Μια ιδιαίτερα διαδεδομένη «μόδα» τον τελευταίο καιρό, είναι σε περιπτώσεις καταγγελιών και μηνύσεων πολιτών εναντίον φορέων της αυτοδιοίκησης για πράξεις ή παραλείψεις που θεωρούν ότι τους θίγουν, να την πληρώνουν οι …τελευταίοι τροχοί της αμάξης! Θεωρεί ο πολίτης ότι ο Δήμος του καταπάτησε μια ιδιοκτησία του ή δεν έλαβε μέριμνα για να έχει επαρκή φωτισμό ο δρόμος με αποτέλεσμα να του συμβεί ατύχημα ή ότι …τον δάγκωσε ένα αδέσποτο γιατί ο Δήμος δεν είχε φροντίσει να το περιορίσει και πάει λέγοντας. Κάνει λοιπόν μήνυση ή και αγωγή αποζημίωσης στο Δήμο. Μέχρι εδώ καλώς. Καλείται για παροχή εξηγήσεων ένας υπάλληλος της αρμόδιας υπηρεσίας. Και τελικά – η εύκολη λύση – αντί ο ανακριτής ή ο εισαγγελέας να αναζητήσουν ποιος είναι ο πολιτικός προϊστάμενος (Δήμαρχος, αρμόδιος αντιδήμαρχος, Πρόεδρος ή διευθύνων Δημοτικής επιχείρησης) που έχει και την ευθύνη για την εύρυθμη λειτουργία των υπηρεσιών, καθίζουν στο σκαμνί τον υπάλληλο που έδωσε τις εξηγήσεις. Ο οποίος ματαίως επικαλείται το γεγονός ότι δεν βάζει αυτός προτεραιότητες ούτε αποφασίζει το τι θα γίνει και τι δεν θα γίνει, μένοντας ανυπεράσπιστος μπροστά σε μια πιθανή καταδίκη, με ότι αυτή συνεπάγεται. Και καλά τα δικαστήρια έτσι κρίνουν και έτσι δρουν. Οι διάφοροι πολιτικοί παράγοντες γιατί αφήνουν τον υπαλληλάκο να την πληρώνει αντ’ αυτών; Άραγε τα γαλόνια και τα οφίτσια είναι μόνο για τις παρελάσεις και τη δημοσιότητα και τις ευθύνες τις αφήνουμε για τους άλλους;