Μπορεί λοιπόν να βρεθεί ο καλύτερος μαθητής στην τάξη για να του δώσουμε να κρατήσει τη σημαία σήμερα; Η απάντηση είναι όχι. Αλλά ούτε στην ελληνική πραγματικότητα επιβραβεύεται ο καλύτερος.

Χωρίς αμφιβολία στα πανεπιστήμια περνούν οι καλύτεροι σύμφωνα με το αδιάβλητο σύστημα εξετάσεων που επικρατεί εδώ και χρόνια. Είναι γνωστό ότι οι οικογένειες που έχουν την οικονομική δυνατότητα, στέλνουν τα παιδιά τους σε πανεπιστήμια του εξωτερικού αν δεν περάσουν στην σχολή της αρεσκείας τους. Μεγαλύτερη ζήτηση είχαν και έχουν τα πανεπιστήμια που βρίσκονται στις χώρες του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού, Ρουμανία, Βουλγαρία πρώην Γιουγκοσλαβία κλπ., γιατί μάλλον είναι πιο «εύκολο» να πάρεις από τα πανεπιστήμια αυτά πτυχίο. Οι μαθητές αυτοί επιστρέφουν στην Ελλάδα με πτυχία που συνήθως είχαν και έχουν πολύ υψηλές βαθμολογίες. Η μοριοδότηση που έδιναν οι διαγωνισμοί του ΑΣΕΠ στο βαθμό πτυχίου, έφερε τους περισσότερους πτυχιούχους αυτούς να κερδίζουν μια θέση στις περιζήτητες θέσεις στο δημόσιο. Οι καλύτεροι λοιπόν μαθητές των ελληνικών πανεπιστημίων όπου οι βαθμοί δεν δίνονταν και δεν δίνονται τόσο εύκολα, αποκλείστηκαν από τους διαγωνισμούς αυτούς.

Βρέθηκαν λοιπόν οι καλύτεροι και κάλυψαν τις θέσεις του δημοσίου. Η απάντηση είναι πάλι όχι. Αντίθετα υπήρξε μεγάλη πίεση από τους φοιτητές για το λόγο αυτό στους καθηγητές των ελληνικών πανεπιστημίων, να βάζουν τους βαθμούς πιο απλόχερα και στα ελληνικά πανεπιστήμια. Είναι ο πτυχιούχος του Τμήματος Νομικής της Κομοτηνής ισάξιος με τον πτυχιούχο της Νομικής Αθηνών όπου πέρασαν τα καλύτερα μυαλά της χώρας των θεωρητικών επιστημών; Όλοι γνωρίζουν ότι η Νομική Αθηνών είναι το πιο δύσκολο Τμήμα όλων των Νομικών στην Ελλάδα. Αναγνωρίζεται αυτό στους πτυχιούχους από το ελληνικό δημόσιο; Η απάντηση είναι όχι. Αναγνωρίζεται από τον ιδιωτικό τομέα; Η απάντηση πιθανώς είναι πάλι όχι γιατί εκεί τον πρώτο λόγο έχει το πελατειακό σύστημα μια και οι ιδιωτικές επιχειρήσεις συνήθως διαπλέκονται με το πολιτικό σύστημα. Το ίδιο ισχύει και με τους τίτλους των πτυχίων ξένων γλωσσών. Δεκάδες τίτλοι προσφέρονται από τα ξένα πανεπιστήμια για όλα τα επίπεδα δυσκολίας. Οι τίτλοι μοριοδοτούνται ακριβώς το ίδιο στο ελληνικό δημόσιο ανεξάρτητα από το επίπεδο δυσκολίας του κάθε τίτλου.

Ας πάμε να δούμε τι γίνεται και στην απόκτηση των μεταπτυχιακών τίτλων σπουδών. Ένας άριστος πτυχιούχος που δεν μπορεί να πληρώσει τα δίδακτρα, δεν μπορεί να αποκτήσει μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών. Στα μεταπτυχιακά υψηλής ζήτησης, το πελατειακό σύστημα επιλογής των «δικών μας παιδιών» στα πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ επίσης καλά κρατεί. Επίσης γεμάτες είναι οι διαφημίσεις στο διαδίκτυο, που προσφέρουν συγγραφή πτυχιακών και μεταπτυχιακών εργασιών. Μπορεί κανείς να αξιολογήσει αν ο κάτοχος ακαδημαϊκού τίτλου είναι και ικανός; Η απάντηση είναι πάλι όχι.

Μπορούμε από όλα τα παραπάνω να βγάλουμε κάποιο συμπέρασμα; Ναι. Η αξιοκρατία ήταν, είναι, και θα είναι ένα διαρκές ζητούμενο σε όλα τα επίπεδα της ελληνικής κοινωνίας που όμως με τα σημερινά συστήματα επιλογής, όπου υπάρχουν, δεν μπορεί να εντοπιστεί ο καλύτερος. Αυτός που φαίνεται να είναι καλύτερος είναι ο οικονομικά ισχυρότερος. Στο ίδιο συμπέρασμα φαίνεται να καταλήγουν όλες οι έρευνες που γίνονται τόσο στην πρωτοβάθμια όσο και στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Ιδιαίτερα σήμερα που το Λύκειο έχει απαξιωθεί και αντικατασταθεί ουσιαστικά από τα φροντιστήρια. Τελευταία έμαθα ότι το κριτήριο επιλογής των μαθητών σε ποιο Λύκειο θα εγγραφούν, είναι το κατά πόσο τους αφήνουν στην ησυχία τους οι καθηγητές, απερίσπαστους να διαβάζουν τα φροντιστηριακά μαθήματα χωρίς να τους βάζουν σχολικές υποχρεώσεις.

Εδώ και χρόνια στραβά αρμενίζουμε και εθελοτυφλούμε ως κοινωνία. Έχουμε πέσει στα βράχια, έχουμε σπάσει τα πόδια μας και όλοι κάνουν σαν να μην συμβαίνει τίποτε. Τα κόμματα διαπληκτίζονται με συνθήματα για να κερδίσουν τις εντυπώσεις λέγοντας πάντα τη μισή αλήθεια. Υπάρχει πρόβλημα σε όλη την εκπαίδευση. Επιτέλους βρείτε τα.