ...θαύματα;